اینجا خبری از جنگ نیست …

بزرگنمایی تصویر

به گزارش آذر صبح، جاکارتا این روزها تبدیل به شهری شده که تمام آسیا را در خود جای داده است. مردمانی با فرهنگ و زبان‌های مختلف از سراسر آسیا برای ورزش در این شهر دور هم جمع شده‌اند.
شاید تنها ورزش بود که می‌توانست تمام آسیا را دور هم جمع کند. ایرانی‌ها کنار عربستانی‌ها، ژاپنی‌ها کنار کره شمالی‌ها، قطری‌ها کنار اماراتی‌ها و …
اینجا خبری از سیاست نیست. اینجا همه به دنبال زندگی آرام و رسیدن به موفقیت هستند. در دنیای پر از خون و جنگ، می شود در سالن ‌های ورزشی زندگی را به مردم هدیه داد.

دیروز در یکی از سالن‌های ورزشی با یک خبرنگار عربستانی هم کلام شدم. از تلخی روابط ایران و عربستان دلگیر بود. می‌گفت ما با هم برادر هستیم و نباید اینچنین دست به برادر کشی بزنیم.
او خوشحال بود که بعد از مدت‌ها توانسته با یک ایرانی حرف بزند. از خاطرات شمالش گفت. گویا او هم هنوز نتوانسته خاطرات شمال را فراموش کند مثل بسیاری از ما ایرانی‌ها.
در اینجا کسی حوصله حرف زدن از سختی‌ها را ندارد. همه دوست دارند از زندگی حرف بزنند.
در سالن کشتی هنگام بازی حسن یزدانی، کشتی گیر چینی کنار ما خبرنگارها نشسته بود. او برای کشتی حسن، ذوق بیشتری داشت. چنان او را تشویق می‌کرد که گویی او هم وطن حسن ماست.
کشتی گیر چینی می‌گفت من عاشق کشتی‌گیران ایران هستم. موبایلش را نشان داد با همه ایرانی‌ها عکس داشت و شماره تلفنی خیلی از آنها را سیو کرده بود.

اینجا همه با انگلیسی‌های دست و پا شکسته و با ایما و اشاره با هم حرف می‌زنند و از حرف زدن با هم لذت می‌برند. اینجا جایی برای بازی بزرگان در سیاست نیست و در هنگام خداحافظی چنان دست‌ها به هم فشرده می‌شوند که گویی دو دست قدیمی در حال خداحافظی با هم هستند.
در سه هفته‌ای که تقریبا بازی‌های آسیایی در حال برگزاری است؛ کبوتر صلح درحال پرواز است.
هدف اصلی ورزش این است. هدیه لبخند و زندگی به مردم، ورزش به وجود آمد تا مردم حداقل برای چند ساعت فارغ از مشکلات زندگی خود تنها و تنها به رقابت‌های ورزشی فکر کنند.
ورزش این روزها تبدیل به معجزه‌ای برای جهان شده است. معجزه‌ای که می‌تواند رنگ خون ومرگ را از جهان پاک کند.