فرقی ندارد، تصادف و گازگرفتگی باشد یا کرونا، گوش شنوایی نیست!

به گزارش آذر صبح، فرزاد رحمانی با اشاره به ابعاد اجتماعی آسیب‌های اجتماعی مثل تصادف، گازگرفتگی و کرونا ویروس و جدی نگرفتن هشدارهای کارشناسان و متخصصان امر، نوشت:

“نمی‌دانم مسیری که داریم‌ میریم، چطور انتخاب می‌کنیم، چطور راهی می‌شویم، چطور به مقصد می رسیم، ولی بحث اصلی جدی گرفتن مواردی است که در طول مسیر زندگی ممکن است ما را از رسیدن به مقصد باز دارد و چه بسا رفتارهایمان باعث آسیب به دیگران نیز بشود.

شاید خود ما برخی اوقات ندانیم که ممکن است در مسیر چه اتفاقاتی برایمان بیافتد و بایستی در این موارد توجه کافی به اطلاعات و هشدارهایی که متخصصین امر و مسئولین می‌دهند، بنمائیم.

در طول سالیان اخیر همواره شاهد مسمومیت با گاز منوکسیدکربن در طول سال هستیم که در فصول سرد سال افزایش پیدا می‌کند، با وجود اینکه همه ساله هشدارهای ایمنی توسط سازمان‌های درگیر در خصوص نحوه استفاده از وسایل گازسوز و پیشگیری داده می‌شود، ولی باز موارد تکرار و هر سال فوتی‌هایی در اثر استنشاق گاز منوکسیدکربن وجود دارد.

با وجود اینکه همه ساله هشدارهایی برای جلوگیری از تصادفات ترافیکی داده می‌شود و اندکی با رعایت قوانین رانندگی و توجه به هشدارهای پلیس و آگاهی از توان و میران ایمنی خودرو می‌توان جلوی اکثر تصادفات رو گرفت؛ چطور که بیش از نیمی از موارد تصادفات بعلت خطای انسانی است. این خطاها هم منجر به آسیب خود فرد راننده و خانواده وی شده و هم می‌تواند منجر به آسیب افراد دیگر که در جاده در حال رانندگی ایمن هستند شود.

در حال حاضر سن مرگ و میر حوادث ترافیکی در دنیا به ۵ تا ۲۹‌سال رسیده و کودکان هم‌درگیر شده‌اند. به طوری که برخی اوقات شاید نه، اکثر اوقات هیچ وسیله ایمنی در داخل خودرو برای بچه‌ها وجود ندارد، نه صندلی بچه، نه حتی نشستن بچه روی صندلی خودرو. چیزی که مشاهده می‌شود، بچه‌های سر پا در خودروهای در حال حرکت یا سر و گردن بچه ها بیرون از سانروف و یا بیرون از پنجره خودرو، که اندکی ترمز ناگهانی خودرو منجر به پرت شدن بچه روی خیابان یا ماندن بچه زیر ماشین می‌شود.

و بحران اخیر ویروس کرونا یا کووید ۱۹ که با وجود اینکه هشدارها و توصیه‌های فراوانی مبنی بر ماندن در خانه و عدم حضور در مکان‌های شلوغ داده می‌شود ولی کو گوش شنوا.

به نظر می‌رسد تفکر غالب این باشد که این مشکلات و بیماری‌ها گریبان ما را نخواهند گرفت و هر چه هست بر سر دیگران خواهد آمد و چنین می‌شود که مراکز درمانی دارند روز به روز مملو از بیمارانی می‌شوند که شاید با کوچک‌ترین اقداماتی توسط خود آن‌ها می‌توانستند جلوی بیماری را بگیرند.

ولی متاسفانه جدی نمی گیریم….