یکشنبه, ۹ آذر ۱۴۰۴ / ۲۰:۲۳:۰۳
هواداران تراکتورسازی در آستانه آغاز لیگ برتر با یک نگرانی کاذب روبرو هستند که به نظر می رسد چندان هم جایز نیست چرا که اوضاع برای تیم شان آن گونه که تصور می شود هم حاد نیست و همچنان می توانیم سرخ پوشان را در جمع مدعیان لیگ هفدهم قرار دهیم.
به گزارش آذر صبح، داستان از نیم فصل دوم لیگ شانزدهم آغاز شد. امیر قلعه نویی، سرمربی وقت تیم تراکتورسازی برای تقویت تیمش در نیم فصل دوم جهت کم نیاوردن مقابل رقیب قدرتمندی چون پرسپولیس اقدام به جذب چهار بازیکن مطرح نمود. امید عالیشاه، احمد نوراللهی، سجاد شهباززاده و هاشم بیگ زاده چهار بازیکنی بودند که تراکتورسازی در نقل و انتقالات زمستانی لیگ شانزدهم به خدمت گرفت. تمامی این بازیکنان به غیر از سجاد شهباززاده در تمرینات تراکتورسازی حضور یافته و چند بازی نیز برای این تیم انجام دادند تا اینکه ماجرای محرومیت بین المللی تراکتورسازی از دو پنجره نقل و انتقالاتی به میان آمده و تراکتورسازان از ادامه همکاری با چهار خرید زمستانی خود محروم شدند؛ آنها علاوه بر محرومیت از نقل و انتقالات زمستانی، از حضور در بازار نقل و انتقالات تابستانی نیز محروم بودند که در ادامه به این موضوع نیز خواهیم پرداخت. از همان روزی که تراکتورسازی با این مشکل مواجه شد، سناریوی صحبت های تکراری امیر قلعه نویی در نشست های خبری نیز آغاز شد؛ این سرمربی که به شدت روی خریدهای نیم فصل خود حساب باز کرده بود در توجیه نتایج نه چندان خوب تیمش در نیم فصل دوم که با از تحویل صدر به پرسپولیس و تحویل رده دوم به استقلال همراه بود، تمامی کاسه و کوزه ها را سر عواملی خراب کرد که باعث محرومیت یاد شده گردیده بودند. قلعه نویی در آن شرایط، مهره های جوانی روی نیمکت تیمش داشت که کمترین بهره ممکن را از آنها برد، این وضعیت به قدری حاد شده بود که این سرمربی حتی حاضر بود بازیکنی چون محمد نوری در زمین حضور داشته باشد، نمایش ضعیفی از خود نشان دهد، تراکتور پیروزی را از دست بدهد ولی دست به تعویض او نزده و بازیکنی جوان جایگزین وی کند! این مشکل تا روز آخر لیگ برتر ۹۷-۹۶ در تراکتورسازی دوام پیدا کرد و امیر قلعه نویی سرمربی وقت این تیم حاضر به انجام کاری نشد که علیرضا منصوریان در استقلال کرده و از تهدید مشابهی که برای تیمش به وجود آمده بود به عنوان فرصت استفاده کرده و به جوانانی میدان داد که اینک برای خودشان اسم و رسمی پیدا کرده اند.
لیگ شانزدهم به پایان رسید و امیر قلعه نویی به همکاری خود با تراکتورسازان خاتمه بخشید؛ پس از کش و قوس های فراوان یحیی گل محمدی جانشین وی شد تا قدم در راهی بگذارد که پست و بلندی های بسیاری داشت. گل محمدی در بدو ورود خود به تبریز جملات مشابهی را به کار برد که امیر قلعه نویی در نشست های خبری فصل گذشته آنها را به کار می برد. در همین حین جو به وجود آمده در کل باشگاه نیز این ذهنیت را در هواداران ایجاد کرد که فصل پیش رو فصلی دشوار برای تراکتورسازی خواهد بود و به گونه ای این موقعیت برای هواداران تصویرسازی شد که از همین الان خودشان را برای هر اتفاق بد و نتایج ضعیفی آماده کنند! واقعیت اما چیز دیگری بود، تراکتورسازی در نقل و انتقالات تابستانی سعید آقایی، خالد شفیعی، محمدرضا اخباری و لوسیانو ادینیو را از دست داد و محرومیتی که گریبانش را گرفته بود عاملی بود برای اینکه نتواند جانشینی برای پر کردن جای این بازیکنان به خدمت بگیرد. در عین حال این تیم بازیکنانی را در اختیار داشت و دارد که وجود هر کدام شان در هر تیمی می تواند یک نعمت بزرگ بزرگ باشد. مهدی کیانی، محمد ایرانپوریان، سینا عشوری، محمد ابراهیمی، فرزاد حاتمی و محمد نوری بازیکنانی هستند که یک تیم با داشتن آنها به راحتی می تواند لقب یک تیم پرستاره را دریافت کند. به قول امروزی ها یک میکس هوشمندانه از این بازیکنان با چند بازیکن جوان به راحتی می تواند تیمی را روانه لیگ برتر کند که توان رویارویی با هر حریفی را می تواند داشته باشد. به تیم هایی چون نفت تهران، ذوب آهن، سپاهان و پیکان که نگاه می کنیم به راحتی می توانیم تیمی که از صحبت می کنیم را تصور نماییم. تیم های یاد شده روی دور چند ستاره می چرخند که در کنارشان بازیکنانی حضور دارند که چندان اسم و رسمی ندارند اما نتایجی که کسب کرده اند آنها را تبدیل به تیمی قابل احترام کرده است. در آستانه آغاز لیگ هفدهم بهتر است تراکتورسازان ناامیدی و قرائت آیه یاس را به فراموشی سپرده و اندکی واقع بین باشند که البته شرایط این چند سال اخیر، چنین کاری را برای آنها سخت کرده است.
شرایطی که از آن صحبت می کنیم، دقیقا همان معضلی است که تراکتورسازی را به تیمی صرفا مصرف کننده تبدیل کرده است. معضلی که آغاز شیرین و لذتبخشی چون حضور ستاره هایی مانند محمدرضا اخباری، سروش رفیعی و بختیار رحمانی را به همراه دارد و پایانی تلخ به نام خداحافظی این ستاره ها پس از گذراندن دوران خدمت سربازی دارد. آری تراکتورسازی به تیمی صرفا مصرف کننده تبدیل شده است، سیستم حاکم بر این تیم جو را به گونه ای رقم زده که احتیاجی به بازیکن سازی و پرداختن به تیم های پایه وجود ندارد، سیستم حاکم در این چند سال اخیرحکمی ثابت دارد؛ جذب ستاره های سرباز تیم های دیگر بدون به اندیشیدن به روزی که قرار است این ستاره ها از تراکتورسازی جدا شوند، برای این ادعا مثال زیاد اما شما را با یک مثال در خط دروازه تیم تنها می گذاریم! محمدرضا اخباری آمد، دو فصل برای تراکتور بازی کرد، ستاره شد و رفت و اینک در شرایطی که این تیم از جذب بازیکن محروم است ترس و لرز بابت سنگربان فصل آینده تیم تمام پیکر باشگاه بزرگی چون تراکتورسازی را فرا گرفته است…
در پایان بار دیگر ذکر این این نکته ضروری است که علی رغم جو غالب حاکم، به هیچ عنوان نباید تراکتورسازی را تیمی دست و پا بسته در لیگ هفدهم بدانیم. این تیم خیل عظیمی از هواداران را پشت خود می بیند، همان گونه که اشاره شد، به حد کافی ستاره دارد و اینک همه چیز باز می گردد به هنر کادر فنی که چشم های خود را به سوی حقیقت باز و به سمت آماده کردن اذهان عمومی به سمت توجیهات نتایج بد احتمالی بسته و تمام فکر و ذکر خود را معطوف یک هدف کنند، فرستادن تیمی منسجم با ترکیبی از جوانان و ستاره های باتجربه آن هم با این تفکر که ما می توانیم و می رویم که پیروز شویم نه اینکه ما مشکل داریم و اگر نتیجه نگرفتیم بهانه به حد کافی داریم که از زیر بار انتقادات شانه خالی کنیم!
