جمعه, ۱۷ مرداد ۱۴۰۴ / ۱۶:۲۵:۳۵
ویروس کرونا جهان را به دو دوره مهم قبل و بعد از خودش تقسیم خواهد کرد، ضعف جهان در برابر این وپموجود میکروسکوپی ما را وادار می کند تا دیگر بار فکر بکنیم و نگاهمان را به خودمان و جهان پیرامونی و سیاره مان عوض کنیم.
به گزارش آذر صبح، غلامحسین مسعود ریحان، به نظر می رسد کرونا شاید صور اسرافیل باشد یا الهامی از کوه حرا یا وحی دیگری از طرف خدا، یا هشداری از سایر کرات و سیارات دیگر باشد برای آحاد مردم جهان خصوصا برای دولتها، پارلمانهای کشورهای جهان، برای کلیساها و پاپ برای مساجد و روحانیون جهان برای احزاب و طرفداران آنها، برای هنرپیشه های هالیوود و سایر سلبریتی های جهان، برای تمام سرمایه داران و ثروتمندان و مردم فقیر و بیچاره جهان، برای هتلداران و رستورانداران جهان برای تک تک مردم در کره خاکی که در روستاها، شهرکها، شهرها، کلان شهرها، جهانشهرها، کشورهای مختلف و قاره های جهان در هر شرایطی چه بالای شهرها یا پایین شهرها در کوخ ها یا قصرها یا ویلاها، حتی در جزایر قناری زندگی می کنند؛ برای کرونا فرق نمی کند که تو کیستی!!!
تو یک نفر پزشک حازق و فوق تخصص در هر رشته، یک نفر فرد عادی بیسواد یا یک نفر مریض کرونایی فرق نمی کند.
تو یک نفر دموکرات در پاریس یا در کشورهای فنلاند و سوئد و بلژیک یا یک نفر داعشی در سوریه و عراق یا یکی از افراد طالبان در افغانستان؛ مرز کشورها برای همه ورود ممنوع زده است و قید نکرده برای ایتالیایی آزاد است برای داعشی ممنوع. دیگر فرق نمی کند که طرف به خودش بمب بسته یا شهروند ساده است.
در جنگ کرونا هیچ یک از سلاحهای دنیا حتی آخرین دستاوردها و ابزار آلات جنگی کارساز نیست. نه موشک، نه بمب شیمیایی، نه بمب هسته ای نتوانست جلودارش شود.
این موجود ریز میکروسکوپی چقدر با قدرت وارد کارزار شده که هیچ یک از کشورها، خصوصا آنهایی که ادعای کدخدایی جهان را داشتند و دارند با وجود کرونا همه آن ادعاها لافی بیش نبوده و اینک همه یکی بعد از دیگری اعتراف به ضعف خود می نمایند و نهایتا با تمام ضعف و زبونی مجبور به بستن مرزهای خودشان شده و یا مثل خزندگان مجبور به خزیدن در لانه ها شدند.
بستن مرزها و یا کشیدن دیوار به دورتا دور کشور، شهر و یا قلعه خودشان که همان ترفند و ابزار دفاعی مردمان شهرها در جنگهای صدها سال پیش می باشد .
این همه جنگ افزارهای پیشرفته در مقابل این موجود ریز زمین گیر شده و از کار افتاده است، یعنی دست سربازان و فرماندهان به ماشه چسبیده است و کشیده نمی شود.
عجب معجزه ای صورت گرفته است !!؟؟
شاید این کرونا آمده به مردمان کره خاکی بفهماند که هنوز خیلی ضعیف هستید، شما که نمی توانید با ریزترین موجود مقابله کنید ولی از این ضعف خودتان بی خبرید!
شاید این ضعف ما را وادار می کند تا دیگر بار فکر بکنیم و نگاهمان را به خودمان و جهان پیرامونی و سیاره مان عوض کنیم.
اگر می خواهیم در سیاره زمین ماندگار شده و به این زودیها بار سفر به دیگر کرات نبندیم، لازم است جهت رویارویی با تهدیدهای آتی کره زمین تعدادی از مفاد مانیفست سازمانهای بین المللی، با دعوت و نظرخواهی از اندیشمندان، نخبگان، نمایندگان پارلمانها و دولتهای کشورهای جهان و با کسب دیدگاه از تمام دانشگاهیان، احزاب و متفکرین جهان تغییر پیدا کند.
لذا این سازمانها بایستی روسای دولتها، خصوصا دولتهای توسعه یافته را وادار کنند که میزان همبستگی خودشان را با سایر کشورهای جهان بیشتر کنند و ایشان را متقاعد کنند که بین ملت خود با مردم سایر کشورها فرق قائل نشوند.
باید شعر سعدی راهکار تمامی این سازمان ها شود:
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی بدرد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
سازمانهای بین المللی باید خودشان به این موضوع پی برده باشند سلامتی حتی یک نفر از جامعه ۸ میلیاردی جهان مهم است و یک نفر بیمار در کل جهان می تواند تمام مردم جهان را بیمار کند. یا یک نفر بیسواد در کل جهان می تواند تاثیر نامناسبی در کل جهان بگذارد، همچنین یک نفر معتاد، یک نفر دارای بیماری ایدز، یک نفر فقیر و … تاثیرات نامناسب برای کل مردمان جهان داشته باشد.
متاسفانه تا بحال اینطور نبوده و هر دولتی برای مردم خود فکر می کرده، بعضی دولتها متاسفانه حتی بوسیله جنگ و کشتار می خواسته منابع کشوری را برای رفاه حال مردم خودش به یغما ببرد و با تمام غرور و تفخر بگوید من بخاطر رفاه حال مردم کشورم حاضرم هر کاری را انجام دهم.
هیچ کشوری به فکر مردم کشوری دیگر نبوده و نیست، اگر هم کشوری یا حتی سازمان بین المللی کنفرانس می گذاشته و در آخر بیانیه ای صادر می کرده فقط برای رفع تکلیف بود یا اینکه ادای همنوعی و خدمت رسانی را در می آورده است. مگر این تهدید کرونا نگاه و افکار ملتها و کشورها را تغییر دهد.
به نظر من اگر ساکنین کره زمین بخواهند در این سیاره بمانند باید نوع نگرش خودشان را به جهان هستی تغییر دهند و جهان بینی خودشان را عوض کنند. باید دیگر به قاره، کشور، شهر و روستای خودشان فکر نکنند؛ باید همه مردمان جهان را مثل هم کشوری، همشهری و هم روستایی و هم محله ای و حتی هم خانواده بلکه فرزندان خود فرض کنند و بدانند.
تا به حال هر کشور بصورت جزیره ای فکر می کرده و جزیره ای کشور خودشان را اداره می کردند و هیچ رئیس جمهوری تفکرش جهانی نبوده است، هیچ کس به این فکر نکرده که می شود کل جهان را دید و از منابع تمام جهان به نفع کل آحاد مردم کره خاکی استفاده کرد .
شاید در صورت چنین فکری و چنین اداره ای میزان اثر بخشی و بهره وری منابع جهان ارتقا، می یابد و شرایط زندگی جهانیان بهتر می شود.
اگر جهان بصورت مجمع الجزایری دیده شود و در هر نقطه ای از جهان فرصتها و تهدیدها و نقاط ضعف و قوت در یک جا ثبت و ضبط شود و همه در فکر استفاده بهتر از فرصتها و نقاط قوت و حذف و یا تبدیل تهدیدها به فرصتها باشند، شاید فاصله طبقاتی کمتر شود و همه بتوانند از رفاه عمومی برخوردار باشند.
واقعا اگر تابحال کشورهای توسعه یافته و ثروتمند می خواستند در فکر کشورهای عقب مانده و جهان سومی باشند، شرایط دنیا همین طور بود؟
سئوال اینجاست، آیا به نظر شما عمق فاجعه فقر و استبداد و اختناق و سانسور و زندان در جهان کمتر از کرونا است؟
عمق فاجعه بیسوادی و کم سوادی چطور؟
مردمان فقیر هر روز با هزاران درد و رنج و فلاکت و بیماری گریبانگیر هستند، نه دولتهای خودشان پاسخگو هست و نه سازمانهای بین المللی خبر دارند و پیگیر هستند و نه وظیفه خود می دانند.
به نظر می رسد باید بلایی از آسمان و زمین و جایی می آمد و تا تلنگری باشد به مدعیان سازمانهای حقوق بشر و دیگر سازمانهای بین المللی و تمام حاکمان جهان که بفهمند اگر به فکر یکایک مردمان جهان نباشی شما هم نمی توانی در آسایش باشی.
همین ویروس کرونا تمام سیاستمداران جهان و اتاق فکر آنها را وادار خواهد کرد تا در تصمیم سازی و تصمیم گیری خودشان تغییراتی بدهند و از این به بعد جهان را مثل یک خانواده فرض کنند همه مردم دنیا را مثل خانواده خود بدانند و گرنه تصمیمات آنها نخواهد توانست برای جهان بلکه حتی برای مردم خودشان هم آزادی، آسایش و رفاه ایجاد کند.
شاید جهان به آنجا برسد که مردمان بین ادیان و مذاهب برتری قائل نشوند، شاید ادیان و مذاهب در یکدیگر ممزوج و تقریب مذاهب ایجاد شود.
اینک با ظهور ویروس کرونا دیگر هیچ کشوری نمی تواند در مقابل مصائب و مشکلات دیگر کشورها و بلکه در مقابل تک تک افراد بشری جهان بی تفاوت باشد و احساس مسئولیت نکند.
امروز دیگر جنگ و خونریزی و تسلیحات مدرن رمز گشای گره پیچیده و غیرخطی جهان نیست. امروز جهانیان تشنه عشق، دانایی، آزادی، رفاه و الهام بخشی از سوی رهبران خودشان هستند و مصونیت جامعه جهانی در گرو همین مفاهیم است.
با نیروی مقتدر عشق، دانایی و همبستگی و یگانگی نور، می شود بر تاریکی به معنی اعم و اخص آن فائق شد.
اگر رهبران جهان نگاه و افکار خودشان را به این مفاهیم و به این موضوع متمرکز کنند که علاوه بر مسئولیت خودشان برای مردم کشورشان در مقابل مردمان سایر کشورها ( فارغ از دین، عقیده، نژاد، رنگ و هر وابستگی دیگر ) مسئول و پاسخگو هستند، سیمای جهان زیباتر، نورانی تر، مهربان تر و سفید خواهد بود .
این موضوع می تواند منجر به رنسانس جدید در دنیای امروزی باشد.
