چهارشنبه, ۲ مهر ۱۴۰۴ / ۱۲:۳۱:۲۹
یک استاد ارتباطات معتقد است که «هر از گاهی انتشار برخی از تصاویر به جامعه شوک وارد می‌کند؛ در صورتی که اگر مخاطب بداند این تصویر از کدام رسانه و با چه سیاست‌هایی منتشر شده است، دیگر شوکه نمی‌شود. انتهای این جریان که الان همه خوشحالند، فلان نماینده گرفته شده، در واقع فقط به ضرر مردم است.»
به گزارش آذر صبح به نقل از ایسنا، در هفته‌های اخیر عکس‌هایی از نمایندگان در شبکه‌های اجتماعی دست به دست شد؛ بر روی آن نقد و تحلیل نوشته شد، کاریکاتور کشیدند و البته جدال‌های لفظی هم به وجود آمد. حواشی ایجاد شده پس از انتشار عکس گلابی خوردن یکی از نمایندگان و البته عکس‌هایی از سلفی گرفتن نمایندگان با موگرینی در مراسم تحلیف رییس جمهور، این پرسش را بار دیگر در ذهن بسیاری از اهالی رسانه ایجاد کرد که آیا اصولا انتشار چنین عکس‌هایی از سوی رسانه‌ها اقدامی درست است؟ و آیا باید مرزی را برای نزدیک شدن یک عکاس خبری به سوژه‌ی خود قائل شد؟
سیدمحمدرضا خوشرو ـ پژوهشگر و مدرس رسانه با اشاره به حواشی اخیر، گفت: در مسائل اینچنینی باید تعادل میان هر دو طرف ایجاد شود. بدیهی است افراد وقتی از خود فاصله می‌گیرند و وارد حریم عمومی می‌شوند، باید یکسری اصول را با توجه به هنجارهای جامعه رعایت کنند که بسته به شخصیت‌ها و موقعیت‌هایی که دارند، حجم این رعایت‌ها متفاوت می‌شود. وقتی فردی در جایگاه یک نماینده مجلس قرار می‌گیرد، طبیعتاً با حجمی از بایدها و نبایدها مواجه می‌شود. به طور کلی از آنجا که سلبریتی‌ها از افراد سیاسی گرفته تا بازیگران و ورزشکاران مورد توجه عموم مردم هستند، باید نسبت به سایرین بیشتر مراعات کنند.
او ادامه داد: از سوی دیگر در اینکه رسانه‌ها باید در موقعیت‌های مختلف حضور داشته باشند و از طریق تصویر و کلام اطلاع‌رسانی کنند، شکی نیست؛ اما باید به این نکته نیز توجه کرد که رسانه‌ها باید پایبند یک خط مشی رسانه‌ای باشند و اینکه اصلاً این قبیل از اخبار و تصاویر باید منتشر شوند یا خیر. طبیعی است که رسانه‌ها باید به نمایندگی از مردم در صحن علنی مجلس حضور داشته باشند، اما اینکه در صورتی که صحنه نامناسبی را دیدند و آن را ثبت و ضبط کردند، باید آن را منتشر کند یا نه، بحث دیگری است. چراکه گاهی ممکن است انتشار برخی تصاویر و اخبار در امنیت عمومی و بعضاً امنیت ملی اخلال ایجاد کند و منجر به تشویش اذهان عمومی شود.
این استاد ارتباطات با بیان اینکه رسانه‌ها باید یک خط مشی عمومی و یک خط مشی مخصوص به خودشان را داشته باشند، افزود: برخی مسائل خط مشی کل رسانه‌ها محسوب می‌شود که باید به آنها پایبند باشند. اما ممکن است برخی رسانه‌ها نگاهی انتقادی یا حمایتی نسبت به ارگان یا سازمانی داشته باشند یا برای انعکاس جریانی رویکرد مخصوص به خودشان را داشته باشند، که این موضوع به خط مشی‌های خود رسانه‌ها بازمی‌گردد. به عنوان مثال شاید رسانه‌ای برند این باشد که تمام حرکات نمایندگان مجلس را رصد کند، نمایندگان باید حواسشان جمع باشد که یک سری هنجارها را در صحن مجلس رعایت کنند چون فلان رسانه ما را رصد می کند، ولی این موضوع اصلاً به این معنی نیست که آن رسانه نمی‌خواهد کارهای خوب مجلس و نمایندگان را هم منعکس کند. این موضوع در برخی از رسانه‌های اصولگرای منتقد دولت نیز وجود دارد؛ برخی از این رسانه‌ها اخباری مربوط به پسر فلان وزیر را منتشر می‌کنند.
خوشرو با بیان اینکه «متاسفانه ما در اخلاق حرفه‌ای رسانه‌ای فرهنگ اعلام خط مشی را نداریم»، یادآور شد: در شرایطی که اغلب تعامل میان نهاد و رسانه‌ها چندان خوب نیست، هر از گاهی انتشار برخی از تصاویر به جامعه شوک وارد می‌کند؛ در صورتی که اگر مخاطب بداند این تصویر از کدام رسانه و با چه سیاست‌هایی منتشر شده است، دیگر شوکه نمی‌شود. انتهای این جریان که الان همه خوشحالند مچ فلان نماینده گرفته شده، در واقع فقط به ضرر مردم است. الان باقی سال‌هایی که این نماینده می‌خواهد خدمت کند، جور دیگری ادامه می‌دهد چون دیگر امید به کسب رای ندارد و در نهایت دود این افشاگری‌ها در چشم مردم می‌رود.
