پهلوان ماندنی است

بزرگنمایی تصویر

آذر صبح/ مهدی ابراهیم پور: عصر روز دوشنبه، ۲۹ بهمن ماه ۱۳۹۷ با جمعی از دوستان به عیادت حسین بجانی پیشکسوت ورزش پرورش اندام و از پیشگامان مسابقات مردان آهنین ایران و استان آذربایجان شرقی رفتیم.

بجانی به تازگی ساعد دست راستش را به دلیل آرتروز حاد به دست جراحان سپرده و دوران نقاهت را در خانه اش سپری می کند.

او که در سال ۷۹ در مسابقات مردان آهنین که در بروجرد برگزار می شد، به فینال این رقابت ها رسید، از اوایل دهه هشتاد تاکنون رییس کمیته مردان آهنین هیات بدنساری و پرورش اندام استان آذربایجان شرقی است.

این عیادت بهانه ای شد تا گفت و گویی کوتاه با حسین بجانی ترتیب دهیم که ماحصا آن را در ادامه می خوانید؛

– با یک خبر شروع شد

سال ۷۷ بود که از دوستان و آشنایان تهرانی شنیدم که یک دوره مسابقه قوی ترین مردان ایران در تهران برگزار شده است. کسانی که من ار می شناختند و به توانایی هایم اشراف داشتند، توصیه کردند برای دوره بعدی این مسابقات خودم را آماده کنم. آن زمان هنوز اسم مسابقات «مردان آهنین» نشده بود. رفتم و در تست ها شرکت کردم. سال ۷۹ که مسابقات در بروجرد برگزار می شد و برای اولین بار هم نوروز سال بعد از شبکه ۳ سیما پخش شد، به حول و قوه الهی و دعای خیر مردم تبریز و آذربایجان راهی فینال این مسابقات شدم و عملکرد خوبی از خودم نشان دادم.

– تمرینات آماده سازی در زمستان تبریز 

تمریناتی که قبل از مسابقات انجام داده بودم، هم بسیار فشرده و سخت بود. چون مسابقات در اسفند برگزار می شد، مراحل اصلی آماده سازی را باید در زمستان انجام می دادم. جایی نبود برای چنین تمرین هایی و اصلاً هیچ کس نمی دانست مسابقات قوی ترین مردان ایران یعنی چه. هیچ کس نه دیده بود و نه شنیده بود. با راهنمایی عده ای از دوستان و کسب تجربه در تست های اولیه، در جریان آیتم ها قرار گرفتم و شروع کردم به تمرین.

محل تمرینم محوطه ای باز در جهاد کشاورزی استان بود. وسط چله زمستان و سرمای استخوان سوز تبریز برف ها را پارو می کردم، کاپشن می پوشیدم و گوی بلند می کردم. با خودمان پیک نیک آورده بودیم و دسته های چمدان های فولادی را گرم می کردیم تا بتوانم برشان دارم و دستم نچسبد به فولاد یخ زده. عملاً هیچ امکاناتی وجود نداشت. همین طوری رفتم و به مرحله فینال رسیدم.

– الان هم امکانات آن چنانی وجود ندارد

درست است که الان تعدادی تجهیزات استاندارد برای مسابقات از مسابقه مردان آهنین منطقه آزاد ارس، توانستیم تهیه کنیم و در اختیار بچه ها قرار بدهیم ولی هنوز امکانات مان کافی نیست. بگذارید صریح بگویم؛ پاییز و زمستان بچه ها، توی یک اصطبل که مالکش آن جا را تخلیه کرده و تمیز نموده، تمرینات شان را پیگیری می کنند. یعنی بعد از هفده، هجده سال که کمیته مردان آهنین تشکیل شده، هنوز یک محل تمرین استاندارد و مناسب در اختیار علاقه مندان به این رشته پرطرفدار قرار نگرفته. مسئولین متاسفانه همت نمی کنند و این بچه ها با حداقل امکانات و فقط برای علاقه شان دارند تلاش می کنند.

– مگر دیگر ورزش ها حاشیه ندارند؟

از آن طرف هم شنیده می شود که شبکه ۳ تلویزیون اعلام کرده مسابقات مردان آهنین را که اخیراً در سمنان برگزار شده، پخش نمی کنیم. دلیل هم آورده اند که؛ «حواشی این مسابقات زیاد است.» چه حاشیه ای؟ این بچه ها یک سال تمام تمرین می کنند، رژیم می گیرند و در مسابقات استانی شرکت می کنند تا برسند به مرحله کشوری. حالا هم که در این مرحله رقابت کرده اند، صدا و سیمای ما کم لطفی می کند در حق شان. اگر حاشیه ای هم باشد، برای همه ورزش ها هست. مگر فوتبال حاشیه ندارد؟ هر کاری چه ورزش باشد و چه غیر ورزش بالاخره حاشیه های خودش را دارد. نباید با این حرف ها این بچه ها را دلسرد کرد.

– چرا ورزشکاران ما بیمه ندارند؟

من یادم است که سال ۸۰ که مسابقات از تلویزیون پخش شد، دکتر سبحان اللهی، استاندار آذربایجان شرقی بود. فرصتی پیش آمد تا به دیدارشان بروم. خیلی هم استقبال کردند و گفتند که؛ «شما را در مسابقات دیدم و خیلی هم خوشحال شدم که نماینده استان این طور خوب درخشید.» من هم گلایه کردم که؛ «وقت مسابقه ما را می بینید و بعد که گذشت، فراموش می کنید. ما نه بیمه داریم و نه امکانات.» دکتر سبحان اللهی هم قول مساعدت داد و قرار شد، باز وقت ملاقات بدهند تا مشکلات را بهتر مطرح کنیم. ولی نه خبری از آن ها شد و نه من پیگیر شدم. واقعاً چرا هیچ یک از مسئولین از خودش نمی پرسد؛ «چرا ورزشکاران ما بیمه ندارند؟»

– ورزشکاران پرورش اندام نیاز به حمایت دارند

الان توی رشته ورزشی ما هیچ کدام از ورزشکاران بیمه ندارند. وقتی دچار آسیب دیدگی می شوند یک بیمه حوادث دارند که آن هم شامل بخش کوچکی از هزینه ها می شود و شاید حداکثر ۱۰ درصدشان را پوشش دهد. باقی هزینه ها را خود ورزشکار باید عهده دار شود. رشته ورزشی پرورش اندام هم رشته ای است که آسیب های جسمانی حین تمرین و مسابقاتش زیاد است و هزینه های درمانی اش بالاست. برای همین باید با حمایت دولت بحث بیمه درمانی ورزشکاران پرورش اندام پیگیری و حل شود.

– پهلوان ماندنی است

ما علاوه بر ورزش کردن و قهرمان شدن که تلاش برای سلامت جسم است، یک فرهنگ پهلوانی داریم که تلاش برای سلامت روح در کنار سلامت جسم است. فرهنگ پهلوانی مساله مهمی است. مردم به پهلوان نگاه مثبت دارند. این که می بینید بعد از قرن ها هنوز نام «پوریای ولی» ورد زبان هاست یا نام «پهلوان تختی» هنوز گفته می شود و همچنان برایش فیلم می سازند، نه به خاطر پیروزی ها و قهرمانی ها که برای منش پهلوانی شان است. ورزشکار در فرهنگ ما باید پهلوان هم باشد وگرنه با قهرمانی هیچ کس در یادها نمی ماند. ورزش پرورش اندام هم با این که ریشه اش از کشور ما نیست ولی خوشبختانه با این فرهنگ ناب عجین شده و ما همه مان تلاش می کنیم در کنار تمرین و آماده سازی بدن، روحیه مروت و جوانمردی و مردمداری را در وجودمان ارتقا دهیم.