طنز/ جایزه‌ای که بوی صلح نمی‌دهد

به گزارش ایسنا، «جیم» نوشت: «در دنیایی که هیچ چیز سر جایش نیست و کولر آبی و گازی با برق کار می‌کنند، اره برقی با بنزین، ‌سه‌تار، ۴ تار دارد و صائب تبریزی، اصفهانی است، این که از جایزه صلح نوبل توقع داشته باشیم که واقعا جایزه صلح نوبل باشد، انتظار بی‌خودی است! نیسان آبی که نیسان آبی است، آن ماهیت گذشته خود را از دست داده و الان شیشه بالابر برقی و کولر و ترمز ای‌بی‌اس دارد بعد جایزه صلح نوبل در این وانفسای وارونگی همچنان جایزه صلح باشد؟

از زمانی که اسحاق رابین و شیمون پرز که جنایات و کشتارشان دل پنگوئن‌های قطب جنوب (حتی پنگوئن‌های رفیق بنیامین نتانیاهو!) را هم ریش‌ریش کرده، در دو سال پیاپی این جایزه را بردند. خود مرحوم آلفرد نوبل هم اسم جایزه صلح نوبل را می‌شنود، اسکلتش در گور کهیر می‌زند. ما که جای خود داریم! البته اصلش هم همین است. فکرش را بکنید اگر این جایزه همان‌ طور که مرحوم نوبل خواسته بود، واقعا به «کسی داده شود که بهترین یا بیشترین کوشش در راه برادری ملل، انحلال یا کاهش ارتش‌ها با تشکیل و ترغیب کنفرانس‌های صلح کرده باشد» تعلق می‌گرفت، جذابیت خودش را از دست داده بود! چون صلح مثل جنگ و کشتار تنوع ندارد. مثلا شیمون پرز قربانیانش را در گورهای دسته‌جمعی دفن می‌کرد ولی سوچی در اقدامی متفاوت قربانیانش را دسته‌جمعی می‌سوزاند! همین مسئله باعث می‌شود انتخاب‌های بنیاد صلح نوبل تکراری نشوند.

برای همین هر سال که یک نفر یا یک سازمان این جایزه را می‌برد مردم جهان با حالت‌های جدید و متنوعی روبه‌رو هستند. مثلا اگر یک نفر مثل کندی یا باراک اوباما این جایزه را ببرد، مردم خیال‌شان راحت می‌شود و می‌گویند: خب خدا رو شکر در این جهانی که هیچ چیز سر جای خودش نیست، هنوز وارونگی سر جای خودش است! اما وقتی یک سازمان یا فرد که در کارنامه‌اش هیچ جنایت جنگی و سابقه لشکرکشی و کشت و کشتار ندارد، بر خلاف روال معمول برنده این جایزه می‌شود کل دنیا هیجان‌زده می‌شوند و ماست‌هایشان را کیسه می‌کنند و منتظرند ببینند این پدیده و کشف جدید بنیاد نوبل چه آتشی خواهد سوزاند.

همین وارونگی و انتخاب‌های گذشته بنیاد صلح نوبل باعث شده که خیلی‌ها زوم کنند روی برنده امسال این جایزه یعنی «کمپین بین‌المللی برای نابودی سلاح‌های هسته‌ای» تا ببینند بنیاد صلح نوبل چه چیزی در این کمپین دیده که جایزه صلح نوبل را به آنها داده. حتی خود موسسین این کمپین موسوم به ایکان هم دو روز است که دور هم جمع شده‌اند و از هم می‌پرسند: «یعنی کجای راه رو اشتباه رفتیم که جایزه صلح نوبل رو به ما دادند؟»