سه شنبه, ۸ مهر ۱۴۰۴ / ۲۲:۴۱:۲۷
برخی از اخبار نیاز به تفسیر ندارند به همین خاطر به جای واژه «تحلیل» ترجیح می‌دهم از تعبیر طرح نکاتی به بهانه انتشار آنها بپردازم چرا که خود خبر به قدر کافی گویاست اما می‌توان به «بهانه» آنها به موضوعاتی اشاره کرد یا آنها را به عنوان دلیل مدعاهایی آورد که پیش از این مطرح شده است.
به گزارش آذر صبح، عصر ایران نوشت: مهشید اشتری بازیکن خراسانی تیم ملی پینگ پونگ ایران گفته است: نه آموزش و پرورش و نه اداره کل ورزش و جوانان خراسان رضوی هیچ کدام هیچ کمکی تا کنون به من نکرده اند. نه در بُعد فنی و نه در بُعد مالی.در دوران امتحانات خرداد ماه عازم آلمان شدم تا در مسابقات جهانی پینگ پونگ شرکت کنم. توقع داشتم آموزش و پرورش امتیازی در نظر بگیرد و عادی برخورد نکند اما متأسفانه در زمینه تحصیلی کمکی نکردند. مطمئنم حتی آموزش و پرورش خبر ندارد که چنین ورزشکاری در مدرسه هست و وقتی پی‌گیر کارهایم بودم به من گفتند ورزش را کنار بگذار و درس بخوان. گفتند تویک دختری و به جای ورزش کردن باید درس بخوانی! برای اعزام به پرتغال نیاز داشتم که یک گواهی از مدرسه محل تحصیل بگیرم تا درصدور ویزا به مشکل برنخوریم اما همین را هم از من دریغ کردند.»
بارها نوشته ایم ساختار فرسوده و مستهلک آموزش و پرورش کنونی و نه الزاما معلمان و کارکنان اسیر در چرخ دنده های زنگ زده آن، «استعداد کُش» است. برای اثبات این استعداد کُشی دختر نوجوان خراسانی – مهشید اشتری- کفایت می کند البته خوش بختانه در این فقره هنوز موفق نشده اند و دختر تسلیم نشده است اما آن چند نکته:
۱– همین که می گویند دختر درس ات را بخوان و ورزش نکن یک گام رو به جلوست! چون قبل تر می گفتند برو شوهر کن و بچه بیار. چرا درس می خوانی؟ پس این گام رو به جلو را باید به فال نیک گرفت!
۲– جامعه ایرانی از خیلی کاستی ها رنج می برد. یکی هم حسادت است. برخی دوست‌تر می دارند دانش آموز وسیله تحقیرشان باشد. دختر مدال‌آور و قهرمان را اما چگونه تحقیر کنند؟ شاید این سنگ‌اندازی عمدی و به خاطرهمین حسادت باشد.
۳- نیمه مرداد امسال میزبان خانم دکتر ابتکار مشاور رییس جمهوری در امور زنان بودیم. ایشان در مقام مقایسه امکانات این مشاورت با دوران ریاست سازمان حفاظت محیط زیست می گفت امکانات نیروی انسانی حوزه ریاست سازمان حفاظت محیط زیست بیش از کل نیروی انسانی امور مشاوره زنان بود. به ایشان گفتیم: مهم نگاه و تصمیم است نه نیرو و بودجه.
اگر رییس جمهور به شما اختیار تام بدهد و دستگاه ها نامه شما را فرمان رییس جمهوری تلقی کنند به بودجه چندانی نیاز نیست. همین مورد یک مثال خاص است. این دختر به جای التماس به مقامات محلی باید از خانم ابتکار در مقام مشاور رییس جمهوری در امور زنان کمک می خواست و او می توانست و باید به مدیر آموزش و پرورش یا مدیر کل ورزش یا وزرای مربوطه دستور می داد. این دیگر نیرو و بودجه نمی خواهد. اختیار تام و آگاهی عمومی می خواهد تا دختر بداند از کی کمک بخواهد و مقامات بدانند دستور خانم ابتکار درباره زنان همان دستور رییس جمهور است. هنوز هم دیر نشده و خانم ابتکار می تواند گره را باز کند و اگر باز شده اجازه ندهد برای دیگران تکرار شود.
۴- مهم ترین وظیفه فرآیند آموزش و پرورش دو مقوله است: «کشف استعداد» و «افزایش اعتماد به نفس». استعداد این بچه کاملا کشف شده و اعتماد به نفس او هم در حدی است که عضو تیم ملی مملکت شده. دیگر چه می خواهند؟!
۵– جامعه ایرانی باید این فرهنگ را اصلاح کند که هر کار دیگری را در مقابل درس خواندن حقیر می داند. بچه هر هنری داشته باشد بی توجه رد می شویم و می گوییم درس ات را بخوان. از آرایشگری که سال ها نزد او می روم بارها این قصه را شنیده ام که در نوجوانی فوتبالیست بسیار ماهری بوده اما پدرش مدام به او می گفته درس بخوان. بازی نکن! در نگاه پدران دیروز فوتبال فقط یک بازی بود حال آن که امروز این نگاه دیگر غالب نیست و فوتبالیست حرفه ای در فهرست پردرآمدترین شغل ها و کنار دندان‌پزشک قرار می گیرد.
اگر دفتر زنان در استانداری ها فعال تر شود و به جای این که ذیل استانداری تلقی شود همه بدانند مستقیم به ریاست جمهوری متصل است آن گاه نامه مشاور زنان فرمان رییس جمهوری تلقی می شود و مقامات می دانند اگر اجرا نکنند حتی شاید کنار گذاشته شوند.
این ماجرا البته دو وجه جالب دیگر هم دارد یا می‌تواند داشته باشد:
تصور کنیم این دختر مدال بیاورد و قهرمان شود. در صف اول همین مقامات آموزش و پرورش و اداره کل ورزش می ایستند و به حساب خود می گذارند و عکس یادگاری می گیرند یا اگر به پست یک یچه محصل اسراییلی بخورد و حسب الامر به قبلی ببازد یا خود را به مریضی بزند آنگاه سیل تجلیل ها متوجه او می شود.
