دوشنبه, ۱۴ مهر ۱۴۰۴ / ۱۹:۵۷:۰۰
“هایلایت” ماجرای زندگی دو زوج است که دو نفر از آن ها در تصادفی آسیب دیده و به کما رفته اند.
آذر صبح/ سالار ابراهیمی: “هایلایت” فیلمی ساخته شده در سال ۱۳۹۶ است که توسط اصغر نعیمی کارگردانی شده و اولین نمایش خود را در جشنواره ی فیلم فجر امسال داشته است. در این فیلم که تهیه کننده ی آن نیز “ساسان سالور” است، بازیگرانی چون “پژمان بازغی، سارا زارعی، سام قریبیان، مینا وحید و جمشید هاشم پور” بازی می کنند. “هایلایت” ماجرای زندگی دو زوج است که دو نفر از آن ها در تصادفی آسیب دیده و به کما رفته اند.
نیم ساعت اول فیلم را که در سالن سینما دیدم، به حدی ایجاد حس تعلیق فیلم وانسجام کافی برای درگیر کردن مخاطب را نداشت که میخواستم عطای فیلم را به لقایش ببخشم و از سالن بیرون بروم. هایلایت در یک جمله : سعی و تلاش نافرجام فیلمساز برای قبح زدایی مسئله “خیانت” و عادی سازی آن در جامعه است .
فیلم به حدی پوچ ، تباه و مبتذل است که شمردن ایرادات آن تمامی ندارد. کارگردانی و دکوپاژ ضعیف، بازی های متوسط و تصنعی،دیالوگ های خام و نپخته ( نمونه: اگر متحد بشیم می تونیم ضربه اساسی بهشون بزنیم)،حرکات دوربین و دیزالو های بی معنی،عدم وجود تعلیق و نقطه عطفی تا پایان فیلم، حضور شخصیتهایی که کمترین تاثیری در پیشبرد داستان ندارند(شخصیت سام قریبیان)و…
نعیمی میخواهد در این فیلم یک پایان نا متعارف (ولو به هر قیمتی)برای فیلم داشته باشد. احتمالا جایی شنیده که نا متعارف بودن هر سوژه ای برای مخاطب جذاب است. این حرف تا حدی درست است ولی این نا متعارف بودن نباید برای مخاطب غیرقابل هضم باشد. پایان بندی فیلم هم همینطور بود حتی بانوانی که در سالن سینما بودند بعد صحنه با خود می گفتند چرا بخشید؟ حتی بعد تمام شدن فیلم یکی از بانوان مسئول اجرایی سالن، به شوخی به من گفت که شما مردها از کی اینقد بی غیرت شدین؟!
نعیمی به تقلید از فرهادی که در فیلم فروشنده به نوعی غیرت مرد ایرانی را تقبیح می کرد ، می خواهد با دز بیشتر و با نگاه دیگری آن سوژه را مطرح کند ولی مشکل اینجاست که در فیلم فروشنده کاراکتر عماد تقریبا خوب شخصیت پردازی شده بود و این دقیقا چیزی است که در فیلم نعیمی وجود ندارد. ما در این فیلم، با دو شخصیت منفعل مواجه هستیم ک با اینکه خیانت همسرانشان برایشان محرز شده است، کاری نمی کنند و فقط یک سکوت گنگ و غیر منطقی دارند.
زنی که از کما بیرون آمده می گوید من با همسرم احساس خوبی نداشتم و او فقط مشغول کارش بود و فکر می کردم تا آخر عمرم تنها می مانم. سوال اینجاست که چه چیز این رابطه حل شد که همسرش اورا بخشید؟ چه ضمانتی است که بعدا دوباره زنش به او خیانت نکند؟
به غیر از اینکه فیلمساز می خواهد این روابط خائنانه را در جامعه عادی سازی بکند و قبح قضیه را برای خانواده های ایرانی بشکند، جوابی برای این سوالها پیدا نمی کنید. حتی در فیلمهای غربی هم خیانت امر پسندیده ای نشان داده نمی شود با این حال در سینمای ما افرادی هستند که ادعاهای روشن فکرانه دارند درحالیکه از مبانی روشن فکری چیزی نمی دانند.
