سن دنه هارا قاچیم تا یاخشی یامان بللنسین

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح / فاطمه مرتضوی: ۲۷شهریور مصادف است با روز بزرگداشت استاد شهریار، شاعر تبریزی، که شعرهایش علاوه بر مردم ایران بر زبان جهانیان نیز جاری است.
شاعری که سروده هایش را می زیست و گفته هایش به حتم از دل بر می آمده که چنین خوش بر دل می نشیند.

محمد حسین بهجت تبریزی که به شهریار معروف است سروده های زیادی داشته که به ۶۸ زبان دنیا نیز ترجمه شده اند. شاید شماهم مثل خیلی ها او را با شعر “حیدربابایه سلام” بشناسید که آن را خطاب به کوهی در زادگاهش سروده است.

شعرا مدفون در خاک فراموشی

اکنون حدود ۳۱ سال از درگذشت آن شاعر بزرگ می گذرد و با اینکه بسیاری از مردم بی سواد یا باسواد هنوز هم بعضی از ابیات شعرهای شهریار را از حفظند اما خاک نشسته بر در و دیوار مقبره الشعرا نشان از این دارد که گویا او در خاک فراموشی دفن شده است.

بیش از ۶ سال از آغاز طرح ساماندهی مقبره الشعرا می گذرد اما روند اجرای آن خوب پیش نرفته است و به دلایلی چون نبود بودجه و… وضعیت فعلی این مجموعه مردم تبریز و دوست داران شعر و ادب را گلایه مند کرده است.

دنه من هارا قاچیم تا یاخشی یامان بیللنسین

حال زار آرامگاه شهریار شعری از این شاعر مردمی را به یادم می آورد. شهریاری که در زمان زندگی اش با سرودن شعر”شاطر اوغلان” در بیت “تهرانین غیرتی یوخ شهریاری ساخلاماغا… قاچمشام تبریزه تا یاخشی یامان بللنسین” از غیرت و قدردانی مردم خطه آذربایجان و پناه آوردن او به این سرزمین سخن گفته است.

اما اکنون که بعد گذشت سی سال آرامگاه و وضعیت خانه اش به گفته خود مسئولان شایسته شهریار و تبریز نیست به این فکر می کنم اگر شهریار هنوز عمری به دنیا داشت و زنده بود با دیدن وضعیت کنونی مقبره الشعرا چه شعری می سرود یا شاید هم قصد سفر به شهر یا سرزمین دیگری را می کرد جایی که اندکی بیشتر قدر شاعران و هنرمندان را بدانند و این قدردانی تنها به سخنرانی در مراسم بزرگداشت خلاصه نشود.

مردم مسئول بی مسئولیتی متولیان

حال و روز کنونی آن مقبره که علاوه بر شهریار آرامگاه ۴۱۰شاعر دیگر را نیز در خود جای داد است چندان خوب نیست و نکته جالب اینجاست که مسئولان مختلف نیز در نامناسب بودن این وضعیت اتفاق نظر دارند اما خبری از عمل نیست.

در این میان اما از مسئولان شورای شهر گرفته تا مسئولان استانی از وضعیت حاکم انتقاد می کنند اما این انتقاد تنها در کلام خلاصه می شود و در مرحله عمل کاری از پیش نمی رود چراکه سازمان های مرتبط از قبول مسئولیت شانه خالی می کنند.

مردم آذربایجان اما هنوز حب آن شاعر را در سینه هایشان دارند و به وصیت خود آن استاد بزرگ که سروده بود “سلام اولسون شوکتیزه ائلیزه…منیم ده بیر آدیم گلسین دیلیزه” عمل می کنند و به جای مسئولانی که عهده دار وضعیت مقبره الشعرا نیستند شاید این مردم اند که باید مسئول بی مسئولیتی های متولیان باشند.