شنبه, ۸ آذر ۱۴۰۴ / ۰۹:۵۸:۰۵
یازده شهر و ۳ روستا در ۶ سال گذشته با عناوین صنایع‌دستی منحصر به همان مناطق، ثبت جهانی شده‌اند که نشان می‌دهد ایران در ثبت جهانی شهرها و روستاهای صنایع دستی از سردمداران دنیا است.
به گزارش آذر صبح، از سال ۹۶ که شورای راهبردی انتخاب شهرها و روستاهای ملی صنایع‌دستی تشکیل شده است، ۵۲ شهر و روستا با عنوان صنایع‌دستی بنام و منحصر بفرد خود در فهرست ملی قرار گرفته‌اند که به گفته پویا محمودیان معاون صنایع‌دستی و هنرهای سنتی کشور، این فرایند علاوه بر اینکه مسیر جهانی‌شدن و ثبت شهرها و روستاهای کشور را در شورای جهانی‌صنایع‌دستی (WCC)، تسهیل و تسریع می‌کند، اگر این مناطق به صورت کارشناسی و علمی برندسازی شوند به‌زودی به عنوان مسیر و مقصد گردشگری هنری مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی قرار خواهند گرفت.
سابقه ثبت جهانی شهرها و روستاهای صنایع‌دستی به ۶ سال قبل برمی‌گردد، شورای جهانی صنایع‌دستی از سازمان‌های وابسته به سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی و ملل متحد (یونسکو- UNESCO) است و ثبت شهرهای جهانی صنایع‌دستی از سال ۲۰۱۵- ۱۳۹۴ آغاز شده و برنامه‌ای الهام‌گرفته از شهرهای خلاق یونسکو است.
در طول ۶ سال گذشته ۱۴ شهر و روستای صنایع‌دستی ایران در شورای جهانی صنایع‌دستی ثبت شده‌اند و اکنون ثبت ملی و جهانی شهرها و روستاها و صنایع‌دستی به مطالبه مردمی و اجتماعی تبدیل شده، زیرا آثار مثبت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی آن و تاثیر مستقیم آن بر زندگی مردم به ویژه آن دسته که در حوزه صنایع‌دستی اشتغال دارند، مشخص شده است.
البته روند ثبت جهانی شهرها و روستاهای صنایع‌دستی تا پیش از کرونا به صورت عادی و طبق روال انجام می شد و ایران حتی برای سال ۱۳۹۹پرونده چند منطقه کمترشناخته شده از جنوب کشور را آماده کرده بود، اما شیوع کرونا مانع از سفر و حضور و بازدید ارزیابان بین‌المللی از این مناطق و منجر به توقف این فرایند شد، اما ایران اکنون هم با ثبت ۱۱ شهر و ۳ روستا در ۶ سال گذشته با عناوین صنایع‌دستی منحصر به همان مناطق، از سردمداران دنیا است.
آغاز جهانی شدن با دو شهر صنایع‌دستی از سال ۹۴
روند ثبت جهانی شهرها از سال ۱۳۹۴ آغاز شد؛ از همان سال دو پرونده از ایران به شورای جهانی رفت و ارزیابان بین‌المللی به ایران آمدند و شهر اصفهان به عنوان شهر جهانی صنایع‌دستی و تبریز به عنوان فرش جهانی فرش دستباف ثبت جهانی شد.
اصفهان شهر جهانی صنایع‌دستی
جعفر جعفرصالحی معاون صنایع‌دستی و هنرهای‌سنتی استان اصفهان گفت: از مجموع ۶۰۲ رشته صنایع‌دستی شناخته شده در جهان حدود ۲۹۹ رشته مربوط به ایران است و از این تعداد حدود ۱۹۹ رشته متعلق به اصفهان؛ یعنی یک سوم صنایع‌دستی جهان از نظر تنوع در اصفهان است.
معاون صنایع دستی و هنرهای سنتی اصفهان اظهار داشت: حدود ۶۰ هزار هنرمند در ۲۴ شهرستان استان اصفهان فعالیت می کنند، اما حدود ۸۰درصد از این هنرمندان در خود شهر اصفهان که استخوان بندی و جوهره اصلی شهر خلاق و شهر جهانی صنایع‌دستی است مشغول به کار هستند. بسیاری هنرمندان صنایع‌دستی به عنوان شغل دوم به یک هنر می‌پردازند اما در اصفهان هنرمندان صنایع دستی به صورت هنرمند و صنعتگر حرفه ای و شغل اول در یک حوزه فعالیت می‌کنند.
جعفرصالحی با بیان اینکه اصفهان علاوه بر شهر جهانی صنایع‌دستی، شهر خلاق صنایع‌دستی هم است، گفت: حدود ۶۰ تا ۷۰درصد تولید صنایع‌دستی کشور در استان اصفهان تولید می شود و میدان امام (نقش جهان) اصفهان بزرگترین میدان عرضه و فروش صنایع‌دستی جهان است.
معاون صنایع دستی استان اصفهان تصریح کرد: نام اصفهان و صنایع دستی این استان از قدیم برند جهانی بود، ثبت جهانی می‌تواند به فروش و صادرات بیشتر کمک کند که متاسفانه به کرونا برخورد کردیم و کمی در این روند پیچیدگی ایجاد کرد. عنوان جهانی باید در صادرات محصولات نمود داشته باشد، و در بخش صادرات یکی از فرصت‌ها برگزاری هفته‌های فرهنگی است.
تبریز شهر جهانی فرش
یاشار ملفوظی هنرمند فرش‌باف تبریزی دارای مدرک کارشناسی طراحی فرش و کارشناسی ارشد تاریخ هنر ایران اسلامی می‌گوید: تبریز و فرش تبریز برای همه جهان شناخته شده است، اما متاسفانه برای معرفی تبریز شهر جهانی فرش اقدام شایسته نام تبریز و اعتبار فرش تبریز در داخل کشور برای آگاهی عمومی مردم انجام نشده است.
ملفوظی با بیان اینکه هنر فرش‌بافی در تبریز موروثی، خانوادگی و نسل‌به نسل است، گفت: فرش بافی بیشتر هنر است تا صنعت، هنری که هر بخش آن از طراحی و نقشه کشی و نخ‌ریسی تا رنگرزی و بافت، حاصل ذوق و سلیقه ذاتی هنرمندانه است، هنری که هر بخش آن ریشه و سابقه خانوادگی دارد، من خودم نسل چهارم از خانواده (ملفوظی) به عنوان تولیدکننده فرش هستم که این هنر بی نظیر را آموختم و عاشقانه و با همه مشکلاتی که سر راه بود در همین رشته هم در بخش تحصیل کردم و هم از ۱۵ سالگی با ورود به بازار فرش تبریز در این بخش فعال هستم، تولیدات ما کاملا سنتی، تزیینی و هنری است.
هنرمند فرش باف ۴۳ ساله تبریزی معتقد است: جهان در وهله اول ایران و ایرانی را به هنر زیبا و فاخر فرش می‌شناسد، برند نام ایران در افکار عمومی با فرش ایرانی عجین است، اما این هنر اصیل و محصول فاخر کم نظیر، سال‌هاست در یک دوگانگی بین حوزه صنعت و هنر میان دو وزراتخانه باقی مانده است.
وی که از هنرمندان تولیدکننده و صادرکننده فرش‌های فاخر تزیین است، تاکید: معرفی شهر جهانی فرش باید به گونه‌ای باشد که مردم تبریز از کودک تا کهن‌سال کاملا این احساس را داشته باشند در یک شهری به شکوه فرش و ظرافت و اصالت آن و با عنوان و اعتبار جهانی زندگی کنند. گردشگران هم باید وقتی وارد تبریز می‌شوند حس کنند به مهد فرش جهان وارد شده اند.
ملفوظی خاطرنشان کرد: شهری با قدمت تبریز با تاریخچه و آوازه ای که در صنایع‌دستی و اعتبار فرش دارد باید یک موزه جهانی فرش داشته باشد و نمونه آثار مطرح دنیا در این موزه نمایش داده شود و نگهداری شود. باید در همه سفارتخانه‌های ایران در خارج از کشور و هر جایی که می‌توانیم معرفی کنیم، نمونه‌ای از فرش تبریز به عنوان هنر جهانی نصب شود. باید مرتب در رسانه‌های داخلی و خارجی و محلی و ملی بیان و تبلیغ شود که فرش ایران جهانی است و تبریز شهر جهانی فرش است.
تلالو گوهرسنگ‌های ایرانی در جهان در سال ۹۵
در سال ۱۳۹۵ هم دو پرونده دیگر در شورای جهانی صنایع دستی نهایی ثبت شد؛ شهر لالجین به عنوان شهر جهانی سفال و مشهد به عنوان شهر جهانی گوهرسنگ‌ها ثبت شدند، اما در سال‌های بعد از آن ایران یک جهش در ثبت جهانی داشت.
لالجین شهر جهانی سفال
لالجین که عنوان شهر جهانی سفال و پایتخت سفال ایران را به شایستگی به دوش می‌کشد؛ مردم لالجین با سرانگشتان هنر، خاک و آب را در هم می‌آمیزند و با کیمیاگری، جلوه‌هایی زیبا می‌آفرینند که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کند.
لالجین شهری که بوی خاک رس پیچیده در کوچه پس کوچه‌هایش، جانی تازه به هر رهگذر و گردشگری می‌بخشد، صدای چرخش چرخ‌های سفالگری آن در گوش جان، نوایی زیبا می‌سراید، نقش و رنگ‌های شاد روی سفالینه‌هایش، چشم دل می‌نوازد و صیقل لعاب آن، آیینه دل را صفا می‌دهد.
شهری که مردمانش هنرمندند و ۸۰ درصد از جمعیت آن دست بر یک آتش داشته و به پیشه سفالگری، سرامیک‌کاری و شغل‌های وابسته آن مشغول هستند، برخی مواد اولیه سفالگری را آماده می‌سازند، عده‌ای بر روی سفالینه‌ها، نقش و طرح می‌زنند، برخی بسته‌بندی سفال را بر عهده دارند و گروهی دیگر به خرید و فروش محصولات سفالین اشتغال دارند.
از سفال و سفالگری که سخن به میان می‌آید این شهر ۱۷ هزار نفری با سفالینه‌های خوش نقش و نگارش در ذهن تداعی می‌شود و خاطر هر هنردوستی را به کوچه‌هایی می‌کشاند که در احاطه کارگاه‌های سفال گری قرار گرفته اند،گویی در جای جای این شهر رد پای سفال مشهود است.
لالجین در شهرستان بهار و ۲۴ کیلومتری شهر همدان واقع است و به عنوان یکی از قطب‌های گردشگری استان همدان و مرکز سفال و سرامیک خاورمیانه شناخته شده است، شهری که قدمت سفالگری در آن بر اساس مستندات موجود به بیش از ۷۰۰ سال می‌رسد و از پنج سال پیش نه فقط پایتخت سفال ایران که به عنوان شهر جهانی سفال از آن یاد می‌شود.
مشهد شهر جهانی گوهرسنگ‌ها
بر اساس آخرین آمار معاونت هنرهای سنتی و صنایع دستی کشور، در حال حاضر نزدیک به ۳۷۰ رشته صنایع دستی در ۱۵ گروه طبقه‌بندی شده است که در استان خراسان رضوی ۷۰ رشته به ثبت رسیده است. شهر مشهد با بیش از ۶۲ رشته فعال صنایع دستی، یکی از شهرهای مطرح کشور در این حوزه است. همچنین مشهد با بیش از ۸۹۰۰ کارگاه انفرادی و گروهی و وجود بیش از ۲۰هزار هنرمند و صنعتگر، از لحاظ جمعیت شغلی نیز جزو سه شهر اول کشور محسوب می شود.
خراسان رضوی از نظر منابع معدنی همچون فیروزه و آگات (عقیق)، بریل (آکوامارین)، سافیر، یاقوت، روتیل، ارتوکلاز، فیروزه قوچانی (کریزوکلا)، ژاسپر، عقیق سلیمانی، اوپال، گارنت، درکوهی، رزکوارتز، آندالوزیت، ایلمنیت، آراگونیت و پلی گورسکیت حائز اهمیت است. فیروزه یا تورکواز، در تراکیت‌های پورفیری و ماسه سنگ‌های غنی از مواد آلی (فسفر) دیده می‌شود. بهترین نوع فیروزه از نظر کیفیت، رنگ و ارزش در نیشابور ایران یافت می‌شود که دارای مرغوب‌ترین نوع فیروزه در جهان است.
در این منطقه عقیق در الگوی رنگی متعدد و به حالت نواری دیده می‌شود به طوری که هیچ دو گونه آگات مثل یکدیگر نیستند. آگات در حالت عادی به صورت کدر نازیبا است که به صورت نودول‌های گرد شده یا برجسته وجود دارد و تنها زمانی که پولیش داده شود زیبا می شود. کانی بریل یک سیکلو سیلیکات آلومینیوم دار برلیوم، شفاف تا نیمه شفاف و دارای جلای شیشه‌ای استکه نمونه‌هایی از آکوامارین در محدوده خواجه مراد مشهد هم مشاهده شده است.
عبدالصمد رحیمی رییس اتحادیه فیروزه‌تراشان گفت: مشهد مرکز تراش سنگ‌های زینتی و قیمتی در ایران است، حدود ۳۸۰ واحد تراش سنگ‌های قیمتی در مشهد است، نیشابور شهر فیروزه (بزغان قدیم) هم در زمینه فعال است، این تجمع از معادن و کارگاه‌های تراش‌سنگ‌های زینتی از فیروزه،عقیق و زمرد و… باعث شده این منطقه به عنوان شهر جهانی ثبت شود.
رحیمی افزود: ثبت اولیه این پرونده به عنوان مرکز جهانی فیروزه بود که با توجه به وجود سایر سنگ‌های قیمتی و تزیینی در این منطقه به عنوان شهر جهانی گوهرسنگ‌ها ثبت جهانی شد، در زمان ثبت جهانی، مشهد با شهرهای بمبئی هند،بانگکوک تایلند، گوانجو چین رقابت داشت که در نهایت مشهد انتخاب شد.
ثبت اولین روستای جهانی صنایع‌دستی از ایران در سال ۹۶
در سال ۱۳۹۶ سه پرونده از ایران به شورای جهانی صنایع‌دستی ارسال شد، و برای اولین بار موضوع روستاهای جهانی صنایع‌دستی از سوی ایران پیشنهاد شد و نخستین روستای جهانی از ایران ثبت جهانی شد. در این سال روستای کلپورگان منطقه‌ای کمتر شناخته شده از استان سیستان و بلوچستان به عنوان روستای جهانی سفال برای اولین بار در جهان، سیرجان از استان کرمان شهر جهانی گلیم (شیریکی پیچ) و مریوان از استان کردستان به عنوان شهر جهانی کلاش (گیوه کردی) ثبت جهانی شد.
کلپورگان روستای جهانی سفال
موزه زنده سفال کلپورگان تنها موزه زنده سفال در جهان است که قدمت آن به هفت هزار سال پیش بر می‌گردد؛ سفال کلپورگان به صورت کاملاً دستی، بدون چرخ سفالگری و توسط زنان بلوچ ساخته می‌شود. کلپورگان روستایی در ۲۵ کیلومتری شهر سراوان و ۳۹۰ کیلومتری جنوب شرق زاهدان مرکز استان سیستان و بلوچستان خواستگاه سفالی به همین نام است.
کلپورگان با سفالینه‌های منحصر به فرد و شهرت جهانی شاهکار اندیشه، ذوق، فرهنگ و هنر زنان بلوچ سرزمین ایران است. زنان بومی منطقه به عنوان یگانه خالقان سفال کلپورگان، این هنر ارزشمند را نسل‌به‌نسل از مادران به دختران منتقل می‌کنند و گذشت زمان و حوادث تاریخ نیز نه تنها از اصالت آن کم نکرده، بلکه بیش از پیش بر ارزش‌های هنری آن افزوده است.
آنچه سفالگری کلپورگان را از سایر نقاط متمایز کرده ویژگی‌های خاص آن است به گونه‌ای که تمام مراحل ظریف سفالگری به وسیله زنان انجام می‌شود و مردان فقط کارهایی مثل حمل خاک رس از معدن مسکوتان واقع در ۲ تا سه کیلومتری کارگاه، آماده کردن گل و پختن سفال را انجام می‌دهند.
استفاده نکردن از چرخ سفالگری در تهیه آثار سفالی سبب توجه جهانیان به سفال کلپورگان شده به گونه‌ای که همه سفالینه‌ها با روش‌های سنتی ابتدایی، بدیع و به کمک دست تولید می‌شود. طرح‌ها و نقش‌های سفال کلپورگان کاملا هندسی و تداعی گر نقش های باستانی و تــزیینــات روی سفالینه‌ها با نمادهای تجریدی است که از نسلی به نسل دیگر به یادگار مانده و حکایت از راز و رمــز و دریافت‌ها و برداشت‌های روحی و درونی هنرمند از محیط اطراف و اعتقادات و باورهای او دارد.
اغلب نمادهای روی آثار سفالی کلپورگان شبیه به نقوش سفال های ماقبل تاریخ و آغاز دوره تاریخی است.در این سفالینه‌ها لعاب به کار نمی‌رود بلکه برای تزیین و نقاشی از سنگ تیتوک استفاده می‌شود. این سنگ در منطقه تپه آچار در کهوران مهرستان یافت می‌شود و رنگ آن معمولا قهوه‌ای یا سیاه است.
طاهره آزاد از هنرمندان سفالگر کلپورگان که مسئول یک تعاونی صنایع‌دستی است، می‌گوید: انتظار از یک روستا با جایگاه جهانی بسیار بالاست، اگر قرار باشد گردشگران به روستای ما بیایند باید زیرساخت‌های پذیرایی از گردشگران هم آماده باشد؛ تصویر و تصوری از یک روستا با محصولات سفالین بی‌نظیر با اصالت و قدمت ۷هزار ساله باید به گونه‌ای باشد که همه چیز آن از ورودی، طراحی فضای عمومی برای گردشگر جذاب و فضای عمرانی، جاده‌ها و کوچه‌بندی‌ها بهداشت محیط برای پذیرایی آماده باشد.
آزاد گفت: ریشه نام کلپور به یک زیارتگاه قدیمی در روستا می‌رسد که به بی‌بی کلپوره معروف است که بنای آن حدود دو دهه پیش مرمت شد؛ سفال محصول روستای ما از صفر تا ۱۰۰ با دست و بدون هیچ ابزار صنعتی مانند چرخ و فقط با یک تکه چوب تولید می‌شود؛ برای پخت از کوره‌های سنتی استفاده می‌شود و با تازگی از کوره‌های صنعتی هم استفاده می‌شود اکثر زنان روستا به این هنر مشغول هستند و نسل‌به‌نسل از مادران و خواهران خود آنرا آموخته‌اند.
هنرمند سفالگر کلپورگانی گفت: در حال حاضر دو کوره فعال در روستا وجود دارد که یکی برای بهزیستی است و بیشتر زنان سفالگر روستا از کوره دیگر استفاده می‌کنند، قرار بوده کوره‌های دیگر ساخته شود، اما هنوز ساخته و تکمیل نشده است، اگر این کوره‌ها زودتر آماده شود، ۱۰ غرفه فروش که در حال ساخت است زودتر تکمیل و راه‌اندازی شود و در اختیار هنرمندان قرار گیرد و قول‌هایی که برای بسته‌بندی محصولات داده بودندعملیاتی شود، سرعت تولید سفال بیشتر می‌شود و بازار این هنر در روستا رونق می‌گیرد و مشکلات اقتصادی تولیدکنندگان سفال کلپورگان هم خیلی کمتر می‌شود.
مسئول شرکت تعاونی تولید سفال گفت: یکی از آرزوهای پدران و مادران کلپورگان این است که در روستای ما هم دبیرستان و هنرستان برای فرزندانمان تاسیس شود بچه‌های ما تحصیلات دانشگاهی داشته باشند، زیرا به توسعه بیشتر روستا کمک می‌شود، ما فقط تقاضا و انتظار داریم اکنون که کلپورگان نامی جهانی شده است، زیرساخت‌های عمومی روستای ما هم پیشرفت کند.
سیرجان شهر جهانی گلیم شیریکی‌پیچ
گلیم شیریکی‌پیچ از شاخص‌ترین دست بافته‌های زنان روستایی و عشایری شهرستان سیرجان است که خاستگاه اصلی آن روستای دارستان در۲۵کیلومتری مرکز شهرستان سیرجان است. تبدیل شدن به برند جهانی در بازار صنایع‌دستی، اعتماد مشتری برای خرید محصول، توسعه بازار صنایع‌دستی، رقابت‌پذیری در بازارهای بین‌المللی، اشتغال‌زایی، ارزآوری بالا، حفظ اشتغال موجود، حفظ اصالت‌های فرهنگی منطقه از رهاوردهای ثبت جهانی گلیم شیریکی‌پیچ سیرجان است.
حدوداز ۲۰۰ کارگاه تولید انفرادی در این شهرستان و در روستای دارستان که مهد گلیم شیریکی پیچ سیرجان است، فعالیت دارند. ثبت سیرجان به‌عنوان شهر جهانی گلیم، فصلی جدید در تاریخ و فعالیت‌های مرتبط با صنایع‌دستی و گردشگری این شهرستان ایجاد کرده و باعث رونق هر چه بیشتر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن شده است.
کاظم حسین‌زاده معاون صنایع‌دستی استان کرمان می‌گوید: جهانی شدن گلیم شیریکی‌پیچ، مدیون خلاقیت‌های هنری و محصولی از سرپنجه زنان روستایی و عشایر و بیش از ۱۰هزار بافنده گلیم سیرجان است. امروز زنان و مردان سییرجانی با افتخار می گویند که گلیم‌باف و شهروند شهر جهانی هستند.
معاون صنایع‌دستی استان کرمان گفت: تا پیش از ثبت جهانی به دلیل مسائل اقتصادی و اجتماعی، تعداد هنرمندان شاغل در گلیم بافی در سیرجان به زیر پنج هزار نفر رسیده بود اما با جهانی شدن این هنر صنعت که قدمت آن به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد تعداد هنرمندان گلیم‌باف سیرجانی دو برابر شده و به بیش از ۱۰ هزار نفر رسیده است. بافندگان این محصول معمولا از عشایر هستندکه از چند سال پیش به این منطقه کوچ کرده و در منطقه سیرجان زندگی می‌کنند.
وی افزود: گلیم شیریکی‌پیچ به دلیل طرح و بافت و دار و تعداد بافنده با سایر محصولات دستباف متفاوت است، معمولا در دو یا سه بافنده همزمان روی دار و دستگاه بافندگی این محصول که به صورت افقی است کار می‌کنند، و به این دلیل که تارهای آن به صورت گره‌ای (مانند قالی) بافته می‌شود و اینکه دو یا سه بافنده در تولید و بافت آن همکار و شریک هستند به آن شیریکی‌پیچ می‌گویند.
مریوان شهر جهانی کلاش(گیوه کردی)
کلاش کُردی، هنر و جز صنایع‌دستی با قدمتی بیش از ۲ هزار سال مختص مناطق کردستان است که در ۲ طرح ساخته می‌شود که طرح اول مخصوص آقایان است که کفه آن ضمخت و دارای نوک برآمده است تا در پای مردان به کارهای سنگین و کوه‌پیمایی زیاد از استحکام خاصی برخوردار باشد.طرح دوم نیز مخصوص دختران و زنان است که دارای کفه‌ای زیبا و رنگین در رنگ‌های مختلف با همان مواد اولیه اما نسبت به طرح اول از لطافت خاصی برخودار است.
کفه کاملا پارچه‌ای و نخی، تنها پاافزار برخوردار از خط تقارن جهان از ویژگی‌های کلاش کردی است و علاوه بر آن به دلیل استفاده از مواد کاملا طبیعی در ساخت آن از جمله کفش های باستانی سازگار با محیط زیست است. کلاش کاملا پارچه‌ای است و رویه آن نیز نخ است؛ پا به طورکلی داخل آن عرق نمی‌کند و با توجه به خاصیت اسموزی کلا، رطوبت داخلی کلاش از طریق پارچه و نخ به بیرون هدایت می‌شود که این موضوع باعث می‌شود ضمن جذب رطوبت پا نیز خنک شود و این خاصیت را درهیچ پای افزاری نمی توان دید.
کلاش تنها پای‌افزاری است که دارای خط تقارن است به این معنی که چپ و راست برای آن نیست و برای حفظ این فرم و مدل باید هرچند مدت کلاش را راست و چپ و یا چپ و راست پا کرد. پیاده‌روی با کلاش متناسب با فرم و مرفولوژی پاها می‌باشد، کفه آن و قسمت سینه گود پا بر آمده و در پاشنه پا بر جسته این فرم باعث رفع خستگی و عدم خسته شدن پاها در هنگام پیاده‌روی می‌شود.
از نظر محیط‌زیستی هیچ نوع آلودگی محیط بعد از استفاده آن ایجاد نمی‌شود، چون مواد مصرفی آن کاملا طبیعی است و در خاک کمتر از یک سال تجزیه و به عناصر طبیعی خود تبدیل می‌شود در حالی که سایر پای‌افزارها چند سال طول می‌کشد که تجزیه شود؛ در ساخت و تولید این پا افزار هیچ نوع دستگاه صنعتی دخیل نیست که این امر باعث می‌شود زمینه اشتغال را برای افراد زیادی در منطقه ایجاد کند و مواد اولیه مورد نیاز برای کلاش پارچه نخی مانند متقال، چلوار، نخ تابیده شده نمره، لایه، لایه پوست، یا چرم گاو است.
کلاش بافی علاوه بر مریوان در شهرستان‌های مختلف کردستان از جمله سنندج، دیوان‌دره، سروآباد و کامیاران و سقز نیز رواج دارد، اما مریوان به علت تعداد فعالان بالا به عنوان مرکز تولید این کفش محسوب می‌شود.
فرهاد حامدی معاون صنایع‌دستی و هنرهای‌سنتی استان کردستان گفت: یکی از دلایلی مریوان به عنوان شهر جهانی کلاش ثبت شود فراوانی تعدا تولیدکنندگان بود و وجود زیرساخت‌های شناخته شده و مشهور گردشگری مانند دریاچه زریوار و هتل‌های مناسب است؛ وجود دانشگاه‌های معتبر و همکاری آموزش و پرورش و ایجاد رشته کلاش بافی در کار و دانش است که اکنون به دنبال راه‌اندازی دانشگاه علمی‌کاربردی صنایع‌دستی و آموزش رشته کلاش‌بافی هستیم.
وی با بیان اینکه تولید کلاش کاری سخت است، اما اکنون در تولید این محصول مردان و زنان در کنار هم نقش دارند، تصریح کرد: ثبت جهانی مریوان باعث افزایش انسجام اجتماعی میان تولیدکنندگان کلاش شد، حدود هشت کارگاه آموزشی صنایع دستی برای شاغلان برگزار کردیم، و بر اساس هدفگذاری ها تلاش می‌کنیم؛ تعداد تولیدکنندگان و میزان صادارات را بر اثر شاخص های یک شهر جهانی افزایش دهیم، البته کرونا بسیار مشکلات ایجاد کرد اما توانستیم ۵۰ درصد از اهداف برنامه را محقق می‌کنیم.
حامدی گفت: اکنون در زمینه برندسازی شهر جهانی کلاش تمرکز کردیم و پیش از پایان سال تابلوی مریوان شهر جهانی کلاش در ورودی شهر نصب شد. فعالیت در شبکه های مجازی توسط تولیدکنندگان و هنرمندان باعث شده مردم بیشتر مریوان را به عنوان مرکز تولید کلاش بشناسند؛حضور کلاش بافان مریوانی در نمایشگاه‌های ملی و بین‌المللی که از سیاست‌های معاون صنایع دستی کشور است باعث شده مردم بیشتر با این هنرصنعت خاص آشنا شوند.
معاون صنایع‌دستی و هنرهای‌سنتی استان کردستان گفت: با توجه به اقلیم کوهستانی منطقه اورامانات کلاش پا افزاری با کاربردی کاملا محلی و با لباس محلی کردی بود، در سه سال اخیر به گفته خود صنعتگران از سایر استان ها مشتری دارند. کارگروه مشترک با بنیاد نخبگان و پارک علم و فرهنگ راه‌اندازی کردیم و فرایند تولید کلاش را به لحاظ علمی، اقلیمی و فرهنگی بازبینی می کنیم تا همه گیر شود و همه بتوانند از آن استفاده کنند. اگر برخی از معایب رفع شود کلاش کفشی سبک، راحت و شکیل است که حتی می‌تواند کاربردهای طبی داشته باشد.
ثبت جهانی دومین روستای صنایع دستی ایران در سال ۹۷
ایران در سال ۱۳۹۷ هم ۳ پرونده برای شورای جهانی صنایع دستی ارسال کرد و باز هم هر ۳ پرونده ثبت جهانی شد. میبد یزد به عنوان شهر جهانی زیلو، آباده فارس به عنوان شهر جهانی منبت و خراشاد خراسان جنوبی به عنوان روستای جهانی تَو بافی (حوله بافی) در شورای جهانی صنایع دستی ثبت شدند.
میبد شهر جهانی زیلو
محمدعلی غنی‌پور میبدی هنرمند ۶۰ ساله زیلوباف اهل و ساکن میبد درباره این رشته صنایع‌دستی می‌گوید: هفت نسل پشت پشت این هنر را حفظ کردیم، من نسل هفتم زیلوباف خانواده‌مان هستم، از کودکی در کنار خانواده ام در همین صنعت بودم، نزد پدرم زیلو بافی را آموختم، الان استادکار هستم و شغل و درآمدم از تولید و فروش زیلو است.
هنرمند زیلوباف میبدی بیان کرد: زیلوبافی سابقه ۳هزارساله دارد که تا ۹۰۰ سال سند سابقه و تا ۱۲۰۰ سال سند مصور از زیلو وجود دارد. پیش از جهانی شدن زیلوی میبد (در سال ۹۷) تعداد محدودی استادکار و هنرمند زیلوباف در میبد داشتیم، اما با ثبت جهانی زیلوی میبند با آموزش‌هایی که انجام شده بیش از ۳۰۰ هنرمند و صنعتگر زیلوباف در میبد فعالیت می کنند، اما فقط ۲۴ استادکار قدیمی فعال هستند.
وی درباره شیوه و الیاف مصرفی در تولید زیلو میبد گفت: زیلو از پنبه خالص، رنگ‌های گیاهی و صنعتی و با دستگاه عمودی و معمولا با یک بافنده، بافته می‌شود، و بافنده پای دستگاه باید در حرکت و رفت و آمد باشد. هنگام بافت زیلو پیاده‌روی زیاد می‌شود تا حدی که یک بافنده در روز ۳۰ کیلومتر باید پای دستگاه پیاده‌روی کند. ابعاد زیلو مانند فرش و قالی از ۶ تا ۹ تا ۱۲ متر است، البته اندازه بیشتر به دستگاه بافت مرتبط نیست و به ابعاد سفارش بستگی دارد، و بنا به رنگ و طرح قیم متفاوت است.
غنی پور با بیان اینکه زیلو به عنوان اولین فرش سلامت جهان شناخته شده است، گفت: با جهانی‌شدن زیلو شناخت مردم نسبت به این بافت سنتی افزایش پیدا کرد. این محصول کاملا بهداشتی به دلیل الیاف پنبه هیچ حساسیتی برای انسان ایجاد نمی‌کند؛ مواد پلاستیکی (غیر قابل بازیافت) در آن بکار نمی‌رود.
وی افزود: زیلو منحصرا به میبد تعلق دارد،البته در دوره ای به رونق و توسعه آن کارگاه‌های بافت در کاشان هم دایر شد، البته زیلوبافی در زمان قدیم به افغانستان هم راه پیدا کرد، و اکنون هم کمابیش بافته‌هایی مانند زیلو دارند.
هنرمند زیلوباف میبدی با تشکر از حمایت‌های مسئولان صنایع دستی کشور برای حمایت‌های دوران کرونا گفت: در حال حاضر شرکت تعاونی زیلوبافان در میبد فعال است و به تازگی انجام صنفی زیلوبافان ثبت و تاسیس شده و فعالیت خود را آغاز کرده است، همچنین هنرمندان جوان تر برای بازاریابی و فروش آنلاین به ویژه در دوران کرونا کارهای خوبی انجام دادند. امیدوارم این بیماری هر چه زودتر تمام شود و گردشگران به میبد بیایند و نمایشگاه و کارگاه‌های زنده را از نزدیک ببیند و فروش به شکل سنتی هم دوباره احیا شود.
آباده شهر جهانی منبت
هنر منبت یکی از هنرهای دست‌ساز ایرانی است که از حدود هزار و ۵۰۰ سال قبل در برخی از مناطق کشور رواج داشته است که بنابر اسناد تاریخی موجود خاستگاه منبت سنتی (ظریف) در استان فارس شهر آباده است. این هنر اصیل ایرانی که از ریشه نبات (گیاه) گرفته شده، هنر کنده کاری بر روی چوب است و مورد توجه گردشگران داخلی و خارجی بسیاری قرار دارد.
قدیمی ترین اثر منبت موجود، مربوط به نیمه اول قرن سوم هجری قمری است که یک لنگه در چوبی متعلق به مسجد جامع عتیق شیراز است که در دوره عمرو بن لیث صفاری ساخته شده و دارای زیرسازی از چوب تبریزی است و روی آن با خلال‌هایی از چوب گردو و نقوش پر ضلعی بسیار زیبایی زینت شده است.
منبت‌کاری هنری بسیار ظریف و دقیق است که در میان اهالی آباده استان فارس جایگاه ویژه ای دارد، محصولاتی که روی قطعات کوچک چوب‌های شمشاد(زرد) و عناب (قرمز) و گردو (قهوه‌ای) و با استفاده از قلم‌های ریز و ذره‌بین انجام می‌شود، که بنا به ظرافتی که دارد به منبت چاقویی یا سوزن در چشم فروبردن معروف است.
۸۶ سال پیش برای متمرکز ساختن هنرهای ملی، هنرستان صنایع قدیمیه در ایران تاسیس شد و مرحوم احمد امامی که از هنرمندان بنام منبت‌کار در شهرستان آباده به شمار می‌رفت با هدف ایجاد کارگاه منبت‌کاری تعلیم هنرجویان به تهران دعوت شد. مرحوم احمد امامی به همراهی فرزند خود، علی امامی به تهران آمد و کارگاه منبت، به همت این استاد فقید تأسیس شد.
حیدرعلی زاهدیان معاون صنایع‌دستی و هنرهای‌سنتی استان فارس درباره هنر منبت‌کاری و تعداد هنرمندان فعال در این رشته، گفت: در آباده حدود ۵ هزار هنرمند صنایع‌دستی فعالیت می‌کنند و بیش از ۹۰درصد از این هنرمندان در زمینه منبت‌کاری فعالیت می‌کنند؛ تیمچه صرافیان با ۱۶ حجره به عنوان بازارچه فروش محصولات صنایع‌دستی در آباده فعال است همچنین کارگاه‌های خانگی و غیرخانگی منبت در سطح شهر فعال هستند.
معاون صنایع‌دستی و هنرهای‌سنتی استان فارس گفت: به دلیل سنتی‌بودن، اصالت و مرغوبیت محصول، در چند سال اخیر هنرمندان آباده مهر اصالت و نشان مرغوبیت محصول ملی و بین‌المللی دریافت کرده‌اند و در جشنواره‌های فجر صنایع‌دستی محصولات هنرمندان که بیشتر آثار منبت ظریف و چاقویی است مقام‌های بسیار خوبی به دست آورده‌اند.
خراشاد روستای جهانی تَوبافی (حوله‌بافی)
روستای خراشاد در ۲۵ کیلومتری جنوب‌شرقی بیرجند در استان خراسان جنوبی واقع شده و از مناطق خوش آب‌وهوا و جاذبه‌های طبیعی این استان است؛ حوله‌بافی یا توبافی در این روستا ریشه تاریخی دارد، چند قرن است که این صنعت در این میان مردم خراشاد رواج دارد، قدمت برخی از کارگاه‌های پارچه‌بافی و حوله‌بافی در خراشاد به بیش از یک قرن می‌رسد.
حسین عباس‌زاده معاون صنایع‌دستی استان خراسان‌جنوبی می‌گوید: پس از ثبت ملی و ثبت جهانی در روستای خراشاد آثار توسعه و آبادانی، شور و نشاط اجتماعی، حس غرور و هویت محلی اجتماعی، حتی تغییر در سنگ فرش‌های خیابان، و افزایش مهاجرت معکوس از شهر به روستا به وضوح دیده می‌شود
معاون صنایع‌دستی استان خراسان‌جنوبی اظهار داشت:توبافی، پارچه‌بافی سنتی یا تون‌بافی یا حوله بافی از هنرهای سنتی با قدمت ۳۰۰ سال در خراشاد است که تا دو دهه پیش چرخه تولید آن کند شده بود، از اوایل دهه ۸۰ و تقریبا از زمانی که شرکت تعاونی زنان خراشاد شکل گرفت آهنگ تولید این محصول سرعت گرفت.
عباس‌زاده بیان کرد: با رونق توبافی این هنر به شهرهای بیرجند و روستاهای اطراف مانند نصرآباد و نوفرست و … توسعه پیدا کرد. اکنون پارچه بافی به صورت مشاغل خانگی در این روستا رونق دارد، پیش از ثبت جهانی ۵۰ تا ۶۰ کارگاه خانگی در خراشاد فعال بود، اما اکنون این کارگاه ها دو برابر شده است و حدود ۱۲۰ کارگاه فعال در خراشاد وجود دارد و عموما هم زنان در این هنرصنعت مشغول به کار هستند.
معاون صنایع‌دستی استان خراسان‌جنوبی گفت: روستای خراشاد ۱۷۰۰ نفر جمعیت دارد، الان شرکت تعاونی زنان خراشاد به تنهایی با ۵۳۰عضو بافنده دارد دارد، شرکت تعاونی هنر وزین خراشاد هم حدود ۳۳۰ عضو دارند، اکنون این هنر در شهر بیرجند مرکز استان هم رواج پیدا کرده است و مردم با افتخار خود را بافنده پارچه سنتی خراشاد (توبافی) معرفی می کنند.
عباس‌زاده افزود: تا پیش از کرونا در ماه حدود ۳ هزار متر پاچه سنتی خراشاد توسط صنعتگران بافته میشده است، این محصول علاوه بر اینکه در بسیاری از سایت‌های معتبر جهان فروخته می‌شود، از طریق شرکت تعاونی‌های خراشاد به کشورهای اروپایی مانند ایتالیا،مجارستان، اتریش و آلمان صادر می‌شود. البته در کرونا و به دلیل افزایش سه برابری قیمت مواد اولیه روند تولید و فروش کمی کاهش پیدا کرده است که تلاش می‌کنیم با حمایت وزارت صمت بافندگان را برای تامین مواد اولیه یاری کنیم.
ثبت سومین روستای جهانی صنایع‌دستی ایران در سال ۹۸
ایران در سال ۹۸ چهار پرونده به شورای جهانی صنایع دستی ارسال کرد و شیراز پس از اصفهان به عنوان دومین شهر جهانی صنایع دستی، زنجان به عنوان شهر جهانی ملیله و ملایر به عنوان شهر جهانی مبل و منبت از استان همدان و قاسم آباد از استان گیلان به عنوان روستای جهانی چادر شب‌بافی در فهرست جهانی قرار گرفت.
شیراز دومین شهر جهانی صنایع‌دستی ایران
حیدرعلی زاهدیان معاون صنایع‌دستی و هنرهای سنتی استان فارس می‌گوید: در این استان ۸۰ رشته صنایع‌دستی فعال است که بیشتر این رشته‌ها در شهر شیراز فعال هستند؛ در گروه دست بافته‌های داری گلیم، جاجیم و گبه و قالی؛ خاتم شیراز که نشان جغرافیایی بین المللی صنعت (VIPO) را گرفته است، در گروه صنایع چوبی، خراطی و در گروه هنرهای معماری، کاشی هفت رنگ، آیینه‌کاری و گچ بری از هنرهای سنتی مشهور در شیراز است.
معاون صنایع‌دستی استان فارس تصریح کرد: مجموعه هنرهای‌سنتی و صنایع‌دستی شیراز که به صورت زنده همچنان فعال هستند و آثار فاخر و کاربردی که در شیراز تولید و صادر می‌شوند از طرفی تعداد و کیفیت آموزشگاه‌های فنی و حرفه‌ای و آموزش عالی صنایع‌دستی دولتی و غیر انتفاعی به ثبت جهانی شیراز بسیار کمک کرد.
زاهدیان گفت: در سال آینده با همکاری شهرداری شیراز بازارچه هنر جدید افتتاح می‌شود همچنین در حال آماده‌سازی مرکز آموزش و پژوهش و نوآوری صنایع‌دستی در حال آماده سازی است که در سال ۱۴۰۰تکمیل و به بهره‌برداری می‌رسد.
زنجان، شهر جهانی ملیله
ژیلا زارعی هنرمند ملیله‌کار، اهل زنجان با ۲۷ سابقه فعالیت در صنایع‌دستی و مدرس رشته ملیله‌کاری دانشگاه الزاهرا(س) درباره این هنر گفت: رشته‌های نازک از مفتول‌های نقره که به صورت توری ظریف طراحی می‌شود هنر ملیله‌کاری است؛ سابقه این هنر صنعت به قبل از میلاد مسیح و به دوره سلجوقیان می‌رسد. زمانی که شاه عباس صفوی هنرمندان سراسر کشور را در اصفهان گردهم جمع کرد، ملیله‌کاری هم از زنجان به اصفهان منتقل شد و اکنون هم در آنجا آموزش داده می شود، اما اصالت ملیله‌کاری متعلق به زنجان است.
وی خاطرنشان کرد: ثبت جهانی زنجان به عنوان شهر جهانی ملیله‌کاری تاثیر عمیقی بر حس تعلق بومی و محلی و غرور اجتماعی مردم استان داشت؛ از طرفی دریافت نشان‌های ملی و مرغوبیت -که در یونسکو ثبت می‌شود- توسط هنرمندان استان باعث تبلیغات و برندسازی نام هنر و هنرمند و نام زنجان می‌شود.
زارعی با ابراز امیدواری از پایان کرونا در سال ۱۴۰۰ و آرزوی سلامتی برای هنرمندان صنایع‌دستی در همه جهان گفت: امیدوارم بتوانم تا هر روزی که نفس می‌کشم این هنر را زنده نگه دارم و بیشتر به مردم جهان معرفی کنم. برای نوروز هم سعی می‌کنم به دوستان و نزدیکان خود یک محصول صنایع‌دستی و البته ملیله کاری به یادگار هدیه دهم.
ملایر شهر جهانی مبل و منبت
خانواده هنرصنعت مبلمان منبت شهرستان ملایر بیش از ۲۵ هزار نفر جمعیت و حدود ۹ هزار استادکار(منبت‌کار) با بیش از پنج هزار کارگاه فعال دارد. سهم شهرستان ملایر در تولید مبلمان منبت کشور ۶۵ درصد است که پس از ملی و جهانی شدن این هنر صنعت، سالانه شمار زیادی از گردشگران و علاقه‌مندان به این دیار سفر می‌کنند به نحوی که در جشنواره تابستانی سال ۹۸، ملایر میزبان بیش از ۱۵۰ هزار گردشگر بود.
علی مال‌میر مدیرکل میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی همدان معتقد است «با جهانی شدن مبلمان منبت، این ظرفیت برای ملایر ایجاد شده که بتواند صنعت مبل و منبت کشور را رهبری و مدیریت کند.
به گفته وی، جهانی شدن مبلمان منبت نوع نگاه‌ها به ملایر را متفاوت کرده و حضور مسئولان کشوری و مراجعه و تقاضای سرمایه‌گذاران به این شهرستان با توجه به مهیا بودن بسترها، برای مردم و این شهر بسیار ملموس است.
وی تهیه یک سند راهبردی برای این هنر صنعت را ضروری می‌داند و می‌گوید با ورود فعال دانشگاه‌های ملایر برای ثبت جهانی و تداوم این هم‌افزایی در فرآیند تولید، کیفیت محصول، مواداولیه، ارتباط با بازار، خدمات پس از فروش، اعتماد و وفاداری مشتری و تلاش های شهرداری ملایر در زمینه فضاسازی شهری و معرفی هرچه بهتر منبت، پازل‌های برندسازی این هنر صنعت، آینده خوبی را برای مردم ملایر و توسعه استان رقم خواهد خورد.
قاسم‌آباد، روستای جهانی چادر شب‌بافی
فاضله بابایی قاسم‌آبادی هنرمند ۳۴ ساله چادر شب بافی می‌گوید: این هنر سنتی جهانی را از مادرم آموختم، بیشتر دختران روستا هم به همین روش این هنرصنعت را فرا گرفته اند؛ هنوز موسسه یا هنرستانی نداریم که این رشته آموزش داده شود. البته در چند سال اخیر چند نفر از پیشکسوتان روستا همت کردند که این هنر را توسعه دهند، اما آموزش چادرشب‌بافی هنوز در حد آموزش‌های خانگی است.
بابایی که دارای مدرک دانشگاهی کارشناس ارشد مدیریت اجرایی است، اظهار داشت: بنا به مدرک تحصیلی دانشگاهی در حوزه صنعت‌ومعدن مشغول بکار هستم، اما بر اساس علاقه به هنر بومی و سنتی روستایمان، چادرشب‌بافی را آموختم و در بخش بازاریابی و فروش این محصول فعالیت می‌کنم.
وی با اشاره به قدمت تاریخی چندهزار ساله روستای قاسم‌آباد توضیح داد: چادرشب‌بافی یک هنر سنتی باستانی است، در زمان قدیم چادرشب را با پشم و ابریشم می‌بافتند، اما با گران شدن و کمیاب شدن ابریشم با کاموا هم چادرشب را می‌بافتند. در زندگی سنتی چادرشب به عنوان چادرکمر زنان روستایی که بیشتر در شالیزارها و زمین‌های کشاورزی فعالیت می‌کردند استفاده میشد، البته در طراحی داخلی خانه روتختی و روبالشی هم استفاده می‌کردند و در جهاز دختران نوعروس استفاده میشد.
بابایی ادامه داد: سال‌ها پیش چادرشب‌بافی کمرنگ شده بود، اما اکنون این هنر در روستا کاملا زنده است و رونق گرفته است پس از ثبت جهانی روستای قاسم‌آباد جوانان روستا خیلی به آموختن این هنر رغبت نشان داده‌اند و با خلاقیت و ابتکاری که دارند، محصولات قابل استفاده و کاربردی زندگی روزمره کنونی تولید می‌کنند و می‌فروشند.
هنرمند چادرشب‌باف، قاسم‌آباد را منطقه‌ای گردشگری با جاذبه‌های فرهنگی، تاریخی، طبیعی و صنایع‌دستی توصیف کرد و گفت: بعد از ثبت جهانی و تحولاتی که در روستا اتفاق افتاد آماده پذیرایی از گردشگران میشدیم که کرونا آمد، و گردشگر خیلی کم به منطقه ما می‌آید و فروش محصولات چادرشب‌بافی کاهش یافته است، اما اکنون به صورت مجازی و کسب و کارهای آنلاین فروخته می‌شود.
قاسم‌آباد یکی از روستاهای شهرستان رودسر از توابع چابکسر در استان گیلان و دارای دو بخش علیا و سفلی است و از محله های کوچکتر بندبن ،پایین‌محله ،بالامحله، خانسر، ملک میان ،توسکا محله و سفلی تشکیل شده است، اما اکنون ثبت جهانی چادرشب باعث یکپارچگی و اتحاد و همبستگی همه مردم روستا برای پیشرفت و بهبود قاسم‌آباد شده است.
مهاجرت معکوس و ثبت جهانی روستاها
ثبت جهانی شهرها و روستاهای صنایع‌دستی صرفا یک روند اداری و یا صدور یک گواهینامه نیست، بلکه رویدادی مبتنی بر یک رویکرد و راهبرد خلاق است، آغاز آن حاصل مطالعه تلاش،برنامه ریزی و پی گیری مدیران ارشد وزارتخانه میراث فرهنگی، و هماهنگی فرابخشی با سایر دستگاه های دولتی و عمومی کشور از مرکز تا استان است؛ اما تداوم و رسیده به نتیجه مطوب آن نیازمند یک عزم ملی از هنرمندان فعال شهر و روستا، مسئولان اجرایی منطقه و رسانه ها و حمایت بخش خصوصی و فعالان گردشگری است.
تغییر و تحولات نسبت به قبل از ثبت جهانی در شهرها و روستاها به وضوح مشهود است، یکی از آثار این ثبت‌های جهانی به خصوص در مناطق کمتر شناخته شده، هویت‌بخشی و مهاجرت معکوس است، ارزیابی از افزایش ضریب نشاط عمومی و انگیزه در جوامع محلی و اهالی شهرها و روستا انگیزه ایجاد می‌کند، هویت‌سازی و اعتباربخشی،حس غرور و همبستگی، ظرفیت‌های نهفته شناسایی و ثبت جهانی شهرها وروستاهای صنایع دستی است.
اکنون بیشتر جوانان و زنان به دلیل اقامت در یک منطقه جغرافیایی که ثبت‌ملی یا جهانی شده است از آن مکان هویت گرفته و به گرایش و یادگیری هنر بومی آن منطقه روی آورده اند، که در میان مدت منجر به حفظ آن هنر و صنعت و در بلند مدت اهداف رونق اقتصاد و اشتغال‌زایی و توسعه پایدار می شود./ایرنا
