بازار کساد فوتبال تبریز در عرصه ملی

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، تیم ملی فوتبال ایران چندی پیش صعود خود را به مسابقات جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه مسجل کرد و به دنبال آن رقابت بازیکنان برای جلب نظر کارلوس کی روش، سرمربی تیم ملی جهت قرار گرفتن در لیست بازیکنان اعزامی به جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه آغاز شد. کارلوس کی روش، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران که نشان داده در کنار توجه ویژه اش به لژیونرها از لیگ برتر ایران نیز غافل نیست و فرصتی برابر با لژیونرها را برای بازیکنان شاغل در فوتبال داخلی ایجاد نموده است در لیست بازیکنان مورد نظر خود که در طول ماه های اخیر بارها برای اردوها و بازی های مختلف اعلام نموده کمترین توجه ممکن را به فوتبال تبریز داشته است که دلیل این موضوع به هیچ عنوان به شخص سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال کشورمان برنمی گردد و مشکل از مبدا می باشد! بی شک هواداران فوتبال در شهر تبریز و خطه آذربایجان در چنین روزهایی که خشکسالی شدیدی فوتبال منطقه را فرا گرفته روزهایی را به یاد می آوردند که شاکله اصلی تیم ملی را بچه تبریزها و ستاره های فوتبال آذربایجان تشکیل می دادند.

با توجه به سیاست هایی که باشگاه تراکتورسازی تبریز در سال های اخیر در پیش گرفته پیش بینی چنین شرایطی از همان ابتدا نیز چندان سخت نبود. زمانی که باشگاه تراکتورسازی تبریز به عنوان بزرگترین تیم فوتبال شمال غرب کشور و خطه آذربایجان به جای بها دادن به نیروهای جوان بومی دست روی سربازان تیم های دیگر گذاشت و ریشه استعدادیابی را در فوتبال آذربایجان آرام آرام به سمت خشک شدن سوق داد می شد تصور کرد چنین روزهایی را که نهایت آن نداشتن حتی یک نماینده در تیم ملی فوتبال ایران در آستانه برگزاری رقابت های جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه می باشد. گسترش فولاد به عنوان دیگر باشگاه فوتبال شهر تبریز نیز در طول سال های اخیر برخلاف روزهای ابتدایی حضوش در لیگ برتر که چهره هایی چون سامان نریمان جهان و مهرداد بایرامی را به فوتبال کشور معرفی کرده بود، در طی سال های اخیر همانند برادر بزرگتر خود بیشتر یک مصرف کننده بوده تا تولید کننده و تنها افتخار این باشگاه در این زمینه دعوت داریوش شجاعیان و مسعود ابراهیم زاده به تیم ملی در مقطعی از فصل گذشته می باشد که البته در این فصل هر دوی این بازیکنان از جمع آبی های تبریزی جدا شده و راهی تیم هایی دیگر شده اند.

کریم باقری، علی دایی، سیروس دین محمدی، رضا شاهرودی، علی لطیفی، رسول خطیبی، محمد نوازی و ده ها نام دیگر را می توانیم از فوتبالیست های سال های نه چندان دور فوتبال آذربایجان نام ببریم که در دوره خود در تیم ملی فوتبال ایران برای خود جایگاه ثابتی دست و پا کرده جزو چهره های نامی فوتبال کشور به شمار می رفتند. این دوران با سرعت برق و باد گذشت و جالب اینجاست در حالی از آن دوران وارد این دوران شدیم که در آن دوران تیم های باشگاهی فوتبال شهر تبریز اعم از ماشین سازی، تراکتورسازی، گسترش فولاد (حتی تاسیس نشده بود!) و شهرداری به هیچ عنوان شرایط فعلی را دارا نبودند و به شدت در مقایسه با وضعیت فعلی شان در سطی پایین تری قرار داشتند. با پیشرفت سطح فوتبال باشگاهی در خطه آذربایجان شاهد گسترده شدن ورود بازیکنان غیربومی به فوتبال این منطقه بودیم، سیاست غلطی که بدون تفکر در تیم های باشگاهی شهر تبریز اعمال شد و با توجه به جذابیت زودگذری که داشت تمامی مدیران فوتبالی شهر تبریز را به خود آلوده کرد؛ مدیرانی که از آنها صحبت می کنیم خیلی راحت دست روی ستاره های جذابی چون علی کریمی ها، آندو تیموریان ها و حامد لک ها گذاشتند که حضورشان در هر تیمی یک امتیاز ویژه به حساب می آمد، امتیازی که البته بار منفی نهفته ای نیز در خود جای داده بود!

لب کلام این است که در شرایط فعلی به نظر می رسد که خطه آذربایجان و فوتبال تبریز نماینده ای در جام جهانی نخواهد داشت مگر اینکه دل خود را به حضور امثال کریم انصاری فردی خوش کنیم که جز یک فصل حضور در تیم تراکتورسازی تبریز هیچگاه در فوتبال این خطه حضور نداشته و به هیچ عنوان نمی توان ادعا کرد که پرورش یافته فوتبال این خطه می باشد.

سعید عبدی