شنبه, ۹ تیر ۱۴۰۳ / ۰۱:۱۷:۵۶
در میان خبرهای متعددی که این روزها از تخریب فضای سبز و تغییر کاربری ها منتشر می شود، هفته گذشته خبر تخریب فضای سبز و ورزشی متعلق به شرکت «ایدم» در جاده ائل گولی تبریز گم شد.
به گزارش آذر صبح به نقل از نصر، فضای سبزی زیبا و زمین ورزشی استاندارد که چندین دهه است میعادگاه نوجوانان و جوانان ورزشکار تبریزی و خانواده هایشان است با تصمیمی غیر منطقی در ورطه نابودی قرار گرفته است که لازم است توضیحات کافی توسط مسئولان ایدم ارائه شود.
با گذر این مسئله، اما این رویداد بهانه خوبی است تا برگردیم به دهه ۵۰ و روزهای اوج منطقه صنعتی غرب تبریز و یکه تازی صنایع مختلف تبریز در کشور و خاورمیانه را به یاد آوریم که در کنار انجام وظیفه اصلی شان در امر تولید واقعی و نه مونتاژ، این صنایع به نحو احسن به مسئولیت های اجتماعی شان در حوزه های مختلف فرهنگی، اجتماعی و ورزشی نیز با سرمایه گذاری های سنگین عمل می کردند.
در سال های اوج منطقه صنعتی غرب تبریز، سرمایه گذاری ها و فعالیت های کلانی از سوی کارخانجات مختلف در امر ورزش همگانی و قهرمانی در تبریز انجام شد که از جمله آن ها می توان به گروه تراکتورسازی ایران، گروه ماشین سازی تبریز، شرکت پیستون سازی تبریز، شرکت درمن (بنیان) دیزل، پتروشیمی تبریز و… اشاره کرد.
گذشتگان ما خوب به خاطر دارند، هنگامی که هنوز خبری از خیلی باشگاه های ورزشی کنونی و لیگ های حرفه ای نبود، در تبریز هر ساله و به طور منظم مسابقات ورزشی در رشته های مختلف و با حمایت های صنایع غرب تبریز برگزار می شد و مردم به حضور در رویدادهای مختلف فرهنگی و ورزشی ترغیب می شدند.
نتیجه چنین سرمایه گذاری ها و فعالیت هایی که در سایه احساس مسئولیت و انجام رسالت اجتماعی صنایع بزرگ غرب تبریز به وقوع پیوسته بود، تبریز و آذربایجان شاهد تحویل نخبگان علمی، فرهنگی و ورزشی متعددی در سالیان گذشته به کشورمان بود.
اما ورق روزگار برگشت و صنایع بزرگ تبریز به دلایل متعددی از جمله سوء مدیریت، بحران های اقتصادی، تحریم ها و خصوصی سازی ها با مشکلات مختلفی مواجه شدند و رفته رفته انجام مسئولیت های اجتماعی ناچاراً به ورطه فراموشی سپرده شد.
صنایع بزرگ تبریز یک به یک فعالیت های فرهنگی و ورزشی همگانی و قهرمانی شان را کاهش دادند، به طوری که در طول سال های گذشته تنها گروه ماشین سازی و گروه تراکتورسازی که بزرگترین واحدها در غرب تبریز هستند به فعالیت های خود در زمینه فرهنگی و ورزشی ادامه دادند تا اینکه همین ها نیز ترجیح دادند با واگذاری سهام باشگاه های خود به بخش خصوصی از فعالیت در این حوزه کناره گیری کنند.
منطقه صنعتی غرب تبریز طراحی مهندسانه و درستی دارد و همه پیش بینی ها و طراحی ها از جمله موقعیت زیست محیطی، دسترسی های ریلی، زمینی و هوایی، منابع انرژی و حتی شهرک های مسکونی، مجتمع های فرهنگی، هنری و ورزشی برای آن انجام یافته تا بتواند نقش خود را در کشور به خوبی ایفا کند، اما چه اتفاقی افتاد که این مجموعه عظیم صنعتی که نقشی راهبردی در ایجاد و ارتقای صنایع مختلف کشور داشت و علاوه بر اشتغال و اسکان جوانان این شهر، حالا دیگر برخی واحدهایش توان پرداخت حقوق پرسنل خود را ندارد؟!
قطعاً اتفاقات عجیب و اشتباهی در سال های گذشته رخ داده که این سیستم “درست” که قاعدتاً باید رشد پیدا می کرد، اکنون در گرداب چنین مشکلاتی گرفتار شده است…
مسئولان و نمایندگان آذربایجان شرقی چقدر به این مسائل فکر کرده اند و چقدر نگرانشان بوده اند؟ مردم همه چیز را می بینند و می دانند، هر چند دم بر نیاورند!
