شنبه, ۱۱ مرداد ۱۴۰۴ / ۱۶:۱۹:۰۱
یکی از منتقدان عرصه سینمایی فیلم ملی و راه های نرفته اش را مورد نقد و بررسی قرار داده و عنوان کرده که آیا این فیلم واقعیت جامعه است یا اغراق و توهم فیلمساز!
آذر صبح/ سالار ابراهیمی: وقتی یک فیلمی را می بینید تا نقدی برایش بنویسید از یک جای فیلم به بعد احساس می کنید که نقاط ضعف فیلم می چربد بر نقاط قوت آن، بنابراین بیخیال نوشتن نقد می شوید ولی چیزی که در فیلم مهم است آنی است که بلاخره افکار عمومی و مخاطب عام سینما، تحت تاثیر این گونه فیلم ها واقع می شوند و اینکه فیلم حداقل های ارزش سینمایی را نداشته باشد.
تهمینه میلانی در جدید ترین اثرش هم نگاه فمینیستی افراط گونه خود را با لحن بدتری به تصویر می کشد تا جایی که کاراکتر مرد فیلم بیشتر شبیه یک روان پریش و دیوانه معرفی می گردد و شخصیت اصلی فیلم هم(ملی) دختر پاک ، معصوم ،بی گناه و قابل ترحم که قصه زندگی اش بیشتر شبیه مرثیه و روضه است.
این حق برای تهمینه میلانی حتما وجود دارد که در هر ایدئولوژی و تفکری که است فیلم بسازد، ولی ای کاش بتواند همین تفکر فمینیستی و تقریبا” ضد مرد ” ، را بهتر به تصویر بکشد، فیلم از هر جایی بیشتر از فقر فیلمنامه زجر می کشد فیلمنامه ای آشفته و پر از رابطه هایی که هیچ کدام آن طور که باید شکل نگرفته است و مخاطب در طول فیلم درباره چرایی رفتار نامتعارف خانواده ملی یا حتی سیامک دچار چالش می شود.
هیچ کدام از رابطه ها در فیلم درنیامده است نه رابطه ملی با خانواده اش مخصوصا مادرش که به جای اینکه یاور و سنگ صبور دخترش باشد بیشتر او را شماتت می کند و به دنبال تحقیر دختر خودش است این نگاه به مادر در فرهنگ ایرانی بسیار نا متعارف و غیر قابل درک است، یا مثلا رابطه سیامک با خانواده اش به ویژه خواهرش ؛ اینکه چرا سیامک روی خواهر خودش غیرت نیست و تعصب ندارد؟ خواهری که هرکاری دلش بخواهد می کند، فیلم هیچ شخصیت پردازی ندارد و همه شخصیت ها آبکی و درحد تیپ هستند.
در صحنه ی مهمانی که واقعا کارگردانی و فیلمبرداری در حد کلیپ های اینستاگرامی هم نیست، وقتی سیامک عصبانی می شود و به ملی تذکر می دهد واکنش تعجب برانگیز خواهرش را می بینیم گویی او برادرش را تازه دیده و هیچ شناختی قبلا در مورد این رفتارهای او ندارد.
“مَلی و راه های نرفته اش ” اثر ضعیفی محسوب می شود که آکنده از فریادها و کتک کاری های بی هدفی است که در مقابل دوربین می آیند تا از مخاطب احساس ترحم بخرند. قصه جدید میلانی ملال آور و بی منطق است و به نظر می رسد این فیلمساز نیازمند بازنگری اساسی در نحوه نگارش و پرداخت قصه فیلمهایش است..
واقعا نمی دانم این همه ضد مرد بودن و فمینیسم افراط گونه از کجا در تهمینه میلانی شکل گرفته است، قصه ای که تهمینه میلانی برای ما روایت کرد چند درصد در جامعه ما اتفاق می افتد؟ اینکه مرد، باطل مطلق باشد و زن، حق مطلق. مطمئنا این نگاهِ صفروصدی ،غلط وافراطی است و دردی از جامعه ما دوا نمی کند.
