زندگی را از چشم من ببین

آذر صبح/ زهرا حیدری: کارشان از دلسوزی من و شما گذشته، سال‌هاست اوضاع همینگونه است، کودکانی که در خیابان‌ها، اتوبوس، در مترو،پشت چراغ قرمز،کنار در رستوران‌ها ایستاده‌اند و «آقا،خانم،بخر» را دم گرفته‌اند؛ می آیند و می‌روند، بزرگ می‌شوند، قد می‌کشند با قد کشیدنشان، قد مشکلاتشان نیز بلندتر می‌شود، انگار قرار نیست هیچ وقت، قدشان به قد مشکلاتشان برسد.

آمارها می‌گویند اوضاع خوب نیست، برخی کارشناسان مسائل اقتصاد شهری آمار کودکان کار ایران را بین ۳ تا ۷ میلیون عنوان می کنند ، ضمن اینکه این رقم برای تهران نیز ۲۰ هزار نفر تخمین زده می شود،

کتک می خورند، و گاهی هم در معرض نگاه‌های ترحم‌آمیز شهروندان شانه‌هایشان خم می‌شود، واقعا نمی دانند تکلیفشان چیست؟! آنها مظلوم و دوست داشتنی اند یا محق کتک خوردن؟؟ بسیاری از روانشناسان می‌گویند رنج و تحقیر به راحتی از ذهن این کودکان پاک نمی شود و در بزرگسالی نیز به آنها ضربه می‌زند، تا به حال از خود پرسیده اید این کودکان در آینده، چگونه شخصی خواهند بود؟ فیروز نادری و پرفسور سمیعی و دکتر حسابی می شوند یا ممکن است به امثال بیجه و خفاش شب تبدیل شوند؟ البته که باید دعا کنیم روزگار آنها را بیش از این نیازارد و تا دیر نشده دستی به مهر سر آنها بکشد.

کودکان کار واقعیتی غیرقابل انکار هستند. بخشی از آنها از خانواده های محتاج و آبرومند اند و گرفتار مصیبت غم نان؛  کار می‌کنند تا گاهی کمک خرج خانواده باشند و گاهی هزینه اعتیاد والدینشان را پرداخت کنند؛  بخشی از کودکان کار اما،  اسیر دستان مافیا و سردسته‌ای که در اکثر مواقع بویی از انسانیت نبرده است!اوضاع گروه دوم ناراحت کننده تر از گروه اول است، چه اینکه خانه و خانواده‌ای هم نیست که پناهشان باشد!

۲۲ خرداد ماه یا ۱۲ ژوئن روز جهانی مبارزه با کار کودک است. روزی که تلاش می‌کند این نکته را بر اساس ماده ۳۲ پیمان جهانی حقوق کودک یادآور شود که کودکان باید در برابر هر کاری که رشد و سلامت‌شان را تهدید می‌کند حمایت شوند و دولت‌ها باید حداقل سن کار و شرایط کار کودکان را مشخص کنند.

اگر چه آمارهای این سازمان حاکی از کاهش کار اجباری کودکان از سال ۲۰۰۰ است، اما روند کاهش این پدیده بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ میلادی با کندی همراه بوده است اگر چه ۱۲۱ میلیون کودک تا سال ۲۰۲۵ میلادی همچنان درگیر کار اجباری خواهند بود.