جمعه, ۱۵ تیر ۱۴۰۳ / ۱۴:۵۵:۰۱
هیچگاه موضوع عوامل موسوم به “خودسر” (که خیلی هم خودسر نیستند!)در ایران جدی گرفته نشد.
به گزارش آذر صبح، عصر ایران نوشت: ۱۹ سال از وقایع تلخی که کوی دانشگاه تهران روی داد می گذرد. در ۱۸ تیر ۱۳۷۸، دانشجویان دانشگاه تهران که در اعتراض به توقیف روزنامه سلام تجمع کرده بودند یا حمله نیروی انتطامی و لباس شخصی ها مواجه شدند و درگیری های گسترده ای در محوطه کوی دانشگاه تهران رخ داد، بدان حد که حتی شبانگاه ۱۹ تیر به خوابگاه دانشجویان حمله شد و فاجعه ای چنان تلخ رقم خورد که چندی بعد رهبر انقلاب تصریح کردند که قلب شان جریحه دار شده است و چنین حادثه ای در جمهوری اسلامی غیرقابل قبول است. این حوادث تا ۲۳ تیر که راهپیمایی وسیعی در محکومیت ناآرامی ها شکل گرفت، ادامه یافت.
هر چند بعد از آن ماجرا، تدابیری برای جلوگیری از ورود نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها به محوطه های دانشگاهی اندیشیده شد ولی کمتر کسی به ریشه ها پرداخت از جمله این که:
۱ – چرا باید شاهد شکاف در تصمیم سازی ها و عملکردهای مسؤولان با اندیشه ها و مطالبات مردم باشیم؟ آنچه در حوادث ۱۸ تیر و بعد از آن رخ داد، در واقع نمودی از شکاف بین دیدگاه های حاکم و کف جامعه بود که جریان دانشجویی به عنوان قشر پیشروی فکری جامعه بدان واکنش نشان داد.
مگر نه این است که جمهوری اسلامی، برآمده از انقلاب و رأی مردم است و کارگزارانش باید در چارچوب رأی و نظر مردم عمل کنند؟
بله! ممکن است گاه اختلاف نظرهایی بین بخش هایی از جامعه پیش بیاید و این طبیعی است. اما راه مدیریت این اختلافات، بهره مندی از صاحبان نظرات مختلف است نه این که بخشی از جامعه که به قدرت و امکانات خاص دسترسی دارد، سعی در منکوب کردن مخالفانش داشته باشد.
متأسفانه شکاف مورد اشاره، همچنان موجود است و جامعه و نظام در حال هزینه دادن بابت آن هستند، هزینه ای که روز به روز هم سنگین تر می شود.
۲ – عدالت، مطالبه همیشگی و پایان ناپذیر هر جامعه ای است. بعد از جنایت هایی که در کوی دانشگاه رخ داد، انتظار می رفت عاملان حمله به کوی، محاکمه شوند و به سزای اعمال شان برسند. با این حال، آمران و عاملان آن فاجعه، هرگز مجازات نشدند. البته گفته شد که بعدها یک سرباز به اتهام سرقت یک ریش تراش از کوی دانشگاه محکو شد!
۳ – آنچه اتفاقات کوی دانشگاه را تبدیل به فاجعه ای تمام عیار کرد، نه فقط ورود نیروی انتظامی به کوی دانشگاه که حمله عوامل خودسر موسوم به لباس شخصی ها بود.
با این حال، هیچگاه موضوع عوامل موسوم به “خودسر” (که خیلی هم خودسر نیستند!)در ایران جدی گرفته نشد و این جریان همچنان به نقش آفرینی های مخرب خود در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران ادامه داد و مصائب زیادی بر مردم ایران تحمیل کرد. آخرین اقدام جدی این جریان، حمله و آتش زدن سفارت عربستان بود که هزینه های سنگین و تبعات منفی آن علیه ایران همچنان ادامه دارد.
اگر آن زمان فکری برای برچیدن بساط این عوامل معروف به خودسر می شد، امروز ایران بهتری برای زندگی داشتیم.
«تطابق خواست های مردم و حکومت»، «اجرای بی تبعیض عدالت» و «جلوگیری از خودسری ها» – ولو خودسری هایی که به اسم دفاع از ارزش ها انجام می شود- سه درس مهمی هستند که با گذشت ۱۹ سال از حوادث ۲۳-۱۸ تیر ۷۸ هنوز نمره قابل قبولی در آنها نگرفته ایم.
