جمعه, ۴ مهر ۱۴۰۴ / ۲۲:۴۷:۵۲
آذر صبح/ غلامرضا منصوری: سخنرانی در هیئات مذهبی را الزاما باید با چاشنی شور و هیجان همراه دید، هرچند شاید در جایی این شور و هیجان ره به بیراهه برد و سخن به خطا اندازد. فرمایشات اخیر آقای پناهیان در مورد لزوم شفافیت آرا در مجلس از این سنخ بود. وی با ادبیاتی غلط داد […]
آذر صبح/ غلامرضا منصوری: سخنرانی در هیئات مذهبی را الزاما باید با چاشنی شور و هیجان همراه دید، هرچند شاید در جایی این شور و هیجان ره به بیراهه برد و سخن به خطا اندازد. فرمایشات اخیر آقای پناهیان در مورد لزوم شفافیت آرا در مجلس از این سنخ بود. وی با ادبیاتی غلط داد می زد که ای مجلس تو غلط میکنی ، تو بیجا میکنی و …که شفاف نمیشوی . چرا نباید موکلین بدانند تو آنجا چه غلطی میکنی ؟؟
پاسخ به اظهارات آقای پناهیان نیازمند یک بحث مقدماتی است. در دنیا دو نوع حکومت دمکراتیک وجود دارد . یا حکومت دمکراتیک است و همه ساز و کارهای حکمرانی بر اساس خواست و اراده مردم است و یا حکومت سمی دمکراتیک یعنی شبه دمکراتیک. در حکومت های دمکراتیک ، نماینده مردم می تواند هر نوع نظر و ایده ای از سوی موکلین خود را نمایندگی کرده و به گوش حاکمیت برساند بدون اینکه بابت این وظیفه مورد مواخذه قرار گیرد اما در حکومت های شبه دمکراتیک ، حتی برای نماینده مردم هم مصونیتی وجود ندارد. شما فرض کنید در ایام تصویب برجام (خودم از منتقدین برجام بودم) در آن دو قطبی کاذب هیجانی نمایندگان می دانستند که رای آنها آشکار است و فلان نهاد شبه امنیتی خواهد فهیمد فلانی به برجام رای داده. منصفانه بگوئیم آیا او آزادانه می توانست رای بدهد؟
اصلا بیایید موضوع را از منظر دیگری ببینیم . اگر شفافیت خوب است چرا مردم نباید بدانند آرای نمایندگان آنها در شورای نگهبان ، مجلس خبرگان و مجمع تشخیص بر چه منوالی بوده است؟ یادتان هست در ماجرای افتف حتی اعضای اصولگرای مجمع هم حاضر نبودند رای خود را آشکار کنند؟
کوتاه سخن آنکه شفافیت بسیار خوب است اما در ساختاری که امنیت شغلی نماینده تضمین شده باشد، نه اینکه هر لحظه به این مساله فکر کند که اگر به این طرح یا لایحه رای بدهم ، شورای نگهبان مرا برای دور بعدی انتخابات رد صلاحیت خواهد نمود. شفافیت بدون امنیت تنها گزکی است به دست اقتدارگرایان، مراقب باشیم.
غلامرضا منصوری
