بیمارستان کودکان تبریز به زودی افتتاح می‌شود

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، به نقل از ایرنا، قاسم جان بابایی روز چهارشنبه در بازدید از بیمارستان خیّر ساز کودکان زهرا مردانی آذر و بیمارستان شهید مدنی تبریز اظهار کرد: بیمارستان کودکان به همت خیر بزرگوار آقای مردانی آذر با ۶۴۷ تختخواب، با هزینه ای افزون بر ۶۰۰ میلیارد تومان احداث شده است که هفته سوم فروردین سال آینده به بهره برداری می رسد.

وی گفت: برای تجهیز این بیمارستان که از طرح‌های ملی است، از سوی وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی تبریز حدود ۵۰۰ میلیارد تومان اعتبار اختصاص یافته که امید است تا پایان سال تجهیز آن کامل شود.

معاون درمان وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در ادامه بازدید خود از مراکز درمانی، از بیمارستان شهید مدنی تبریز بازدید کرد و در جریان مشکلات این مرکز قرار گرفت.

*

برادران «مردانی آذری»، ملقب به «امپراتوران مدرسه‌سازی» از خیران نامداری‌اند که در طول دو دهه‌ی گذشته، حاصل سال‌ها تلاش خود را در راه خدمت به مردم بخصوص کودکان صرف کردند. آنان که کودکی را در تنگدستی گذراندند، با تلاش‌های خستگی‌ناپذیرشان به چنان ثروتی دست پیدا کردند که با صرف بخش اندکی از آن ده‌ها مدرسه ساختند؛ مدرسه ساختند تا انسان‌هایی دانا و توانمند و با اعتماد به نفس برای جامعه تربیت کنند.

در پایگاه اینترنتی «مجتمع آموزشی استثنایی مردانی آذری» نوشته شده که این سه برادر «فرزندان مرحوم مردانی آذری از تجار بزرگ تبریز و از همسنگران ستارخان و باقرخان در انقلاب مشروطیت هستند». گویا دوران اوج این تاجر بزرگ خیلی زود سپری شد. نوشته‌اند که او از روسیه‌ی تزاری قنـد و شـکر و چیـت روسـی و نفــت ســفید وارد می‌کـرد و از ایـران برگـه‌ی هلـو، قیسـی، پسـته، خشـکبار بـه آنجا صادر می‌کرد. اما روزهای خوش خانواده با انقلاب روسیه و فروپاشی روسیه‌ی تزاری به پایان رسید.

سه برادر مردانی آذر کودکی را در فقر و نداری پدر و البته با صبوری و درایت مادر سر کردند و هر دوی اینها در شکل‌گیری شخصیت خودساخته‌ی آنان نقش بسزایی داشت. غلامرضا برادر بزرگتر درباره‌ی این خصوصیت مادر گفته «مــادرم بــارِ نــداری پــدر را بــر دوش می‌کشــید و هرگــز در برابــر ناملایمــات ســر فــرود نیــاورد و هیــچگاه از روزگار ننالیـد».

بین سه برادر، این غلامرضا برادر بزرگ‌تر بود که در امر مدرسه‌سازی پیشگام شد. علی مردانی آذری درباره‌ی برادر بزرگش گفته «او هفت سال داشت که پدرمان فوت کرد و بار زندگی به دوش مادرمان افتاد. آن روزها امکانات کم بود و از دست دادن پدر هم باعث شده بود وضعیت اقتصادی ما بدتر شود. به یاد دارم که علی برگه‌ای برای نوشتن نداشت اما با عشق درس می‌خواند و نبود پدر و کمبود امکانات باعث نشد از درس و مدرسه دلسرد شود».