دوشنبه, ۱۳ مرداد ۱۴۰۴ / ۱۰:۲۵:۳۱
نامه وهن آلود آقای محمد یزدی به آیت الله شبیری زنجانی، هرچند به اندازه کافی توسط افکار عمومی، علما و دانشمندان علوم دینی محکوم گردید اما لازم است از ابعاد مختلفی مورد بررسی قرار گیرد تا بر غنای معرفتی جامعه افزوده شود و همگان بدانند دلیل این همه واکنش منفی به آقای یزدی صرفا بخاطر سخنان غیرمتعارف ایشان نسبت به یک هم لباسی نبوده است.
به گزارش آذر صبح، غلامرضا منصوری: اصل مطلب رویه ای است که در سالهای اخیر شروع شده و کم کم دارد آثار خود را نشان می دهد.
البته نامه آقای یزدی حاوی سه اشتباه بود که پرداختن به آنها کمک میکند با جریان مذکور بیشتر آشنا شویم.
الف.معتقدم نقد برای همه آزاد است، حتی در مورد یک مرجع تقلید که خود وزنه ای دینی محسوب میگردد هم این امر قابل قبول است . اما هرگز نباید یک مسول اداری که البته شخصیت سیاسی اش برجسته تر است، به خود اجازه دهد به یک مرجع تقلید دستور اداری صادر کند
ب.آقای یزدی به اشتباه نوشته است، شانیت مراجع تابعی از احترام گذاشتن به یک فقیه دیگر است. در حالی که از اعصار قدیمی تا کنون شانیت مراجع در تبعیت از خدا و پیروی از معصومین بوده است
ج.اگر آقای یزدی نقدی بر عملکرد آقای شبیری داشت قابل پذیرش بود اما وی در خصوص یک دیدار دوستانه به یک مرجع تقلید دستور نهی صادر میکند و این در حالیست که وی حق چنین دستوری را حتی به یک شهروند عادی هم ندارد.هرچند در نامه ، آقای خاتمی با عناوین موهومی خطاب شده است که تا کنون در هیچ دادگاهی اثبات نشده و این رفتار یقینا پیش افتادن از رهبری نام دارد.
از این مقدمه به اصل مطلب میرسیم. عده ای، بعد از سلب مرجعیت آقای صانعی در سال ۸۸ ظاهرا در حال تلاش برای راه انداختن یک سیستم حذفی و تبعا یکسان سازی اندیشه ها در حوزه ها هستند .
آقای یزدی در سال ۹۴ و در پاسخ به رد صلاحیت های گسترده در انتخابات مجلس خبرگان رهبری ، نکته ظریفی را فاش کرد . وی گفته بود اجتهادی که در حوزه ها صادر میشود صرفا در امور آخوندی است و اجتهاد مورد نیاز برای ورود به چنین مجالس توسط ما باید تایید شود .
این ظاهرا اسم رمز تقسیم بندی فقیهان است . فقهایی مورد تایید یک قرایت سیاسی و فقیهان خارج از این دایره.
اگر این مبنای تقسیم بندی را به خوبی رصد کنیم نامه هایی مانند نامه اخیر آقای یزدی به آیت الله شبیری براحتی قابل فهم است.
کوتاه سخن آنکه ، امتیاز فقاهت شیعه در آزادی ییان و اراده فقیه بوده است . برای دریافتن ارزش و صد البته کارکرد این آزادی فقاهت، بد نیست به حسرت های متفکران سنی مذهب مانند رشید رضا مراجعه کنیم که چگونه دلیل عقب ماندگی تئوریک اهل سنت را فاصله گرفتن شان از اجتهاد آزاد دانسته اند .
بهرحال هر نوع تلاش برای راه اندازی تفکر حذفی در حوزه ها مستقیما منجر به تضعیف گفتمان شیعی خواهد گردید هشداری که بسیاری از کارشناسان و آگاهان امر در چند روز اخیر بارها مورد تاکید قرار داده اند.
