من یک جزامی‎ام!

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، آنچه خواندید، روایت «ادریس»، پیرمردی در مرکز تحقیقاتی بیماری‎های پوستی و محل نگهداری جزامیان بابا باغی تبریز است که از تلخی زندگی با جزام می‎گوید. در ۱۵ کیلومتری شمال غرب تبریز، در آسایشگاهی که محل نگهداری بیماران جزامی است، می‌توانید غم‌انگیزترین صحنه‌های عمرتان مثل پیرمردی که با داشتن ۹ فرزند، مدت‎های طولانی، تنها و بدون ملاقاتی، در درمانگاه بستری شده است، را ببینید.

ادریس که به گفته خودش، ۵۰ سالی می‌شود که در آسایشگاه بابا باغی تبریز است، با گلایه از سردی آب حین استحمام، می‎گوید: دو هفته‎ای می‎شود که لوله آب آسایشگاه ترکیده است، اگر کسی نیست که آن را تعمیر ‎کند، چرا من بیمار را با آب سرد، حمام می‎کنند؟.

 او در حمایت از اظهارات بیماری که در تخت کناری او بستری است، ادامه می‌دهد: ما نوکر مردم هستیم، اگر کمک‌های مردم نبود، ما هم نبودیم، شاید اگر کمک بیشتری به آسایشگاه می‎شد، الان آسایشگاه در وضعیت بهتری قرار داشت.

خانم مسنی که اهل زنجان است، با ابراز رضایت از خدمات کادر پزشکی درمانگاه بابا باغی، می‌گوید: بیش از هفت سال است که در آسایشگاه هستم و در ابتدا پاهایم زخم بودند و الان سینه‌ام هم زخمی است و اذیتم می‌کند، بچه‌هایم ناتنی هستند و سالی یک بار به دیدنم می‌آیند، قبلا خانه داشتم، اما با فوت همسرم، مرا به اینجا آوردند.

در بخش دیگری از درمانگاه، عیسی که جزام، روشنی چشمانش را گرفته و دست و پایش را بد شکل کرده است، به قهر از بد روزگار و به دلیل نارضایتی از اتاقش، رویش را از ما برگردانده و جوابمان را نمی‎دهد، اما چند دقیقه بعد، بیان می‌‏کند: من گوش شنوایی نمی‎بینم که حرف دلم را به او بگویم، تنها خواسته من، عوض کردن اتاقم است که کسی رسیدگی نمی‎کند.

پیرمرد دیگری در آخرین اتاق بخش، ۱۵ سال است که در بابا باغی زندگی می‎کند و سنگینی گوش‌هایش، مجبورم می‎کند تا برای حرف زدن با او، بلندتر صحبت کنم.

بزرگ‌ترین آرزویش، داشتن یک سمعک است تا گوش‌هایش بشنود و می‎گوید: من دیگر چه آرزویی می‌توانم داشته باشم، قبلا هر جایی از بدنم درد می‎کرد، دکتر با تجویز یک مسکن، درد را تسکین می‎داد، ۹ ماه است که اینجا بستری هستم و نه کسی را دارم که به من سر بزند و نه گوش‌هایم می‎شنود.

وی اضافه می‎کند: زنم مرده است و کسی نیست که بپرسد، دردت چیست، هیچ دارایی از خودم ندارم و داشتن یک سمعک، نهایت آرزویم است.

بیمار دیگری که اهل خلخال است، می‎گوید، یک و نیم ماهی می‌شود که در این بخش بستری است، اما مسئول بخش، مدت بستری بودن او را پنج ماه می‌داند. او حتی تعداد فرزندانش را هم فراموش کرده است و می‎گوید ۹ فرزند بی وفا دارد که اگر بدانند در آسایشگاه جزامیان، بستری است، او را به خانه راه نمی‌دهند، اما مسئول بخش تعداد فرزندان او را ۱۲ تا عنوان می‎کند.

پیرمرد ادامه می‌دهد: شناسنامه‌ام را از بیمارستان خواسته‌اند که هر چه اصرار می‌کنم که شناسنامه را برای کاری لازم دارم، هیچ یک از بچه‌هایم حاضر به آوردن آن نمی‎شوند.

در آخر، زوج مسنی که هر دو مبتلا به جزام هستند، با ابراز رضایت کامل از خدمات ارائه شده در آسایشگاه بابا باغی تبریز، می‎گویند: اگر به مردم باشد، آن‌ها از خدا هم راضی نیستند.

حمید خان، ادامه می‌دهد: از ۶۰ سال قبل، اینجا هستم و همسرم هم ۱۰ سال بعد از من به آسایشگاه آمده است، خدا را شکر اینجا نعمت فراوان است و از نظر من به بهترین شکل ممکن به ما رسیدگی می‎کنند.

آسایشگاه بابا باغی تبریز، در ۱۵ کیلومتری شمال غرب تبریز قرار دارد که قبلا در سه راهی اهر، واقع شده بود. بابا باغی روستایی در یکی از دهستان‎های تبریز به نام اسپیران است که ۳۱۹ نفر جمعیت دارد که از این تعداد، ۱۴۳ نفر مبتلا به جزام شامل ۷۹ زن و ۶۴ مرد هستند.

بیمارستان بابا باغی تبریز در سال ۱۳۱۲ با کوچاندن قریب هفتاد و پنج نفر جذامی مرد و زن از آرپادره سی اهر به قریه بابا باغی  در دهستان اسپیران  توسط دکتر سید محمدحسین مبین تشکیل شد.

به تدریج بیماران جذامی در شهرها و استانهای مختلف ایران به این مرکز روی آورده و دور از انظار مردم در این کانون محصور پناهگاهی یافته چند صباحی از عمر خود را در آرامش و آسایش سپری می کنند.

در طول سال‎های اخیر، اقدامات غیرقانونی بسیاری توسط بیماران یا خانواده های آنها در این آسایشگاه انجام شده است که اقدام به ساخت و سازهای غیرقانونی در زمین‎های دانشگاه علوم پزشکی تبریز و اجاره دادن آن به دامدران اطراف روستا برای نگه داری احشام و حفر چاه‌ از آن جمله هستند.

با گشت و گذار در این آسایشگاه، می‎توان بقایا و آثار دیوارهایی را که در زمان گذشته به عنوان محلی برای قرنطینه بیماران استفاده می‎شده است، دید.

ساختمان‎های نامن این آسایشگاه، تخلیه شده و ساکنان آن به محلی امن‌، انتقال داده شده‌اند، آسایشگاه بابا باغی تبریز دارای یک مدرسه ابتدایی، مغازه‎، داروخانه، بخش‌های بستری و گورستان مخصوص جزامیان است، اما تعدادی از بیماران به خواست خانواده‎هایشان، در روستا یا آرامستان وادی رحمت تبریز، دفن شده‌اند.

زندگی در این آسایشگاه جریان دارد، فرزندان و نوه‌های جزامیان در کنار والدینشان زندگی می‌کنند، برخلاف تصور عموم، جزام نه ژنتیکی است نه مسری، جزام در دنیا ریشه کن شده است و افرادی که در گذشته به این بیماری مبتلا شده اند اکنون می‌توانند به راحتی در کنار مردم عادی زندگی کنند البته باید داروهای خود را مرتب مصرف کنند.

ساکنان این آسایشگاه با اتوبوس‎هایی که در محل، حاضر هستند، به شهر رفت و آمد کرده و ساختارهای لازم برای تامین مایحتاج زندگی در محل آسایشگاه برایشان فراهم است، به طوری که حتی تامین نان مورد نیازشان را هم مسئولان آسایشگاه برعهده گرفته‎اند.

 مدیر مرکز تحقیقاتی بیماری‎های پوستی و محل نگهداری جزامیان بابا باغی تبریز در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به برنامه‌های توسعه ای آسایشگاه باباغی تبریز می‌گوید؛ قصد داریم تعدادی از بیماران روانی حاد مرکز آموزشی درمانی رازی تبریز را به بخشی از فضای خالی این مجموعه که درحال احداث هست منتقل کنیم.

محمدعلی پورشهلا افزود: این مجموعه شامل دو بخش بستری و آسایشگاهی هست که افرادی که در وضعیت حادی قرار دارند و خانواده ندارند در بخش، بستری شده و نگهداری می شوند.

وی با بیان اینکه این آسایشگاه  با کمک های دانشگاه علوم پزشکی تبریز و کمک های مردمی اداره می شود، از کمک های مردمی به این آسایشگاه قدردانی کرد.

در سال ۱۹۵۳ رائول فولرو (Raoul Follereau) نویسنده و شاعر فرانسوی بشردوست، روز ۲۸ ژانویه را به عنوان «روز جهانی کمک به جذامیان» و با شعار «یکدیگر را دوست داشتن تنها حقیقتی است که وجود دارد» به ثبت رساند.

ایسنا