درگذشت روزنامه نگاری که از پله های قدرت بالا نرفت

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، وبسایت مدیریت رسانه نوشت: سال ۱۳۴۳هنوز به دبیرستان می‌رفت که به عشق نوشتن و روزنامه‌نگاری از طریق یکی از دبیرانش به نام کاظم خوش‌خبر (شاعر و مترجم)، به اسماعیل‌ پیمان (صاحب امتیاز و مدیر روزنامه مهد آزادی) معرفی شد تا زیر نظر او به کارآموزی بپردازد. پیمان وقتی ذوق سرشار امین‌زاده را می‌بیند او را به صمد بهرنگی معرفی می‌کند تا ضمیمه ادبی روزنامه مهد آزادی را هفته‌ای یک بار منتشر کند. گفتنی است ‌که امین‌زاده در آن زمان با کتاب جمیله بوپاشا نوشته منصور تاراجی آشنا شد و همین‌کتاب شوق او را برای نوشتن ‌و روزنامه‌نگاری قوت بخشید.
امین زاده پس از دریافت دیپلم و پذیرش در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته روزنامه‌نگاری، با نشریات گوناگون به همکاری پرداخت. او سپس در سال ۱۳۵۰همکاری‌اش را با روزنامه اطلاعات آغاز کرد که ۲۵ سال به درازا کشید. ۱۰ سال کار در گروه شهرستانهای روزنامه ایران و نیز همکاری با بخش استان‌های روزنامه جام جم از جمله سوابق روزنامه‌نگاری او به شمار می‌رود.
امین‌زاده علاوه بر تدریس خبرنگاری، تالیفاتی از جمله در زمینه دستور زبان فارسی و تاریخ تئاتر آذربایجان داشت‌. او پس از بازنشستگی به زادگاهش تبریز بازگشت و در سال‌های اخیر با محافل فرهنگی و ادبی تبریز از جمله بنیاد پژوهشی شهریار همکاری می‌کرد. از او یک فرزند پسر به نام ساوالان باقی است.
امین زاده روزنامه نگار با اخلاق و صادقی بود. او در طول دوره کاری خود هرگز نوشته خلاف اعتقاداتش را بر روی کاغذ نیاورد و به اهمیت مردم و قدرت آنها اعتقاد داشت.
در یکی از خاطراتش، در دوران کاری روزنامه اطلاعات و زمانی که صفحه سنگ صبور را می‌نوشت، مطلبی خواند که گاندی رهبر هند در جوانی در خفا سیگار می کشیده و روزی به ناگاه این اقدام را کنار می گذارد. چرا که به اعتقاد گاندی اگر او به عنوان رهبر در انظار عمومی این کار را نمی کند، هرگز نباید در خلوت به آن مبادرت ورزد. همین شد که ابراهیم امین زاده پشت میز کار بسته سیگارش را در مشت له کرد و به سطل آشغال انداخت. او گفت من هم در صفحه سنگ صبور، بارها به مخاطبانم گفته‌ام که از کشیدن سیگار پرهیز کنند پس نباید خودم جور دیگری باشم.
پایگاه خبری آذر صبح،فقدان این روزنامه‌نگار پیشکسوت را به جامعه مطبوعات و خانواده وی تسلیت‌ می‌گوید‌