یکشنبه, ۱۲ مرداد ۱۴۰۴ / ۱۹:۳۶:۰۰
معلمی شغل نیست عشق است، عشق به تعلیم ، عشق به تربیت، عشق به هدایت ، عشق به خدمت بی منت و همین عشق های واقعی است که سبب شده تمام وجودشان پر از نیکی باشد.
آذر صبح، اتابک اثماری؛ معلم یعنی کوه صبر و تلاش‌در کلاس هایی که به پزشکان، مهندسان، وکلا، هنرمندان، روزنامه نگاران و… خواندن و نوشتن را یاد می‌دهد، معلم همان کسی است که با علم و دانش خود پلکان هایی برای رسیدن به جایگاه های والا و لحظات شیرین کمک می‌سازد.
این عاشقان دلسوز از جایگاه ممتاز و والایی برخوردار هستند، همانگونه که پیامبران مردم را یاری میکردند امروز معلمان آینده سازان کشورشان را هدایت و تربیت می‌کنند که براساس همین تعریف معلم بودن شغل انبیا است.
مشکلات معلمان پیچیده و چند بعدی است، از یک سو تأمین مسکن ، هزینه های معیشتی خانواده ، تلاش برای کسب شغل دوم و از سوی دیگر کاهش منزلت اجتماعی و عدم قدردانی از خدمات و زحمات معلم ، رضایت در حرفه معلمی را کاهش داده است.
امروزه معلم بودن با این همه اهمیت و با ارزش در تربیت نسلهای آتی متاسفانه از کم ترین حقوق و جایگاه اجتماعی برخوردار است، با اینکه در آموزه های دینی معلمی را در شان انبیا ارزشگداری شده، اما هیچ دستگاه، نهاد و مسئولی فکری به حال وضعیت معیشتی جامعه بزرگ فرهنگیان نمیکنند.
از معلم انتظارات فراوان داریم، اما کسی نیست به انتظاراتش گوش دهد، از او مسئولیت و پشتکار میخواهیم اما به حقوقش کم توجهی میکنیم، آینده‌سازان جامعه را دست آنان میسپاریم و خود معلمین را به امان خدا رها میکنیم.
در اواخر سال ۹۸ که ایران دچار بیماری کرونا شد، علاوه بر پرستاران، کادر پزشکی و بسیاری مشاغل در صحنه معلمان نیز مثل همیشه در صحنه مبارزه با جهل و تلاش برای سعادت انسان از تعلیم و تربیت شاگردانشان دریغ نکردند و به هر نحوی تلاش کردند تا دانش آموزانشان عقب نمانند.
حضرت امام صادق(ع) در رابطه با مقام و منزلت معلم می فرماید: هنگامی که روز قیامت شود، خداوند تمام انسان ها را جمع می کند و چون ترازوی اعمال نهاده شد و خون شهیدان را با مرکب قلم عالمان و معلمان بسنجند، ارزش مرکب آنان بر خون شهیدان فزونی خواهد داشت، این ارزش بدان جهت است که شهیدان در سایه علم و تربیت معلمان و تعلیم شایسته آنان به خدا راه یافته و لیاقت شهادت نصیبشان شده است.
