بازیکن سرباز؛ یک فرصت یا تهدید!؟

بزرگنمایی تصویر

آذر صبح/ محمد بهجت: از زمان واگذاری باشگاه تراکتورسازی به سپاه پاسداران، امکان جذب بازیکنان سرباز در این باشگاه فراهم شده است؛ همین مسئله جنجال ها و اعتراض های گسترده ای از سوی باشگاه هایی که بازیکنان سربازشان توسط تراکتورسازی جذب شده، را برای تیم تبریز به همراه داشته است.

بحث عدم تعهد به تراکتور و تبانی بازیکنان سرباز با باشگاه‌های سابق‌شان جزئی از نوشته‌ها و گلایه های هوادارن پرشور تراکتورسازی در این این‌سال‌ها بوده است. حال به نظر می ‌رسد هواداران تراکتور تجربه شکست‌خورده جذب بازیکنان سرباز را دیگر به نفع باشگاه بزرگ و ریشه دار خود نمی بینند.

تراکتورسازی پس از پشت سر گذاشتن یک دوره طولانی محرومیت در نقل و انتقالات زمستانی لیگ هفدهم با جذب چند بازیکن سرباز در پایان فصل، خود را با معضلی تکراری به نام “اتمام دوره سربازی بازیکنان” مواجه می‌بیند. مدیریت باشگاه در چنین شرایطی مجبور به تغییر اسکلت کلی تیم شده و این موضوع کار بازیکنان و کادر فنی را برای هماهنگ کردن تیم و اجرای پلن‌های تاکتیکی، برای رسیدن به قهرمانی دشوار می کند.

تجربه حضور ستاره‌های بی شماری چون حاج صفی، خلیل زاده، رفیعی، رحمانی، عالیشاه، نورالهی، پهلوان،اخباری، محمدی، احمدزاده، فرید کریمی، حمودی، شریفی، اسماعیلی فرد و… نشان می دهد که اکثریت بازیکنان مذکور، اسیر حاشیه های انتقال و عنوان بازیکنان سرباز شده و به محض اتمام دوره سربازی، در اوج، باشگاه تراکتور را ترک کرده و دست باشگاه را در پوست گردو می گذارند! نمونه بارز این اتفاق نیز در پایان لیگ شانزدهم رخ داد و باشگاه تراکتورسازی پس از اتمام دوران خدمت سربازی محمدرضا اخباری و بازگشت این بازیکن به سایپا با معضل بزرگی به نام پیدا کردن دروازه بان جانشین مواجه شد که هنوز هم با آن دست و پنجه نرم می کند. این در حالی است که اگر یک دروازه بان به صورت عادی به جای اخباری جذب می شد شاید سال های سال می توانست دروازه تراکتورسازی را بیمه کرده و استرس پایان دوران خدمت سربازی اش را به بدنه تیم و هواداران منتقل نسازد.

شرایط این فصل تراکتورسازی نشان می دهد که باشگاه نیازمند، فوری و سریع تغییر روند جذب بازیکنان سرباز داشته و نیاز به ثبات تیمی هر روز بیشتر از گذشته در باشگاه احساس می‌شود. نبود تعصب و جنگندگی در نزد بازیکنان سرباز زنگ خطر را برای مدیریت باشگاه به صدا در آورده و این تغییر می تواند آغاز اوج گیری دوباره باشگاه ریشه دار و بزرگی چون تراکتور باشد چرا که بازی در تیم بزرگی چون تراکتورسازی افتخار و آرزو برای بازیکنان محسوب می شود و این در حالی است که متاسفانه عده پرشماری از سربازان با ناز و اکراه در تراکتورسازی حضور می یابند و ضمن سپری کردن دوران خدمت خود در تیم که همراه با حفظ آمادگی شان است هیچ بازده خاصی در عمل ندارند.

به نظر می رسد جذب بازیکنان سرباز باید به صورت محدود و گلچین شده در باشگاه انجام گیرد ، تا هوادارن باشگاه ، بازیکنان این تیم را مثل فصول اول صعود به لیگ برتر، جزئی از تیم و شهر خود بدانند و به طور کامل با حضور پرشور خود تیم را حمایت کرده و موجبات موفقیت و افتخار بیشتر برای تیم باشند. چرا که در این سال ها با کاهش تعداد حضور بازیکنان بومی و باتعصب در تیم شاهد فاصله گرفتن بسیاری از هواداران از تیم تراکتورسازی شده ایم؛ آنها که تراکتور را نمادی برای خود و ریشه خود می دانند نمی توانند شرایطی را قبول کنند که در آن بازیکنانی جذب تراکتورسازی می شوند که نه علاقه ای به این تیم و نه انگیزه ای برای درخشش در آن دارند.