در سال ۱۹۰۸، موفق به دریافت مدرک کارشناسی خود در رشته “باکتریولوژی” شد.

سپس به عنوان پزشک نظامی در جنگ جهانی اول زخم‌های عفونی را مورد مطالعه قرار داد و متوجه شد که اغلب مواد ضدعفونی‌کننده خیلی بیش از آنکه میکروب‌ها را از پای درآورند، سلول‌های بدن را از بین می‌برند. به این ترتیب فلمینگ به ضرورت وجود ماده‌ای که بتواند بدون آسیب زدن به سلول‌های سالم، باکتری‌ها را نابود کند، پی برد.

پس از جنگ، فلمینگ به بیمارستان “سنت مری” بازگشت و به کار تحقیق خود مشغول شد. در سال ۱۹۲۲ میلادی، ماده‌ای را کشف کرد که آن را “لیزوزیم” نامید.

وی در سال ۱۹۲۸ استاد باکتریولوژی دانشگاه “لندن” شد.

فلمینگ در سال ۱۹۲۸ میلادی کشف بزرگ خود را به انجام رساند. یکی از ظروف حاوی کشت باکتری “استافیلوکوک” در معرض هوا قرار گرفت که در نتیجه، برخی قسمت‌های آن از کپک پوشیده شد. فلمینگ متوجه شد در آن قسمت‌هایی که کپک نفوذ کرده‌ است، باکتری به کلی از بین رفته است.

بنابراین به این نتیجه رسید، ماده‌ای که کپک تولید می‌کند پادزهر باکتری “استافیلوکوک” است. وی توانست نشان دهد که ماده مزبور از رشد بسیاری از انواع باکتری‌های مضر جلوگیری می‌کند. فلمینگ این ماده را به خاطر عامل تولیدکننده  آن”پنی سیلیوم نوتانیوم”، “پنی سیلین” نامید.

حاصل کار وی در سال ۱۹۲۹ میلادی منتشر شد.

فلمینگ نتوانست این دارو را پالایش کند. بنابراین به مدت ۱۰ سال بدون استفاده باقی ماند.

سرانجام در اواخر دهه ۱۹۳۰، دو محقق انگلیسی به نام‌های “هوارد فلوری”(Howard Florey) و “ارنست بوریس چاین”(Ernst Boris Chain) به مقاله فلمینگ برخوردند. این دو محقق تجربه فلمینگ را در دانشگاه “آکسفورد” تکرار کرده و ماده حاصله را روی حیوانات آزمایشگاهی تجربه کردند. در سال ۱۹۴۱ پنی‌سیلین روی نمونه‌هایی از بیماران به کار برده شد. این آزمایش‌ها نشان داد که داروی جدید به شکلی حیرت‌انگیز مؤثر و کارا است.

آزمایشگاهی که فلمینگ در آن به کشف “پنی‌سیلین” پرداخت، موزه آزمایشگاه فلمینگ نام گرفته است و در بیمارستان “مری” قرار دارد.

وی در سال ۱۹۵۱ نیز به مدت ۳ سال، به عنوان رئیس دانشگاه “ادینبرو” انتخاب شد.

اکتشاف ارزشمند فلمینگ با معرفی یک “آنتی بیوتیک” مفید، سبب تغییر در دنیای مدرن داروها شد.

اکتشاف پنی‌سیلین سبب نجات جان بسیاری از مردم جهان شده است.

از جوایز وی می‌توان به دریافت جایزه “نوبل” در سال ۱۹۴۵ میلادی اشاره کرد.

در سال ۱۹۹۹ میلادی، مجله معتبر “تایم”(Time)، فلمینگ را به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد مهم در قرن بیستم نامید.

این محقق برجسته در نهایت در تاریخ ۱۱ مارس ۱۹۵۵ میلادی،  در ۷۳ سالگی، بر اثر سکته قلبی از دنیا رفت.

،  ایسنا