یکشنبه, ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ / ۱۷:۳۰:۰۰
با توجه به اینکه ۵ میلیارد نفر در معرض خطر دسترسی سخت به آب مناسب تا سال ۲۰۵۰ قرار دارند، یافتن راه حل های مبتنی بر طبیعت مانند شهر اسفنجی چین، احیای جنگل ها در هند و احداث تالاب های مصنوعی در اوکراین بطور چشمگیری مهم می شود.
به گزارش آذر صبح به نقل از گزارش سازمان ملل متحد به مناسبت روز جهانی آب در سال ۲۰۱۸، رییس سازمان یونسکو، ادری آذولی در پیشگفتار این گزارش عنوان می کند « ما نیاز به راه حل های جدید در مدیریت منابع آب داریم تا با چالش های ناشی از امنیت آب بدلیل رشد جمعیت و تغییرات اقلیمی مواجه شویم». او همچنین اضافه کرده است اگر ما کاری انجام ندهیم، حدود ۵ میلیارد نفر در مناطق دارای دسترسی اندک به آب تا سال ۲۰۵۰ زندگی خواهند کرد.
هدف ۶ برنامه ۲۰۳۰ توسعه پایدار که توسط رهبران جهان در سال ۲۰۱۵ تهیه شده است، دستیابی همه در سطح جهان به آب آشامیدنی سالم و همچنین دسترسی به بهداشت کافی و عمومی برای همه تا سال ۲۰۳۰ است.
این گزارش تاکید می کند که تقاضای جهانی برای آب در حال افزایش است و بدلیل رشد جمعیت، رشد اقتصادی و تغییر الگوهای مصرف در دو دهه آینده این رشد ادامه خواهد داشت.
با توجه به تغییرات آب و هوایی، مناطق مرطوب در حال تبدیل شدن به مناطق مرطوب تر، و مناطق خشک تر حتی خشک تر میشوند. در حال حاضر، تخمین زده میشود ۳٫۶ میلیارد نفر نزدیک به نیمی از جمعیت جهان، در مناطقی دارای ظرفیت کمبود آب با حداقل یک ماه در سال زندگی می گنند و این جمعیت تا سال ۲۰۵۰ میتواند به ۴٫۸ تا ۵٫۷ میلیارد نفر افزایش یابد.
شمار افرادی که در معرض خطر سیل قرار دارند، از تعداد فعلی ۱٫۲ میلیارد نفر به حدود ۱٫۶ میلیارد نفر در سال ۲۰۵۰ افرایش خواهد یافت که تقریبا ۲۰ درصد جمعیت جهان خواهد بود. جمعیتی که در حال حاضر تحت تاثیر تخریب زمین، بیابان زایی و خشکسالی قرار دارد، ۱٫۸ میلیارد نفر برآورد شده است و این بدترین فاجعه طبیعی است که براساس مرگ و میر و اثرات اجتماعی – اقتصادی بر سرانه تولید ناخالص ملی تاثیر می گذارد.
در گزارش ارائه شده توسط سازمان ملل برای روز جهانی آب، راه حل هایی بر اساس طبیعت برای مدیریت بهتر منابع آب ارائه شده است. این گزارش اشاره می کند که مخازن، کانال های آبیاری و تاسیسات تصفیه آب تنها ابزارهای مدیریت منابع نیستند.
زیر ساخت های «سبز»، همان زیر ساخت هایی که در مخالفت با زیرساخت های «خاکستری» سنتی قرار دارد، بر حفظ عملکردهای اکوسیستم ها، هر دو وجه طبیعی و ساخته شده توسط انسان، و به مهندسی محیط زیست به جای مهندسی عمران برای بهبود مدیریت منابع آب تاکید می کند.
بطور مثال در سال ۱۹۸۶، ایالت راجستان در هند بدترین خشکسالی تاریخ خود را تجربه کرد. در طول سال های بعد، یک سازمان غیر دولتی در کنار جوامع محلی به بازسازی خاک و جنگل در منطقه با ساخت سازه های آبگیری پرداخت. این کار به افزایش ۳۰ درصدی پوشش جنگلی منجر شد، سطح آبهای زیرزمینی چند متر افزایش پیدا کرد و بهره وری اراضی کشاورزی بیشتر شد. یا طرح شهر اسفنجی چین قصد دارد تا ۷۰% از آب باران را دوباره استفاده کند. در سال های اخیر، اوکراین تالاب های مصنوعی را برای فیلتر کردن برخی از تولیدات دارویی آزمایش کرده است. براساس شواهد تالاب ها می توانند ۲۰ تا ۶۰ درصد فلزات سنگین فاضلاب را تصفیه کنند و ۸۰ تا ۹۰ درصد از رسوبات رواناب ها را کنترل کنند.
گیلبرت هونگبو، رییس صندوق آب سازمان ملل و رییس صندوق بین المللی توسعه کشاورزی (IFAD) در پیشگفتار این گزارش عنوان می کند: برای زمانی بیش از حد طولانی، جهان ساختارهای انسان ساخت و یا خاکستری را برای توسعه مدیریت منابع آب به کار برده است. انسان با این کار اغلب دانش بومی و سنتی را که رویکرد های محیط زیستی را در بر می گیرد، کنار گذاشته است.
ترجمه: شهره صدری
World Water Day 2018
