یکشنبه, ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۴ / ۱۶:۰۱:۵۲
دیروز حواس خیلی‌ها جمع اخباری درباره یک مومیایی بود؛ یک مومیایی که گفته شد در بخش غربی آستان حضرت عبدالعظیم(ع) شهرری پیدا شده؛ درست در محوطه مقبره‌ای که اردیبهشت‌سال ۵٩ با خاک یکسان شد و حالا در اردیبهشت‌ماه ٣٨سال بعد از آن، میان اخبار جایی پیدا کرده است.
به گزارش آذر صبح، شهروند نوشت: جنازه کشف‌شده درست در همان مکانی پیدا شده که مقبره تخریب‌شده پهلوی اول در آن‌جا واقع شده بود.
احمد ابوحمزه، ری‌شناس هم این موضوع را تأیید می‌کند: «منطقه‌ای که عملیات در آن انجام می‌شد، جنازه دیگری دفن نبوده است. در منابعی که من به آن رجوع کرده‌ام گفته شده در آن نقطه فرد دیگری به شکل مومیایی دفن نشده. بنابراین اگر این جنازه کشف شده مومیایی باشد، صددرصد مربوط به پهلوی اول است. به‌خصوص که آن‌جا هیچ‌وقت محل تدفین مومیایی نبوده است.»
او از منابعی از آستان حرم عبدالعظیم نقل می‌کند که یک جسد کشف شده است: «آنچه من می‌دانم این است که دوستان آستان گفته‌اند که یک جسد پیدا شده و حتی آقای خلیل آبادی، رئیس کمیته میراث فرهنگی شورای‌شهر تهران هم تأیید کرده است. در این عملیات عمرانی آن محوطه را ١٠ متر حفر کرده‌اند. این‌جا همان نقطه‌ای است که قبلا مقبره اصلی پهلوی اول بود و همان اوایل انقلاب از سوی انقلابی‌ها تخریب شد. حوزه علمیه در روزهای اخیر درست در همان منطقه درحال بازسازی بود. من حدس می‌زنم با توجه به شور انقلابی مردم آن زمان فقط مقبره را تخریب کردند و دنبال جنازه نگشتند، پس اگر جنازه تاریخی باشد، مربوط به پهلوی اول است.»
این عضو انجمن ری‌شناسی می‌گوید که مسأله اصلی، میراث فرهنگی است، نه سیاست: «این جنازه مربوط به هر که باشد، اول این‌که باید تدفین شود، مسأله دیگر این است که در صورت تاریخی بودن می‌تواند یک منبع درآمد برای خود آستان حرم عبدالعظیم باشد. در این صورت مردم می‌توانند ببینند شاهان چه بلایی سر این مملکت آورده‌اند. رضاشاه هم یک نمونه است. ما از لوور آثار را برای آشنایی مردم با تاریخ به ایران می‌آوریم، پس یک مومیایی از یک شاه هم می‌تواند منبعی و سندی از آن دوره تاریخ باشد.»
ابوحمزه ادامه می‌دهد: «میراث بازمانده برای مردم می‌تواند یک کوزه باشد یا یک جنازه. این هم تاریخ است، مثل سنگ قبر ناصرالدین شاه که حالا در موزه گلستان نگهداری می‌شود. اگرچه با وجود تصمیم به تخریب این سنگ قبر در سال‌های گذشته، درنهایت دانستیم که می‌توان از این میراث درآمد داشت و برای آیندگان از تاریخ گفت.»
