جمعه, ۴ مهر ۱۴۰۴ / ۰۷:۴۷:۰۰
روزنامه جوان نوشت: «لزوم آگاهی‌بخشی درباره ایدز که نگاه جنسیتی به دانش‌آموزان می‌بخشد، چرا در بخش آموزش کشور گنجانده شده؟ آیا حیازدایی در این وسعت، فقط برای نگرانی مجامع جهانی از ابتلای کودکان و نوجوانان کشورمان، به این بیماری است یا اهداف جنسیتی آنها به راحتی تحت پوشش این نوع آموزش، بدون هزینه‌ای برای سازمان ملل در حال اجرایی شدن است؟»
به گزارش آذر صبح، روزنامه جوان نوشت: «درست آذر ماه سال گذشته بود که در همایش روز جهانی ایدز، پیام بان کی مون دبیر کل وقت سازمان ملل توسط گری لوئیس، هماهنگ کننده برنامه سازمان ملل در ایران به مناسبت این روز قرائت شد. در بخشی از این پیام آمده بود: «رهبران جهان به اتفاق آرا متعهد شده‌اند در راستای دستیابی به اهداف توسعه پایدار که در سپتامبر به تصویب رسید، به همه‌گیری ایدز تا سال ۲۰۳۰ خاتمه دهند.» و در همان همایش ضمن تقدیر از جمهوری اسلامی به عنوان کشوری پیش‌رو در منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا که در بین ۲۴ کشور به عنوان مجری برنامه ALL IN انتخاب شده، برنامه فوق را خاص نوجوانان اعلام کرده و خدمات لازم در زمینه آموزش پیشگیری ایدز برای آنها را تلاش جهانی جهت خاتمه دادن به ایدز تا سال ۲۰۳۰ دانست.»
این روزنامه در ادامه مدعی شد: «بعد از پذیرش طرح ALL IN کارناوال‌های سلامت ایدز با محوریت آموزش به کودکان و نوجوانان که دربردارنده آموزش مسائل باز جنسی بود، در شهرستان‌ها به راه افتاد و باشگاه‌های «مثبت» راه‌اندازی شد. در شهرهایی مانند مشهد با تعبیه خودپرداز، کاندوم به شکل‌های مختلف در اختیار نوجوانان و مراجعه‌کنندگان به باشگاه قرار می‌گرفت و همزمان برنامه آموزش جنسی روی صفحه خودپرداز قابل مشاهده بود. به گزارش مرکز مدیریت بیماری‌های واگیر، طرح ALL IN در یک و نیم سال اخیر توانسته کودکان و نوجوانان زیادی را در رابطه با نحوه انتقال و پیشگیری از ایدز آموزش دهد.»
جوان همچنین نوشته است: «برنامه پیشگیری از ایدز با عنوان ۹۰۹۰۹۰ بر اساس تعهدات بین‌المللی با هدف کنترل ایدز، برنامه‌ای است که تحت آن ایران ملزم می‌شود تا سال ۲۰۳۰ همه‌گیری این بیماری را در کشور مهار کند. برای رسیدن به این هدف، طبق گفته رئیس انجمن ایدز، لازم است ۹۰ درصد افرادی که مبتلا هستند از بیماری خود مطلع باشند و ۹۰ درصد افرادی که آگاه هستند، تحت مراقبت و غربال قرار بگیرند و حجم ویروس در ۹۰ درصد افرادی که تحت مراقبت هستند، به حدی برسد که دیگر قابلیت انتقال به فرد مقابل را نداشته باشد و این در حالی است که بر اساس آخرین آمار وزارت بهداشت، تعداد مبتلایان به ایدز در ایران با جمعیتی نزدیک به ۸۰ میلیون نفر، ۲۶ هزار نفر گزارش شده که تنها ۱۱۸ نفر در سن ۱۱ تا ۱۵ سالگی قرار دارند. حال سؤال این جاست که با توجه به آمار اندک مبتلایان نوجوان که در عمده آنها بیماری از طریق مادر مبتلا که از وضعیت خود اطلاع نداشته، در معرض بیماری قرار گرفته‌اند و همین طور بر اساس نمودار نظام جامع مدیریت داده‌های الکترونیکی HIV کشور ۹/۶۶ درصد در اثر تزریق با وسائل مشترک در مصرف‌کنندگان مواد مخدر، ۹/۱۸ درصد در اثر رابطه جنسی، ۷ درصد خون‌های آلوده، ۶/۱ درصد از مادر به کودک و ۱۲ درصد نامشخص مبتلا گشته‌اند، آیا لازم است این حجم از آموزش‌ها دانش‌آموزان سراسر کشور را مخاطب خود قرار دهد؟ آیا آموزش پیشگیری از ایدز که مستلزم آموزش جنسیتی است، آسیب به مراتب خطرناک‌تر و بیشتری از جمله اثربخشی نگاه و رفتار جنسی به دانش‌آموزان و حیازدایی در بین آنها را دارا نیست؟»
این روزنامه در ادامه مدعی شده است که «بر اساس تعهد ذکر شده در هدف ۳-۳ سند ۲۰۳۰ مبارزه با ایدز به عرصه مدارس کشیده شده و با عنوان «آموزش و آگاهی‌بخشی»، دانش‌آموزان را درگیر مسائل آموزش جنسیتی کرده است.
طبق جزئیات منتشر شده از تفاهمنامه وزارت بهداشت با آموزش و پرورش، در برنامه چهارم استراتژیک کنترل ایدز در کشور، آموزش و پرورش جزو شرکای اصلی قرار دارد است؛ چرا که یکی از گروه‌های هدف برای دریافت آموزش‌های پیشگیری، از نظر سازمان ملل، دانش‌آموزان هستند و در این برنامه علاوه بر آموزش مشاوران و مربیان، دانش‌آموزان دوره‌دیده به عنوان سفیران سلامت انتخاب می‌شوند و پیام‌های سلامت و خودمراقبتی را به سایر دانش‌آموزان انتقال می‌دهند. توزیع چند هزار جلد محتوای آموزشی با عنوان پیشگیری یا همان «آموزش مسائل جنسی» در مهدکودک‌ها و مدارس تا برگزاری تعداد قابل توجهی کارگاه در حاشیه شهرها و روستاهای مختلف کشور در کنار توزیع میلیون‌ها پمفلت و جزوه آموزشی برای مشاوران و معلمان مدارس ابتدایی تا دبیرستان با بحرانی جلوه دادن شرایط کشور و القای این که انتشار این بیماری از طریق مسائل جنسی خطرآفرین شده است، روش‌های محافظت شده ارتباطات جنسی در مدارس آموزش داده می‌شود.»
جوان در ادامه درباره «چرایی اهمیت آموزش ایدز برای سازمان‌های جهانی» هم این طور می‌نویسد: «یکی از بزرگترین ارائه‌دهندگان آموزش جامع جنسیتی planned parenthood می‌باشد. سازمانی چند میلیارد دلاری که سود خود را از طریق «برانگیختن تمایلات جنسی کودکان» به وسیله فروش کاندوم، وسائل پیشگیری از بارداری، خدمات مشاوره جنسی، سقط جنین و تجارت پرسود حاصل از آزمایش، مراقبت و درمان HIV به دست می‌آورد.
اندکی پس از آن که دستور کار ۲۰۳۰ توسط سران کشورها در سازمان ملل متحد در نیویورک به تصویب رسید، ایالت کالیفرنیا لایحه‌ای تصویب کرد که آموزش جنسی فراگیر LGBt را الزامی ساخت. با توجه به کمپین حقوق بشر، قانون جدید ملزم می‌کند که مدارس دولتی اطلاع‌رسانی جامعی را پیرامون گرایش جنسی، هویت جنسیتی و پیشگیری از برای دانش‌آموزان پایه هفتم تا دوازدهم فراهم آورند.
در هدف فرعی ۷-۳ از اهداف توسعه پایدار، دسترسی جهانی به خدمات بهداشتی در حوزه مسائل جنسی، مورد تضمین قرار گرفته است. این هدف پیرامون خدمات بهداشت جنسی، همان چیزی است که اهداف CSE را تأمین می‌کند به این صورت که آموزش جامع جنسیتی به عنوان مهم‌ترین اقدام در جهت تضمین آموزش مؤثر باروری و جنسی، برای جوانان به عنوان بخش الزامی برنامه‌های درسی ابتدایی و متوسطه قرار داده شود.»
جوان در انتهای این نوشتار این طور نتیجه گرفته است که «واضح است که نقشه اصلی این برنامه‌ها بدون آگاهی و رضایت والدین است چراکه در آموزش‌های پیشگیری از ایدز، این نکته که لازم است دانش‌آموزان در این زمینه آگاهی پیدا کنند تا دچار بیماری نشوند، به آموزش‌دهندگان القا و باورانده می‌شود و در این صورت، نسخه‌ای را که غرب رو به اضمحلال اخلاقی لازم است برای خودش بپیچد، قصد دارد در کشور ما با وجود باورهای اصیل و ارزشمند اسلامی پیاده کند و دقیقاً همین جاست که دقت و هوشیاری والدین را برای مطالبه‌گری آموزش معیارها و اخلاق اسلامی در مدارس می‌طلبد آن هم با طرح این سؤال که: لزوم آگاهی‌بخشی درباره ایدز که نگاه جنسیتی به دانش‌آموزان می‌بخشد، چرا در بخش آموزش کشور گنجانده شده؟ آیا حیازدایی در این وسعت، فقط برای نگرانی مجامع جهانی از ابتلای کودکان و نوجوانان کشورمان، به این بیماری است یا اهداف جنسیتی آنها به راحتی تحت پوشش این نوع آموزش، بدون هزینه‌ای برای سازمان ملل در حال اجرایی شدن است؟»
