نه قوم تپه، دریاچه ارومیه است و نه شترهایش هم قد و اندازه آرتمیاهای این دریاچه، دریاچه خشک شد چون باران نیامد و ما سد ساختیم و کشاورزیمان نیز اصولی نداشت، اما قم تپه چرا در معرض نابودی است؟
آذر صبح، زهرا حیدری: در مسیر جاده تبریز_صوفیان، تابلوی روستایی به نام قوم تپه، غرب و شرق جاده را از هم جدا میکند، کوه میشو میماند این ور جاده و در این سو، با پیمودن مسیر ۱۰-۱۵ دقیقه ای از روستا، تپه های ماسه ای کم کم خودشان را نشان میدهند، مکانی با شگفتی بسیار که با اقتدار در دل کوهستان جا خوش کرده است.
گرما در ساعات روز، آنهم در این روزهای زمستانی، حس حضور در کویر را به انسان القا میکند. تپههای ماسهای قوم تپه در طول هزاران سال بوجود آمدهاند و به رسم اکثر کویرهای دنیا، در روستای منطقه در حال حاضر شتر نیز نگه داری می شود.
سایت علمی کویر ها و بیابان های ایران قوم تپه را چنین معرفی می کند:«قوم تپه در موقعیت جغرافیایی ۵۰ درجه و ۴۸ دقیق شرقی و ۳۵ درجه و ۴۸ دقیقه شمالی در استان آذربایجان شرقی و شمال شرقی شهرستان تبریز قرار دارد. قوم تپه نام تپه منطقه کویری است در نزدیکی شهر تبریز که با بافت جغرافیایی منطقه تفاوت چشمگیری دارد. گستره کویر جهتی شمال غربی جنوب شرقی دارد و در میان دارای نمکزار کوچکی است. تپه های ماسه ای منفرد کوچکی در این منطقه به چشم می خورد که مورد توجه گردشگران قرار گرفته است. این منطقه بطور طبیعی و به علت وزش بادهای منطقه و تجمیع خاک ها و گردوغبار منطقه بصورت تپه های شنی در آمده است.
این تپهها که از منظر گردشگری، آموزشی و آشنایی مردم با محیطهای صحرایی و کویری دارای اهمیت هستند، این روزها حال خوشی ندارند، کامیون کامیون ماسه بار میشود و اگر از برداشت بی رویه آن جلوگیری نشود این تپه ها که در جغرافیای استان به ثبت رسیده از بین خواهد رفت، به همین راحتی…
کیست که نداند، با ایجاد امکانات و زیرساختهای لازم در محدوده تپههای ماسهای قوم تپه میتوان از آن به عنوان محلی برای توسعه ژئوتوریسم استفاده کرد، تپه هایی ماسه ای که قرارگیریاش در یک منطقه کوهستانی، آدمی را در وادی حیرت فرو می برد، پتانسیل و ظرفیت مناسبی برای صنعت گردشگری دارد، حفاظت از این تپه های تاریخی با سهل انگاری سازمان های مسئول و مردم منطقه به باد فراموشی سپرده شده و خیلی دور نیست که نه تپه ای بماند و نه کویری …
قوم تپه نیازمند حمایت تشکل های مردمی است تا فریاد نابودی اش را بشنوند و متولیان امر را نیز نسبت به نابودی به آن حساس کنند.