یکشنبه, ۱۶ آذر ۱۴۰۴ / ۱۴:۱۶:۴۴
نتیجه این ناامیدی هم از دو حال خارج نیست، یا رادیکالیسم کور یا انفعال که هر دو به ناکجاآباد ختم میشود.
به گزارش ایسنا، علی شکوریراد، دبیر کل حزب اتحاد ملت ایران در یادداشتی برای روزنامه ایران نوشت: «پشیمانی و تغییر نظر، حق هر انسانی است اما این حق به معنای صحت هر تغییری نیست. در اینجا روی صحبت با جمعی از همدلان و هم رأیان است که احساس پشیمانی میکنند از رأیی که هفت ماه پیش به حسن روحانی دادند و تغییری را که از سال ۹۲ در اداره کشور تأسیس کرده بودند، امتداد بخشیدند. هر دوی این رأیها حاصل انباشتی از تجربیات متفاوت بود. دوره گشایش اصلاحات و دوره انسداد پس از آن. در به انسداد رسیدن آن دوره گشایش، عواملی چند دست به دست هم داد که از جمله آنها، ناامیدی، خستگی، مد شدن گلایه و ندیدن اتفاقات مثبتی بود که وجود داشت اما دیدن و اظهار آنها با نوعی روشنفکرمآبی یا همراهی با جو زمانه سازگاری نداشت.
آن فضا بزرگترین قربانی که از جامعه گرفت، امید بود؛ امید به رأی، امید به تغییرات تدریجی و امید به حضور مستمر و مدنی در صحنه و در نتیجه اصلاحات. نتیجه این ناامیدی هم از دو حال خارج نیست، یا رادیکالیسم کور یا انفعال که هر دو به ناکجاآباد ختم میشود. ملت ایران با استفاده از این تجربهها و سایر سعی و خطاهایی که داشت، در سال ۹۲ راهی را آغاز کرد که آهستهآهسته مسیر تدبیر و مدیریت امور را به ریل عقلانیت بازگرداند. دستاوردها هم کم نبوده است. کنترل تورم افسارگسیخته که ادامهاش میتوانست از ایران، ونزوئلایی دیگر بسازد. تجدید اعتبار دیپلماتیک ایران در جهان، کاهش فضای امنیتی در جامعه، تحرک نسبی دوباره در دانشگاهها، شنیده شدن بخشی از مطالبات محذوف و ممنوعالبیان جامعه در تریبونهای رسمی و بهبود فضای سیاسی بخشی از این دستاوردها بوده است.
هنوز یادمان نرفته که هراس از تورم بالا و کم شدن ساعت به ساعت ارزش پول، ناگهان انبارها و فروشگاهها را از فرط خریدهای هولانگیز شهروندان خالی میکرد. هنوز یادمان نرفته که هر سخنرانی برخی مقامات ارشد چه هراسی برای آبروی کشور نزد دلسوزان میآفرید. اما این تدبیر و امید ملت بود که به آن کابوسها خاتمه داد و شرایط را بهبود بخشید. البته این بهبود اصلاً به معنای رسیدن به نقطه «مطلوب» نیست. حتی به معنای ضرورت مطالبهگری و انتقاد و حتی تندی در بیان برخی خواستهها نمیتواند باشد اما همه اینها مرز باریک و در عین حال مهمی دارد با رعایت «امید مردم». نباید برای نداشتن تمامی مطلوبها از آن چه داریم و آن چه میتوانیم در راستای بهبود هر چه بیشتر امور چشمپوشی کنیم. اگر این گونه با واقعنگری نگاه کنیم، حتماً راهمان به پشیمانی ختم نخواهد شد. شرایط موجود به خصوص با توجه به این که تنها هفت ماه از انتخابات ۲۹ اردیبهشت میگذرد قطعاً ما را از آن نقطه مطلوب و آرمانی دورتر میکند که نزدیکتر نمیکند، این حرف تنها یک ادعا و نظریه صرف نیست. این حاصل تجربه جمعی ما ایرانیان است که نمیتوانیم به سادگی از آن صرف نظر کنیم.»
