پنجشنبه, ۲۳ مرداد ۱۴۰۴ / ۱۲:۱۵:۴۴
نمایشگاه کتاب تبریز بهانه ای بود تا وضعیت کنونی نمایشگاه تبریز مورد ارزیابی مجدد مخاطبان قرار گیرد؛ واقعیت این است، آن چه غرفه داران می بینند و یا آن چیزی که توجه بازدیدکنندگان را جلب می کند، فاصله داشتن خدمات نمایشگاهیِ نمایشگاه بین المللی تبریز با استانداردهای روز و مطلوب است.
به گزارش آذر صبح، محل دائمی نمایشگاه های بین المللی تبریز در آخرین برنامۀ نمایشگاهی، میزبان پانزدهمین دوره نمایشگاه بین المللی کتاب تبریز و نهمین نمایشگاه مطبوعات آذربایجان شرقی بود اما آنچه بیشتر از ناشران و رسانه های حاضر در نمایشگاه، اذهان عمومی را به خود جلب کرد، فرسودگیِ سالن های نمایشگاهی و تجهیزات قدیمی در کنار خدمات دهیِ نه چندان مناسب به برگزارکنندگان، غرفه داران و بازدیدکنندگان بود.
واقعیت امر این است که مهم ترین سایت نمایشگاهیِ تبریز که سال ۶۴ به ثبت رسیده و از سال ۷۳ در محل فعلی و با مدیریت کنونی فعالیت می کند آن قدر در این سال ها فراز و نشیب داشته که غفلت و یا استیصال از پرداختن به برخی مسائلِ پیش پا افتاده، باعث شده امروز بیش از آن که موضوع نمایشگاه و کارآئی آن محل توجه روزنامه نگاران باشد، نارسائی در خدمات دهیِ نمایشگاه و کاستی های کالبدیِ آن سوژه رسانه ها شود.
تقریباً قریب به اتفاق سالن های هشتگانۀ نمایشگاه بین المللی تبریز از حیث سازه، سوله ای بوده و از نظر طراحی به روز نیستند؛ سیستم های غرفه بندی متشکل از پانل ها و پارتیشن های قدیمی و اغلب فرسوده اند، میزها، صندلی ها و ویترین ها عموماً مستعمل اند و سالن ها مشکل نور دارند.
از سوی دیگر خدمات دهی، هم به غرفه داران و هم به بازدیدکنندگان در سطح مطلوب نیست. آسفالت خیابان ها و معابر نمایشگاه متعلق به سال ها قبل بوده و نوعاً نازیباست، سرویس های بهداشتی از نظر تعداد ناکافی و از نظر پراکنش در مسافت های دور واقع اند، از سرویس دهیِ خودرویی از ورودی نمایشگاه تا محل سالن ها صرفنظر شده است، فضای استراحتِ موقت مانند نیمکت ها اندک است و آسیب دیدگیِ مبلمان شهریِ نمایشگاه مثل آبنماها مَنظر بیظرافتی را به محوطه نمایشگاه بخشیده است، هتل یا رستورانِ باکیفیت در داخل نمایشگاه برای استفادۀ غرفه داران وجود ندارد و در عوض استقرار غرفه هایِ مواد غذاییِ روباز و پرتعداد که نه از بابت کیفیتِ محصولات و نه از بابت قیمت، کنترل نمی شوند، مورد انتقاد است و در نهایت وضعیت پارکینگ و فضای سبزِ نمایشگاه تعریفی ندارد.
در تبیین دلایل تداوم این وضعِ نامطلوب دیدگاه های مختلفی ابراز می شود: عده ای فعالیتِ انحصاریِ نمایشگاه بین المللی تبریز را مشکل اصلی می دانند، برخی بی توجهی به بهره مندی از مبانی علومی مانند روانشناسی و ارتباطات در ارائه خدمات نمایشگاهی – به عنوان رشته ای بین رشته ای – را مسالۀ تعیین کننده قلمداد می کنند و در مقابل شماری معتقدند که استمرار فرسایشیِ موضوعات مربوط به اراضیِ معارض دارِ نمایشگاه که پرونده قضائی اَش تا همین چند وقت اخیر مفتوح بود، باعث شده بود «مدیریت نمایشگاه» به «مدیریت زمین» تبدیل شود.
با همه این اوصاف آن چه غرفه داران می بینند و یا آن چیزی که توجه بازدیدکنندگان را جلب می کند، فاصله داشتن خدمات نمایشگاهیِ نمایشگاه بین المللی تبریز با استانداردهای روز و مطلوب است.
در شرایطی که امروزه برخی از سایت های نمایشگاهیِ دنیا خود به عاملی برای جذب گردشگر تبدیل شده اند و از سوی دیگر در شتاب گرفتن آهنگ رشد و توسعه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعیِ شهرها نقش تعیین کننده ای ایفا می کنند، نمایشگاه بین المللی تبریز به عنوان یکی از مولفه های مهم توسعه شهری که گام به دهۀ چهارم حیات خود می گذارد، ضرورت دارد برای ارتقای کیفیت خدمت رسانی به برگزارکنندگان، غرفه داران و بازدیدکنندگان، تدابیر جدی بیاندیشد.
تجدیدنظر در محوطه سازی، بازسازی سالن ها با بهره گیری از آخرین تکنولوژی های حوزۀ آی تی، برق و مکانیک و ایجاد مراکزی مانند هتل و رستوران و توسعه خدمات در کنار آموزش مستمر کارکنان می تواند «نمایشگاه فرسوده» را به «نمایشگاه مدرن» تبدیل کند.
از سوی دیگر می توان پیشنهادِ ایجاد سایت های نمایشگاهیِ جدید با سرمایه گذاریِ مثلاً شهرداری تبریز یا مشارکت فعالان بخش خصوصی را ارائه کرد. منطقه آزاد ارس نیز گزینه خوبی است که می تواند با پیشگام شدن در ایجاد نمایشگاه مشابه در محدودۀ این منطقه آزاد، انحصار صنعت نمایشگاهی را در آذربایجان شرقی بشکند تا از این طریق رقابت سالم پا بگیرد.
به هر روی نمایشگاه بین المللی تبریز به شدت نیازمند پوست اندازی در «کالبد» و «چگونگیِ خدمات دهی» است تا این کاربردی ترین زیرساخت برگزاری رویدادهای کلان نمایشگاهیِ شمال غرب کشور پرقدرت تر از گذشته به حیاتِ تاثیرگذار خود در توسعه استان ادامه دهد.
————————————–
حامد عاطفی فر/ روزنامه نگار