یکشنبه, ۱۲ مرداد ۱۴۰۴ / ۰۱:۴۴:۴۷
برنامه آمریکا علیه ایران آنقدر واضح است که گویی دوباره عراق با توپ و تانک به مرزهای وطن حمله کرده است.
به گزارش آذر صبح، صحنه سیاست بین‌الملل همچون آیینه صیقل خورده به شدت واضح است. آمریکا، اسرائیل و عربستان شمشیر را برای ایران از رو بسته‌اند. نه تنها شمشیر بلکه نیزه و تیروکمان‌های خود را هم وارد میدان کرده‌اند.
آنها تمام سرمایه اقتصادی، نظامی و سیاسی خود را صحنه آورده‌اند تا ایران را زمین بزنند. تعارف هم ندارند. شاید در سال‌های گذشته حرف‌های خود را در لفافه می‌زدند اما حالا به صورت صریح می‌گویند می‌خواهند جمهوری اسلامی نباشد.
برنامه آنها آنقدر واضح است که گویی دوباره عراق با توپ و تانک به مرزهای ایران حمله کرده است. گویی دوباره سربازان چکمه پوش بعث پای خود را به روی مرزهای ایران گذاشته‌اند.
صحنه آنقدر واضح است که زیاد احتیاج به تحلیل ندارد. آمریکا و دوستانش با هدف گرفتن اقتصاد ایران، به دنبال برندازی است و مشخص نیست چرا برخی‌ها این تصویر روشن را نمی‌بینند.
امروز بعضی از مسئولان، برخی از سیاسیون به گونه‌ای برخورد می‌کنند که گویی نه خانی آمده نه خانی رفته است. بخشی از تصمیمات به تصمیمات زمان جنگ نمی‌ماند. آنطور که از شواهد پیداست بعضی‌ها هنوز نمی‌دانند در کشور چه خبر است !
امروز رییس جمهور روحانی از شرایط سخت کشور سخن می‌گوید و ایستادن تا پای جان، اما برخی از اعضای دولت انگار نه انگار. همچنان سرخوشانه در حال انجام کارهای خود هستند؛ واقعا در این شرایط فصل تعارف و رودروایستی نیست.
هرکسی در دولت خود را با فضای اضطراری کشور هماهنگ نکرد باید از قطار دولت پیاده شود. دولت امروز به فرماندهان در میدان احتیاج دارد. فرماندهی که خود شناسایی کند، خود فرماندهی کند و خود در میدان جنگ حضور داشته باشد.
نه تنها دولت بلکه دیگر قوا هم باید پابه‌پای دولت بیایند و اجازه ندهند برنامه‌های اسرائیل و عربستان در مورد ایران اجرایی شود.
امروز هرکسی از پول بیت‌المال برای جیب خود کیسه می‌دوزد باید با برخورد قاطع مسئولان روبرو شود. در فضای ملتهب اقتصادی برخی در حال بالا رفتن از شانه‌های مردم هستند.
پیکان انتقادها به سوی مسوولان کشور هست اما در این میان نقش ما مردم چیست؟ سری به بازار بزنید. رفتارهای خود را مرور کنیم. بسیاری از ما در این بازار آشفته به دنبال سودهای خود هستیم. تا پول به دستمان می‌آید می‌خواهیم دلار و طلا بخریم. کالایی را یک سال پیش خریدیم و حالا از انبار بیرون آورده‌ایم و آن را به قیمت روز می‌فروشیم.
اجاره‌ها را بالا برده‌ایم، خانه را گران کرده‌ایم، گران می‌فروشیم و…. به زبان ساده به هم رحم نمی‌کنیم.
سی سال فاصله زیادی نیست. سی سال پیش در ایران، مسوولان و مردم در زمان جنگ ۸ ساله صادقانه با مشکلات برخورد می‌کردند و دست به دست هم به دنبال حل مشکلات کشور بودند. هم مردم به مسوولان کشور اطمینان داشتند و هم مسوولان به مردم. بسیاری به جای جیب خود به فکر زندگی همسایه بودند.
افسانه نیست، بسیاری از مردم ایران آن روزها را تجربه کردند. باید از خود بپرسیم چرا از آن فضا به حال و روز امروز رسیدهایم؟
اگر می‌خواهیم این دوران سخت را به سلامت سپری کنیم باید خودمان را احیا کنیم و همه زندگی را در پول نبینیم.
عصر ایران
