قهرمان پارالمیپک: قول مدال طلای جاکارتا را می دهم

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، قهرمانی پارالمپیک، رکورددار جهان در پرتاب دیسک معلولان و جانبازان، مقام اول پرتاب دیسک مسابقات جهانی آمریکا و دارنده ۳۶ مدال رنگین نمونه ای از افتخارات ‘سیامک صالح فرج زاده’، ورزشکار تبریزی، است.
قهرمان ملی دو ومیدانی با حضور در خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) مرکز تبریز ضمن تشریح فعالیت هایش برای مسابقات پیش رو به سوالات خبرنگار ایرنا پاسخ گفت.

س- ورزش را کی و چگونه شروع کردید؟
ج – از دوران کودکی به ورزش علاقمند بودم و از دوران نوجوانی شم ورزش در من وجود داشت تا اینکه در سال ۱۳۸۱ که دانشجوی عمران دانشگاه آزاد تبریز بودم، بهمن رضایی فرعی، سرمربی وقت تیم ملی دوومیدانی وقتی استیل بدنم را دید، مرا به تیم ملی دعوت کرد؛ تنها ورزشکار تیم ملی هستم که بدون مسابقات انتخابی و پس از ۲ ماه تمرین به مسابقات جهانی ۲۰۰۲ اعزام شدم و در نخستین حضورم در میادین بین المللی مدال نقره کسب کردم.

س- تاکنون چند مدال کسب کرده اید؟
ج – ۳۶ مدال حاصل ۱۶ سال ورزش حرفه ای ام است و اولین مدال طلا را در پارالمپیک آتن گرفتم؛ در پارالمپیک لندن به خاطر تغییر قوانین و مقررات و نبود زمان کافی برای آماده سازی نتوانستم شرکت کنم. ۱۲ مدال طلا، ۱۲ نقره و ۱۲ برنز حاصل فعالیت های ورزشی ام در این سال هاست.

س- چه مقام هایی را کسب کرده اید؟
ج – در سه دوره مسابقات قهرمانی آسیا شامل ۲۰۰۶ فسویک مالزی، ۲۰۱۰ گوانگجو چین و ۲۰۱۴ اینچوان کره جنوبی سه مدال طلا کسب کرده ام.

س- آیا برای مسابقات جهانی جاکارتا آماده هستید؟
ج – بله. به تازگی در مسابقات جهانی تونس برای رتبه بندی ورزشکاران و نیز به عنوان بستر کسب سهمیه مسابقات آسیایی موفق به کسب مدال طلای جهان شدم.
پرتابم در این مسابقات ۱۱ متر و ۵۲ سانتی متر بود و بعد از من ورزشکار قطری با سه سانتی متر اختلاف دوم شد. در حال حاضر تمرینات آمادگی را زیر نظر مربیان در تبریز به طور مرتب انجام می دهم تا با آمادگی کامل در مسابقات آسیایی ۲۰۱۸ در جاکارتا شرکت کنم.

س- نگاه خانواده تان به ورود شما به ورزش حرفه ای چگونه بود؟
ج – پدرم ابتدا به شدت مخالف حضور من در حوزه ورزش بود. در ابتدای ورود من به ورزش حرفه ای، مهندسی عمران حال و روز خوبی داشت و پدرم می خواست که من نیز مهندس شوم و سری در میان سرها در بیاورم. وقتی اعزام من به مسابقات جهانی ۲۰۰۲ و به دنبال آن به پارالمپیک آتن مشخص شد، از پدرم فرصت خواستم که اگر در آتن مقام نیاوردم و ورزش برایم درآمد مادی نداشت، دنبال شغل مهندسی بروم. خوشبختانه خداوند مهربان کمک کرد و مدال طلای آتن را به دست آوردم. بعد از ازدواج نقش همسرم و فداکاری هایش در موفقیت هایم بسیار پررنگ است چرا که در نبودم بسیاری از مشکلات خانواده بر دوش ایشان است و من با فراغ بال به مطالعه و تمرین می پردازم.

س- رقبای اصلی تان چه کسانی هستند؟
ج- رقیبان اصلی ام از کشور چین، قطر و امارات هستند.

س- جایگاه ورزش در جامعه چگونه است و چه نهادی ازشما حمایت می کند؟
ج – همشهریان ما هر کجا می بینند با عزت و احترام با ما برخورد می کنند. اما در مورد سازمان های حمایت کننده، تنها سازمانی که طی سال ها از من حمایت کرده و همواره حمایت می کند، هلال احمر استان است که در اعزام های ورزشی نهایت همکاری را با بنده دارند.

س- پیشنهاد خارجی داشته اید؟
ج – پارسال از کشورهای هلند و جمهوری آذربایجان درخواست داشتم، اما من ترجیح می دهم زیر پرچم سه رنگ کشور خودم افتخارآفرینی کنم. البته باید توجه داشت که پیشنهادهای خارجی با وجود وسوسه انگیز بودن شان، در عمل به گونه دیگری هستند و کشورهای خارجی به هیچ کس پول مفت نمی دهند.

س- چه چشم اندازی را برای ادامه فعالیت های ورزشی تان ترسیم کرده اید؟
ج – افق قهرمانی که سیری ناپذیر است، اما یک آرزو دارم و آن اینکه در شهر خودم بتوانم دست چند جوان را بگیرم تا در این عرصه موفق شوند؛ در استان ها چون معلولان از قشر ضعیف هستند، تربیت بدنی نمی تواند زیاد از اینها حمایت کند و اینها به زور هزینه دارو و سایر نیازهایشان را تامین می کنند، در صورتی که ورزش برای معلولان حیاتی است.

ایرنا