شنبه, ۸ آذر ۱۴۰۴ / ۱۱:۴۷:۰۰
مراسم بزرگداشت روز دانشجو با موضوع «دانشجو و دغدغه ایران» در تالار وحدت دانشگاه تبریز با حواشی نظیر ممانعت تعدادی از دانشجویان از سخنرانی «مسعود پزشکیان» با ایجاد سر و صدا و سر دادن شعارهایی همراه بود که در نهایت پزشکیان تصمیم به ترک جلسه گرفت.
آذر صبح/ خبر تنش برنامه ریزی شده سخنرانی نایب رئیس مجلس در دانشگاه تبریز را که شنیدم، متاثر شدم، در باورم نمی‌گنجید در دانشگاه تبریز فضا به قدری غیر منطقی شده باشد که برنامه روز دانشجو به هم بخورد، سخنران برنامه، برنامه را ترک کند و عده ای هم خوشحال شوند که بهتر از این نمی‌شد؛ انقدر جیغ و داد کردیم که سخنران برنامه راهش را گرفت و رفت.
صرف نظر از کارنامه مسعود پزشکیان که دانشجویان معترض سخنرانی امروز، آن را “سیاه سیاه ” می دانستند به قدری که حتی اجازه صحبت کردن به وی را نداده‌اند؛ وی از جواب دادن به نقدهای تند و تیز نیز ابایی ندارد، اینکه دل خوش کنیم به اینکه نگذاشتیم او حرفش را بزند، باور کنید دلخوشی یکی دو روزه است، پزشکیان بالاخره حرفش را خواهد زد، روزی دیگر، جایی دیگر و حتی شاید تند و تیزتر.
سال‌هاست در دانشگاه ها ایده کرسی‌های آزاد اندیشی یک گوشه ای خاک می‌خورد،دانشجویان هم همیشه یقه مسئولین را گرفته‌اند که همت لازم برای اجرای چنین طرح‌‌هایی را ندارند، اما بیایید کلاهمان را قاضی کنیم، ما تحمل چند جمله نائب رئیس مجلس کشور خود را که از تمامی مجاری قانونی تایید صلاحیت عبور کرده و اکنون در این کسوت قرار دارد، را نداریم، آیا ما تحمل مخالفان جدی خود را داریم؟
دانشگاه جایی که دانشجویان باید نسبت به علم و دانش و حکمت نگاه حریصانه ای داشته باشد و نسبت به سیاست، نگاهی منطقی و به دور از جو زدگی سیاسی؛ دانشجویانی که بخواهند نقد سیاسی بکنند، باید در درجه اول بتوانند چند جمله وزیر و وکیل مردم و مسئول را بشنود، شعار دادن و از دور فریاد کشیدن را هر کسی بلد است، دانشجوی سیاسی باید بتواند به صورت منطقی حرفش را مطرح کند و سعی نکند ایده‌ها و برداشت‌ها و تحلیل‌های سیاسی خود را به زور داد و فریاد و شعار به پیش ببرد، هر چقدر هم که حق داشته باشد!
نکته دیگر در برنامه روزدانشجو در دانشگاه های تبریز که نباید از ذهن دور داشت، توجه به علت پنهان بروز چنین رویدادهایی است، در دانشگاه تبریز دانشجویان مخالف، دانشجویانی بودند که برنامه موافق سیاسی خود را تدارک ندیده بودند و در دانشگاه علوم پزشکی تبریز هم دانشجویان معترض نسبت به عدم اخذ مجوز برگزاری جلسه توسط تشکل مطبوع خود اعتراض داشتند، از همین رو این دو گروه که اتفاقا به لحاظ سیاسی در دو جبهه مقابل هستند، جلسه سخنرانی نائب رئیس مجلس شورای سلامی را دچار مشکل کردند.
حواشی این برنامه در بطن این برنامه نماند، رسانه‌های انحصارگرا تا می‌توانستند از این فرصت استفاده کردند و به خیال خودشان پزشکیان را به “عدم تحمل شنیدن حرف مخالف “متهم کردند، اگر حافظه آنها یاریشان کند، در مصادیق مکرر، پزشکیان ثابت کرده چنین نبوده و نیست، یادمان نرود در روزگاری که شنیدن حرف مخالف به راحتی انگ و برچسب اقدام علیه امنیت ملی را از طرف برخی مسوولین به دنبال دارد، پزشکیان باتحمل ترین مسوولی است که حرف مخالف را می شنود، ولی بی انصافی است اگر از او انتظار داشته باشیم در مجلسی بنشیند که منطق و علم جایش را به جدل و هیاهو داده است.
روزگار، تیغ نقد را ممکن است سوی هرکسی بچرخاند، ممکن است روزی یقه همین دانشجویان را هم بگیرد که امروز دانشجو هستند و ممکن است سال‌ها بعد در کسوت مدیران و مسئولان قرار بگیرند، کاش آن زمان فضای دانشگاه، منطقی تر و به دور از شتابزدگی و احساسات سطحی سیاسی امروز دانشگاه های ما باشد.
سخن آخر اینکه، همگان را به این بیت کوتاه و پر معنی از مولانا دعوت می کنم، باشد که در شنیدن سخنان لاغیر خود که مرام و مسلکی غیر از ما داشت، انصاف و عدل و ادب را از نظر دور نگاه نداریم:
آن که گوید جمله حق اند، احمقی است
وآن که گوید جمله باطل، او شقی است
