چه از جان کی‌روش و تیم‌ملی می‌خواهیم؟

 اعلام فهرست جدیدی از تیم ملی دوباره همراه شده با انتقاداتی تقریبا گسترده از سرمربی تیم ملی . انتقاداتی از سوی رسانه های مختلف که اعتقاد دارند که به دلایل مختلفی باید تعدادی بازیکن به تیم ملی دعوت می شده اند و دعوت از چند بازیکن دیگر به درستی انجام نشده است.

روشی که رسانه ها در برابر فهرست تیم ملی انتخاب کرده اند روش جدیدی نیست و فقط هم منوط به ایران نیست . یعنی در همه رسانه های دنیا باب است که فهرست تیم ملی توسط رسانه ها آنالیز می شود و کارشناسان نظرشان را در مورد آن می گویند اما آن چه ایران را از همه دنیا متمایز می کند اتفاقاتی است که توسط کی روش در نتیجه گیری تیم ملی رخ داده است.

یعنی با توجه به مدل صعود ایران به جام جهانی ، کارنامه تیم ملی و بررسی بازی ها و نفراتش و البته با توجه به امکانات ساختاری که در فوتبال ایران وجود دارد می تواند مدعی شد که تیم ملی در اوج نتیجه گیری اش است. یعنی تیم ملی ایران بعید است با هرسرمربی دیگری به راحتی به این نتایج برسد.

تیمی که در سال ۲۰۱۰ حضور در جام جهانی را از دست داده بود و نسل و نفرات طلایی اش رو به انقراض بودند حالا یک فهرست از بازیکنان جوان دارد که بهترین نتیجه ها را گرفته اند. به جرات در مورد تیم ملی ایران می توان گفت که نتیجه گیری اش چیزی شبیه به سال ۱۹۷۸ است.

با این تفاوت که ایران در سال ۱۹۷۸ بهترین امکانات آسیا را داشت و در حال حاضر به تایید مراجع بین المللی به زور کاغذ و مدرک رتبه هفتم را از نظر امکانات باشگاهی در اختیار دارد. حالا خیلی از مساله دور نشویم .

تیمی که از نظر امکانات و سخت افزار هفتم آسیاست با یک مربی بهترین نتیجه ها را گرفته و تیم اول آسیا و تیم دوم جهان به جام جهانی رسیده است. با یک رکورد گل نخوردن شگفت انگیز و ترکیبی متغییر و جوان که نشان می دهد نسل طلایی هم در کار نیست.

خب حالا سوال این است که ما از تیم ملی ایران چه انتظاری داریم؟ بعید به نظر می رسد که در مورد تیم ملی مردم با نویسنده همراه نباشند که این بهترین نتایح ممکن است که توسط تیم ملی به دست آمده. اگر چنین توافقی وجود داشته باشد دیگر انتقادهای معمول از سرمربی غیرمنطقی به نظر می رسد.

یعنی شاید مثلا مطبوعات انگلیس به خاطر رسیدن به پلی آف منتقد سرمربی باشند و به فیلان وفیسار بازیکن در تیم ملی اعتراض کنند اما وقتی یک تیم بهترین نتایج رابدون دخالت رسانه ها گرفته است چرا باید کارشناسان رسانه ای مدام خودشان را داخل مساله ای بدانند که حریم سرمربی تیم ملی است.

کارلوس کی روش به عنوان سرمربی تیم ملی فهرستی از بازیکنان ساخته که حالا می شود به آنها افتخار کرد. مرور آنچه تیم ملی ایران با جوانانش انجام داده شبیه به کاری است که آلمان کرده. یعنی کی روش از آماده ترین بازیکنانی که تشخیص می داده استفاده کرده است که بهترین نتایج رو به دست بیاورد.

خب حالا چه اتفاقی افتاده که کارشناسان به فکر افتاده اند که باید آمادگی بازیکنان یک تیم باشگاهی را یادآوری کنند؟

امروز بحث اصلی رسانه ها آمادگی علی رضا علیپور و بازیکنان پارس جم جنوبی و دعوت از ۷ بازیکن استقلال تیم یازدهم جدول است. اما مگر کی روش از تیم انتهای جدولی برانکو که حقش بیشتر هم بود ۹ بازیکن دعوت نمی کرد؟ کی روش تا چه زمانی باید خودش را به رسانه ها و کارشناسان ایرانی ثابت کند؟ او بر طبق معیارهای خود بازیکن دعوت می کند و همان طور هم نتیجه می گیرد.بعید است این شیوه نیازی به توضیح برای رسانه ها و کارشناسان داشته باشد

فوتبال ایران در همه سال های گذشته همه این کارشناسان و تذکرات و رسانه هایش را داشته. نه اینکه انتقاد کارشناسان و رسانه ها کار بدی باشد اما قد و اندازه فوتبال و رسانه ها و کارشناسان ما مشخص است برای رسیدن به نقاط بلندتر گاهی سکوت نتیجه ای بهتراز فریادن زدن به دست می دهد. مخصوصا در روزهایی که خودمان می دانیم ساختار و بنیه فوتبال مان چقدر نحیف و ضعیف است.

حالا که با چهارپایه در رتبه اول آسیا ایستاده ایم و با چشم حقارت به امارات وعربستان و چین و قطر و ژاپن و کره و استرالیا به عنوان تیم های بعد از خودمان نگاه می کنیم بد نیست به جای سنگ نیانداختن جلوی پای تیم ملی سنگی از جلوی پای ملی پوشان برداریم.

تیم ملی ایران بیش از اینکه به مهاجم آماده پرسپولیس و پارس جم جنوبی نیاز داشته باشد به تدارک و اماده سازی کامل برای جام جهانی نیاز دارد. ما در روزهایی با پاناما بازی می کنیم که بازی با برزیل و تیم های اروپایی برای دوستان آسیایی فراهم است. ای کاش رسانه ها به جای آنالیز فهرست تیم ملی کمی به فدراسیون و دولت فشار بیاورند که بیشتر کمک حال تیم قدبلندمان باشد.

پ.ن : این نوشته به هیچ وجه در نقد حق مسلم رسانه ها و کارشناسان برای نقد و اطلاع رسانی نیست. این یک نقد است به مدلی از انتقاد که کمکی نمی کند و ادامه هم دارد