چهارشنبه, ۹ مهر ۱۴۰۴ / ۱۵:۴۰:۴۶
تعداد زیادی از مردم ماسک به صورت می‌زنند. در ژاپن و کره جنوبی گزارشی از فروش انبوه ماسک در فروشگاه‌ها گزارش شده است اما متخصصان در مورد اثربخشی آنها نظر متفاوتی دارند.
به گزارش آذر صبح، به نقل از خبرآنلاین ، با افزایش آمار تلفات ناشی از ویروس کرونا، کشورهای آسیای شرقی مانند تایوان، به تولید ماسک‌های مختلف پرداخته‌اند. در شهر چینی ووهان، در مرکز شیوع بیماری، استفاده از ماسک در مکان های عمومی اجباری است و گزارش‌هایی در مورد فروش انبوه ماسک در فروشگاه های ژاپن و کره جنوبی گزارش شده است.
امید این است که پوشیدن ماسک در مناطق پرخطر حداقل باعث کند شدن شیوع این بیماری شود اما چقدر می‌توان به ماسک اطمینان کرد؟ راینا مکینتایر، استاد ایمنی زیست محیطی جهانی در دانشگاه نیو ساوت ولز، می گوید: «دو راه وجود دارد که ویروس می‌تواند از طریق دستگاه تنفسی سرفه یا عطسه سرایت کند. یکی از طریق قطرات بذاق است که وقتی کسی عطسه یا سرفه می‌کند، می توانید آن را مشاهده یا احساس کنید. اگر در مسیر آنها قرار گیرید به سرعت آلوده می‌شوید.»
او می‌گوید: «به ما گفته می‌شود که اگر با یک تا دو متر فاصله از بیمار بایستیم، خوب است اما این مبتنی بر داده‌های دهه ۱۹۴۰ است. تقریباً مثل این است که زمین صاف باشد! مطالعات جدید نشان می دهد که فاصله پرتاب قطرات بذاق می‌تواند بیش از دو متر باشد. حتی یک مطالعه دیگر این فاصله را تا شش متر برآورد کرده است.»
راه دومی که ویروس‌ها از طریق مسیر تنفسی پخش می‌شوند، می‌تواند از طریق ذرات ریز هوا باشد که به آنها ذرات معلق در هوا نیز گفته می شود. مکینتایر می گوید: «آنها به اعماق ریه‌ها می‌روند و ذرات بعضی از ویروس‌ها حتی با یک تنفس طبیعی می تواند بیرون بیایند و وارد ریه شخص دیگر شوند.»
این ویروس تمایل دارد مدت طولانی در هوا بماند. شما نمی توانید آن را ببینید یا احساس کنید و آنها بیشتر از قطرات بذاق حرکت می‌کنند. مکاینتایر می گوید: «مطالعات زیادی در مورد آنفولانزا در بخش‌های اورژانس انجام شده است و این نتیجه به دست آمد که ویروس تا سه ساعت پس از ترک بیمار مبتلا به آنفولانزا، هنوز در هوا زنده است.»
او ادامه می‌دهد: «انتظار می‌رود که ماسک‌های جراحی فقط در برابر قطرات بذاق محافظت نکرده و به گونه‌ای طراحی شوند که از به جز محافظت در برابر میکروب‌ها، از انتقال بیماری از زخم‌های باز بیماران هم جلوگیری کنند اما حتی مطالعاتی مبنی بر این که آیا از این طریق به اندازه کافی از بیماران محافظت می‌کنند یا خیرهم نتوانسته است اثربخشی آنها را اثبات کند.
علاوه بر این، مکینتایر می گوید: «هر کس می‌تواند هر چیزی بفروشد و آنرا ماسک جراحی بنامد.»
برخی گمانه‌زنی‌ها حاکی از آن است که پوشیدن ماسک‌های پارچه‌ای، روی گرمی و رطوبت دهان ممکن است باعث ایجاد عفونت شود نه اینکه مانع از آن شود. کاترین مکیسون بوث، میکروبیولوژیست در آزمایشگاه بهداشت و ایمنی انگلستان، در این باره می‌گوید که مسئله اصلی این است که (آنها کاملاً مناسب نیستند) و لزوماً ذرات معلق در هوا را فیلتر نمی کنند.»
مکینسون بوث به دلیل خلق یک آدمک به نام (استفراغ لَری) در زمان شیوع ویروس نورو در سال ۲۰۱۳ شناخته شده است. لری می‌تواند مایع استفراغ را به همان اندازه یک انسان واقعی پرتاب کند و بنابراین اطلاعاتی در مورد خطرات آلودگی در تلاش برای پاکسازی بدن ارائه دهد.
در سال ۲۰۰۸ ، مکینسون بوث تصمیم گرفت تا اندازه گیری کند که ماسک‌های جراحی را تا چه اندازه می تواند از انسان در برابر ویروس‌ها محافظت کنند. او می گوید یکی از آدمک هایش را به یک دستگاه احیا بست و بنابراین (نفس کشید). او سپس آن را در یک کابینت مهر و موم کرد و قطرات ریز هوا – یک عطسه شبیه سازی شده – حاوی آنفلوآنزا را در آن اسپری کرد ولی متاسفانه ماسک‌ها نتوانستند محافظت کنند.
پوشیدن ماسک معمولی حداقل ممکن است با قرار دادن دستان خود به بینی یا دهان خود ، باعث جلوگیری از آلودگی شود اما همچنان ممکن است با لمس کردن چشمان خود آلوده شویم. مکاینتایر می‌گوید: «ما می دانیم که در بازارهای ووهان ، آنها ویروس کرونا را در تمام سطوح پیدا کرده‌اند. بنابراین شخص می‌تواند آن را لمس کرده و خود را آلوده کند.»
